Ik kijk verbaasd naar de naam die op de display van mijn telefoon verschijnt. We kennen elkaar al zeker 13 jaar maar spreken elkaar niet vaak meer. Hij belt voor wat grafische hulp. Ik hoor een vermoeide en gelaten stem. Zijn relatie is op een rare manier geëindigd. Ik hoor de herkenning in zijn verhaal. ‘Been there, done that.’ zeg ik tegen hem, ook al helpt dat niet veel, en denk terug aan de tijd dat ik zelf buitengesloten werd. Letterlijk.
Het lijkt de maand te zijn van oude vriendschappen die hernieuwd worden. Vorige week kwam er een andere vriend, na jaren stilte, op visite. In de tijd dat we elkaar ontmoetten waren we allebei single, hij is nu getrouwd en ik ben nog steeds single. Voorzichtig vraagt hij naar mijn status. ‘Nog steeds single.’ zeg ik lachend. Serieus zegt hij dat ik me niet durf open te stellen. ‘Vind je het gek?’ denk ik. Na mijn track record van foute mannen en losers van de bovenste plank vind ik het wel best. Het telefoontje van vandaag bevestigt weer wat er allemaal mis kan gaan. Ik moet toegeven, zij durven weer in het diepe te springen. Ik heb hoogte- en water- en dieptevrees. Ik spring niet zo snel meer. Bang om weer alles kwijt te raken. Alles bij elkaar opgeteld heb ik één keer mogen ervaren hoe het wel zou kunnen zijn. Maar dan denk ik terug aan een uitzending van Sex & The City, wat als we allemaal maar één ware liefde hebben?
Het grafische probleem is snel opgelost in tegen stelling tot de relationele problemen. Ik wens hem sterkte en weet zeker dat ie snel weer zijn oude vrolijke zelf zal zijn. In die 13 jaar heb ik bij hem vriendinnen zien komen en gaan. Bij het gaan kwam hij er na een tijdje altijd weer boven op. We spreken af, elkaar snel weer een keer te zien. Op de radio hoor ik een commercial voorbij komen. ‘Stop met dromen, start met daten.’ Voor een nano seconde twijfel ik. De commercial gaat over in muziek; ‘Where’s the “good” in goodbye, Where’s the “nice” in nice try?’ Het leven gaat weer gewoon door zoals het altijd gedaan heeft en ik besluit dit hoofdstuk maar weer voor me uit te schuiven. Zweefteverig zeg ik tegen mezelf: ‘If it’s meant to be, it’s meant to be and it will find his way.’
