Ik kan wel stellen dat ik een echte Mamabeer ben. In mijn eigen werk en leven ben ik een enorme push-over en je kunt veel over mij en tegen mij zeggen zonder enige reactie terug te krijgen maar wanneer het over mijn kinderen gaat, loopt menig persoon tegen een betonnen muur. Durft er iemand ook maar een vinger naar hun uit te steken, dan borrelt er een ongekende, allesoverheersende, vernietigende kracht naar boven waarvan ik niet eens wist dat ik dat ik het in me had. Menig man heeft zich daar al op verkeken. Ook kom ik nog steeds, destijds jonge knulletjes maar ondertussen jonge mannen tegen die schuw wegkijken als ze mij zien aankomen. Getraumatiseerd in hun prille jeugd op de basisschool omdat ik ze op mijn manier moest vertellen dat er geen meisjes worden geslagen. Mocht dat überhaupt ooit nog een keer gebeuren, dan zou hij in grotere problemen komen dan alleen een flinke preek van mij. Het had overduidelijk indruk gemaakt tot op de dag van vandaag.
Ook tijdens de uitdagende puberteit van dochterlief stonden er vaak hordes testosteronbommen voor mijn huis te hangen in de hoop een glimp op te vangen van mijn langbenige dochter. Ik had ondertussen in de puberwereld ongewild een reputatie opgebouwd. Zodra ze mijn blauwe autootje op de parkeerplaats zagen aankomen rijden, stoof de groep uiteen alsof ik de ME met een waterkanon was op het Malieveld. Maar dan nog lieten ze zich niet kisten. Soms vond ik ze in het holst van de nacht terug in mijn tuin, onder haar raam, als een echte Romeo op zoek naar Juliette maar dan dronken of stoned. De simpele vraag met een paar priemende ijsblauwe ogen of de politie gebeld moest worden of dat hij zichzelf uit mijn tuin wilde verwijderen, deed hem nonchalant op staan en vertrekken.
Ergens kwam er een omslagpunt. Ik weet niet precies waar. Misschien op het moment dat dochterlief voor de wet volwassen werd en haar vrienden ook wat ouder werden. Ineens ging het niet meer om dochterlief. Ze had blijkbaar de tactiek van het friendzonen van een professional geleerd en was nu zelf heel goed geworden in mannen wegjagen. Wat we niet zagen aankomen was dat, wanneer zij haar vrienden bruut in de friendzone zette, diezelfde vrienden een U-turn naar mij maakten. De eerste keer dat ik dat hoorde, moest ik er om lachen want ik dacht dat het serieus een grapje was, de tweede keer was ik verbaasd en de derde keer mompelde ik mijn bekende ‘whattafuck?!’ Dit kun je toch niet serieus menen?
‘Mag ik met je moeder daten?’ werd ineens een veel voorkomende vraag waarbij we allebei resoluut, zonder overleg maar eensgezind, in koor NEE riepen. Nee, gewoon nee! Laat dat vooral heel duidelijk zijn. Zoals Kelly ooit zong: ‘I want a man by my side, not a boy who runs and hide.‘ Soms drijft dochterlief het op de spits. Zo ook die ene avond toen ik net dodelijk vermoeid, uitgeput maar verlekkerd zat te kijken naar weer een episode van Outlander. Want ja, die ogen van John Grey, waar kun je die nog vinden? Ineens gaat mijn telefoon. Dochterlief wil facetimen. Normaal belt ze gewoon, hoezo facetimen, wat zit hier achter? Honderdduizend vragen dwarrelen door mijn hoofd in die ene seconde voordat ik mijn camera aanzet. Ik ga wat meer rechtop zitten, haal even een hand door mijn haar en hoop dat ik er niet als een 83 oud vrouwtje uit zie want God weet wat er aan de andere kant van de camera staat. Je weet het nooit bij dochterlief.
Ik klik de camera aan en zie een hele grote Gozert vreselijk verlegen doen, als een zestienjarig jongetje dat zijn eerste crush wil uitvragen. Op de achtergrond hoor ik dochterlief gieren van het lachen terwijl ze probeert te vertellen dat Gozert graag op date wil…..met mij…..waarvan we allebei weten dat dat natuurlijk niet gaat gebeuren. Dat ze alleen al die bravoure houding ziet verdwijnen op het moment dat ik in beeld komt, is voor haar zo hilarisch dat het haar hele week goed maakt terwijl ik daar totaal oblivious naar de camera zit te staren in de hoop te begrijpen wat er gaande is.
Ik moet toegeven dat die generatie wel volhardend is in bepaalde dingen. Dochterlief kwam toevallig deze week even de appeltaartbakspullen terug brengen. Jammer genoeg had ze de appeltaartbakspullen én de appeltaart thuis laten staan dus ze kwam alleen met verhalen, wat natuurlijk helemaal prima is. Ik zet een kop thee en denk de appeltaart er gewoon bij als dochterlief al begint te vertellen. Ze weet zich prima staande te houden in de mannenwereld maar heel soms zijn er van die momentjes dat ze even niet meer weet wat ze moet zeggen op hun kleine pesterijtjes. Deze keer was het Gozert die weer wat opmerkingen had over het één of ander. Zijn bravoure houding was, nadat de camera destijds was uit gegaan, weer helemaal terug en hij was weer helemaal Da Man! Dochterlief liet hem, zoals ze bij de meeste gozerts doet, maar door ratelen en besteedde er niet teveel aandacht aan. Ze heeft echt een natuurtalent in werken met kinderen wat natuurlijk ook ideaal is bij gozerts. Toch kwam er een punt dat ze er uiteindelijk wel klaar mee was.
‘Hou je nu op anders ga ik mijn moeder facetimen!’ was het enige wat ze zei.
Haar methode werkte direct. Alsof er een ventieltje werd opengedraaid, zag ze Gozert zo weer leeg lopen, tot hij weer een klein zestienjarige mompelend jongetje was zonder de bravoure houding. Terwijl ik in gedachte de vergeten appeltaart at, luisterde ik naar haar verhaal wat ze in geuren en kleuren vertelde en grinnik hoe ze iemand zo snel op z’n plek kan zetten. Nobody puts Baby in the corner!
Mijn volwassen kinderen hebben mij tegenwoordig niet meer zo hard nodig. Ze staan behoorlijk hun eigen mannetje. Toch is het soms wel even fijn om te horen dat heel af en toe de ‘Mama’-kaart nog wordt getrokken. ‘Pas op of ik roep mijn moeder.‘ Ook al is dat ineens in een hele andere context dan 15 jaar geleden.
