Soms moet je iets gewoon durven doen zonder er al te veel bij na te denken. Al jarenlang vragen mijn kinderen wanneer wij nu eens een keer op vakantie gaan. Elk jaar zwaaiden ze klasgenootjes vrolijk uit die op vakantie gingen maar het hele concept van op vakantie gaan kenden ze zelf niet zo goed. Ik riep altijd dat al die vakantiestress van het inpakken, er heen reizen en dan daar nog eens je weg zien te vinden niet aan ons was besteed.
1 januari 2010 boekte ik zonder blikken of blozen mijn goede voornemen voor dat jaar; een vakantie! Ik ben geen kampeerder. Als ik dan eindelijk eens op vakantie ga wil ik wel in ieder geval de luxe van een eigen toilet en douche. En daar komt bij, ik zag mezelf nog niet echt eigenhandig een tent opzetten onder het luid gebulder van twee vechtende kinderen wie waar zou gaan slapen. Dus ik boekte een huisje, in de Ardennen. Het idee leek geweldig…..
Met de nadruk op ‘leek’…. want de onrust begon al toen mijn arme autootje begon te sputteren bij het idee de heuvels van de Ardennen te moeten beklimmen. Of ik wel wist hoe oud ze ondertussen was. Na flink wat onderhoudsbeurten en nieuwe onderdelen had ik er alle vertrouwen in dat het moest gaan lukken. Zo geschiedde het dat we op vrijdagochtend richting het onbekende reden. Alles leek voorspoedig te lopen. De kinderen hadden een uitgestippeld plan wie waar om hoe laat mocht gaan zitten. We hadden voor zes weken eten bij ons want stel je voor dat we in Siberie terecht zouden komen. Maar dankzij de trouwe meldingen van de TomTom kwamen we netjes na 3 uur zonder verdwalen op onze bestemming.
Ik hoor het een vriend nog zeggen: ‘je zal de eerste nacht niet eens kunnen slapen door de stilte daar.’ Dat van dat niet kunnen slapen klopte wel. Juist dat weekend vierde de eigenaar zijn 50ste verjaardag en ging de harde discomuziek tot zeker 3 uur snachts door. Feels like home. Maar daarna keerde de rust terug en hadden wij ook het ritme van de vakantie wat te pakken. Zonder moeite reed ik overal naar toe; Plopsaland in Coo, een marktje in Bommal. Wat minder soepel verliepen de gesprekken met Franstaligen, toch mocht dat de pret niet drukken. Ik wist waar ik heen wilde, overal kenden ze frites&hamburger dus we konden ons aardig redden.
Wat minder werd het toen ineens ons arme peugeootje het gerace door de heuvels niet zo leuk meer vond en dat aangaf door het felrode lampje linksonder. Het arme ding raakte oververhit. Gelukkig had ik ooit zo’n 20 jaar geleden eens ergens gehoord dat je dan je verwarming hoog op moet draaien. Terwijl wij als gebraade kippetjes aankwamen koelde het peugeootje weer af. Toch maar even koelvloeistof bijvullen en olie controleren. Als bijna volleerd automonteur checkte ik alles en het leek allemaal wel oke te zijn. We bleven stug door rijden. Niet alleen met de kachel hoog op maar ook met de muziek hard aan want wij Nederlanders moeten natuurlijk wel onze naam hoog houden. Luidruchtig en asociaal hard reden we over de vele kronkelweggetjes naar grotten en kastelen via krachtplekken en kerken.
Ik begon er bijna lol in te krijgen, in dat hele vakantieconcept. Bijna. Donderdagmiddag besloten we naar een speeltuin op een half uurtje rijden te gaan. Maar ons Peugeootje dacht daar anders over. Het rode lampje draaide feller dan ooit. ‘Ik wil niet meer’ hoorde ik haar zielig puffen. Dus ik besloot de auto langs de kant van de weg te zetten. Hierbij wil ik elke Nederlander die hard voorbijraasde bedanken voor de niet aangeboden hulp. Na 3 kwartier en een afgekoelde motor stopte er een Franstalige Belg. Uuh la temparature….hoooog….Hij begreep wat ik bedoelde en ging zeer vite water halen. Lief van hem maar ik had echt gewoon koelvloeistof in mijn auto wat er volgens hem niet in mocht. Maar goed, hij had vieze monteurshanden dus wie weet had ie er echt verstand van. Ondertussen stopte er een Vlaams sprekend stel.
‘U ben hier alleen met 2 kinderen?’
‘Uhm ja Prince Charming had geen tijd joh, die was druk met de boze heks uit het zuiden, dus sja wat moet je dan?’
Ik legde de meneer uit dat de auto oververhit was en dat ik hem nu liet afkoelen. De man merkte op dat elke vrouw toch eigenlijk wel een mechaniekcursus moest doen voordat ze haar rijbewijs zou krijgen. Op dat moment begonnen mijn rode lampjes te branden en kwam er stoom onder mijn motorkap vandaan. Water of koelvloeistof zou op dat moment ook niet werken. Hoezo, elke vrouw? Een man zou op dit moment ook niets anders hebben kunnen doen dan de auto laten afkoelen.
De beste man koos eieren voor zijn geld en nam het hazenpad. Juist op het moment dat ik dacht dat de Franstalige monteur niet meer terug zou komen, kwam hij aanscheuren met 5 flessen water. Het water ging in de tank en ik reed terug naar het huisje met de stoom nog fluitend uit mijn oren.
Ik nam het risico de volgende dag om toch maar zo naar huis te rijden. Als ik de Nederlandse grens maar zou halen. Hoopte ik. De truuk met de verwarming lukte niet meer. Er kwam geen warme lucht meer naar binnen dus het zat al niet helemaal lekker. Als ik die heuvels maar achter de rug zou hebben. Nog geen half uurtje voor de grens keken we met z’n drieen tegen de, wat leek, mount Everest aan. Ik wist gelijk dat ons peugeootje het niet zou halen en ik had gelijk. De klim was zwaar en boven aan de Everest hoorde ik een geratel wat niet in de muziek hoorde. Ik zag de rookpluimen onder mijn motorkap vandaan komen die ik nog nooit had gezien. Alsof we het laatste duwtje van een engeltje kregen kon ik een werkplek oprijden waar je eigenlijk niet mocht staan. Nood breekt wet maar zouden de Belgen ook zo denken.
En daar, in de Belgische berm overleed mijn geliefde Peugeootje op een leeftijd van 12 jaar. Ik keek hulpeloos omhoog en vroeg of het nog erger kon. Natuurlijk! Het begon te regenen. Gelukkig zijn er dan altijd weer vrienden die je niet in de berm laten staan. Vriend G smste: ‘ik kom er gelijk aan’. Het klopte, twee uur later laadden we de bagage over in zijn auto en kwamen we alsnog 3 uur later dan gepland thuis.
Onze vakantiestress bestond niet alleen uit de velen wassen die ik moest draaien. Onze vakantiestress bestond uit een overleden auto uit Belgie ophalen en een nieuwe auto uitzoeken. Dankzij iedereen die zo ad rem en snel geholpen heeft alles te regelen kan ik nu na een week zeggen: I went, I saw and now I-go….in mijn koele Aygo…maar toch denk ik nog met weemoed terug aan mijn arme Peugeootje die niet meer is. Dank je wel voor die veilige 100.000 km die we samen al die jaren hebben gereden.
