[:nl]’Dit komt niet in je blog!‘ zegt dochterlief streng als we terugrijden na een ouderwets avondje HAP. ‘Nee joh, natuurlijk niet!’ zeg ik met een grijns. Ze kijkt me van opzij sluiks aan. ‘Nee echt niet!’ verzeker ik haar nog een keer. Ik hou van beloftes dus ik zal er ook niets over zeggen. Sinds ze eindelijk bij Asshole weg is, is onze relatie weer zoveel beter geworden. Ze belt me dagelijks met verhalen en vragen. Tot grote irritatie beseft ze, dat ik vaker gelijk heb, dan ze wil toegeven. De moederlijke ‘I told ya so.’ vliegt er dagelijks uit. Waarmee ook het besef komt, dat ze al die wijsheid gewoon kan aanhoren en gebruiken om haar leven weer op de rit te krijgen. Ze heeft weer zin in de toekomst en samen maken we de eerste stappen om die toekomst vorm te geven.
Ik ben zo blij dat ik mijn meisje weer terug heb en stiekem nog blijer dat ze me belt voor advies. ‘Mam, luister……’ om vervolgens weer gebombardeerd te worden met een verhaal en een vraag. Niet alleen levensvragen waar zij mee zit, maar ook levensvragen waar vriendinnen mee zitten. Ik heb ooit een simpele MBO opleiding afgemaakt. Ik heb nooit kunnen doorstuderen of interessante opleidingen kunnen doen. Ik heb StreetUniversity gevolgd en ben zoals ze dat in Amerika zeggen ‘Streetwise’. Ik heb geleerd van mijn ervaringen. En dat waren er een hoop. Vooral heel veel slechte. Juist op je slechtste dagen, leer je de mensen en hun gedrag in je omgeving het beste kennen. Waarschijnlijk is dat ook een reden waarom ik geen ‘mensenmens’ ben. Te vaak teleurgesteld in het ras. Laat mij maar alleen, dan ben ik op m’n best.
‘Ik snap het niet, mam, wat ik ook doe, ze heeft áltijd wat te zeuren. Het is nóóit goed.‘ Dochter heeft het al weken over de moeizame relatie met een huisgenoot. Raar genoeg heb ik nooit begrepen, hoe dochterlief hier thuis altijd de overheersende rol in huis had, terwijl ze buiten over zich heen laat lopen als een goedkope deurmat van de Action. Waar ze zoveel onnoemelijk veel goede kwaliteiten heeft, probeert ze nog steeds de kansloze, luie, narcistische gebruikers van de maatschappij te pleasen en te overtuigen van haar goedbedoelde acties. Elke dag hoor ik hetzelfde verhaal en elke dag geef ik haar hetzelfde advies: ‘Jij bepaalt zelf hoe mensen jou behandelen.‘ Hier moet ze altijd even over nadenken, om me dan gelijk te geven en vervolgens nadat we hebben opgehangen weer in hetzelfde patroon te vervallen door haar huisgenoot te pleasen omdat ze geen nee kan zeggen of omdat ze geen ruzie wil.
Het kost tijd voordat je jezelf gereset hebt. Het duurde bij mij ook lang, omdat ik niet inzag, hoe teleurstellend sommige mensen in mijn omgeving waren. Degene die het hardst van de toren blazen hoe fout ik iets deed, hadden de meeste vreselijke dingen op hun kerfstok. Vooral als alleenstaande moeder, heb ik het vaak flink te verduren gehad en werd mij verteld hoe ik mijn leven moest leiden en mijn kinderen moest opvoeden. Totdat ik zelf stop zei. ‘Ho! Stop!’ Tot hier en niet verder! Dit is de grens. De torenblazers waren op dat moment even van hun stuk gebracht, probeerden het nog een keer maar dropen uiteindelijk af toen ze doorhadden dat ik was veranderd. Het voelt goed om die grens te stellen. Niet meer hoeven te pleasen, aardig gevonden te worden of geaccepteerd te moeten worden. Ik ben goed zoals ik ben. Doordat ik veranderde, veranderde mijn wereld ook. Dochter is ook goed zoals zij is. ‘Ho! Stop!’ Dat is wat ik tegen mijn omgeving heb gezegd en het stopte. Ik hoop dat dochterlief binnenkort sterk genoeg is om dat ook tegen haar omgeving te zeggen. ‘Ho! Stop!’ want ze is goed zoals ze is en niemand, maar dan ook niemand hoeft haar op wat voor manier te vertellen hoe zij haar leven moet leiden. Dat is aan haar en aan haar alleen. En misschien een beetje aan mij, gewoon, omdat ik haar nog steeds het beste ken en weet wat het beste voor haar is. Omdat ik haar moeder ben. Want moeders weten het altijd het beste!
[:]
