Het was ergens tussen vier en vijf uur ’s morgens toen ik alweer wakker lag. Ik had zojuist de kortste nacht achter de rug. Niet vanwege de kat. Ook niet omdat ik niet kón slapen. Maar door de warmte had ik die nacht mijn raam open laten staan en ik hoorde alweer vroeg de snerpende scooters door mijn linkeroor naar binnen sjezen, om er door mijn rechteroor weer uit te komen. De auto’s zijn daar te groot voor, die denderen gewoon over mijn hoofd heen. Had ik weleens verteld dat ik overgevoelig ben voor geluid? En dat ik in de meest drukke straat van Lansingerland woon en dat de aanvliegroute van Zestienhoven ook over mijn dak gaat? Nee? Dat had ik niet verteld? Nou bij deze dan!
Herrie, altijd maar herrie. Die hele lockdown was voor mij een zegen want voor heel even was het stil in de straat. Heel even maar.
Ik had me moeten omdraaien en blijven liggen maar dat deed ik niet. Uiteindelijk ging ik er maar uit en begon de dag met een ontbijtje buiten in de tuin. Kipster lag naast me. Hij was weer een nachtje doorgezakt en viel snel in slaap. Mijn telefoon buzzt.
“Mam, ik heb even een vraagje….”
“Okay hoe laat moet ik Vinny ophalen?” type ik gelijk terug zonder op haar ‘vraagje’ te wachten. Haar huis is als een oven met het platte dak en nu ze moet werken wil ze hem niet de hele dag binnen houden. Ik besluit eerst even naar de AMAC winkel te rijden. Onthoudt die naam mensen, AMAC! De dag ervoor had ik daar super enthousiast een Apple pen gekocht, zodat ik nu ook digitaal kan gaan tekenen.
Ik noemde het type die ik moest hebben maar een Knurftje, wat nog maar net droog achter de oren was, beweerde dat ik écht die andere nodig had. Ik had mijn research gedaan en wist zeker dat ik echt die oudere versie moest hebben. Maar goed, hij is de Apple man en ik kon er zo maar naast zitten. Ik ging natuurlijk niet voor niets naar de Apple-dealer want bij MediaMarkt durven ze niet eens vrouwen aan te spreken, ook al komen ze daar met bakken geld aan zetten om een computer te kopen. Maar dat ter zijde!
Zoals verwacht bleek de pen het, bij thuiskomst, helemaal niet te doen. Opladen misschien? HocusPocus? Iets? Ik google nog een keer en zie dat ik echt die oudere versie nodig heb. Dan toch maar even omruilen. Omdat mijn nieuwe oudere mega-ipad enorm is, en ik er nog geen beschermhoes voor had, besloot ik zonder ipPad terug naar de winkel te gaan. Het Knurftje stond er weer met een brede glimlach. Ik zag z’n kaken aanspannen. ‘Zij weer‘
‘Ik kom deze pen omruilen want hij doet het niet op mijn Apple. Ik heb die oudere versie nodig.’
Dat zullen we nog wel eens zien, dacht knurft en haalde zijn baas erbij. Nee echt, de nieuwere pen móest werken. Ter ondersteuning van hun overtuiging toonden ze dat op hun eigen Apple producten. Ik voelde me totaal niet gehoord en vreselijk onbegrepen. Ik wilde weg uit die winkel, weg bij die mensen en gewoon weer veilig online bestellen.
“Ik wil mijn geld terug!” zei ik stellig.
“Dat doen we niet want de verpakking is al geopend.” zei meneer de manager bruut.
WTF, ontsnapte onhoorbaar. Mijn blik sprak boekdelen. Het is bij de wet verplicht om het product te mogen retourneren. Nu herinnerde ik me weer ineens waarom ik nooit naar deze winkel ga als ik een Macdingetje nodig heb. Het is me hier eerder overkomen. Jaren geleden.
“U kunt met uw iPad hier heen komen, dan kijken wij er naar want het zal vast aan uw iPad liggen. Hij bedoelde eigenlijk: “U ziet er te dom, te oud en teveel als vrouw uit om de twee dingen aan elkaar te koppelen dus wij gaan dat wel even voor u doen”. Ik ben niet gauw boos maar deze keer stormde ik woest de winkel uit. Voor een derde keer terug komen? En dan vragen mensen af waarom we met z’n allen online kopen? Nou dit dus!
Samen met de buitentemperatuur liep ook mijn binnentemperatuur op tot kookpunt. Woest kwam ik thuis en vertelde het hele verhaal aan Zoon. Ondertussen viel de iPad hoes ook op de deurmat. Om de dag compleet te maken, bleek die ook té klein te zijn, terwijl ik de juiste maat had besteld. Zoonlief trok rustig zijn schoenen aan en gebood mij de iPad in te pakken want we zouden nú terug gaan naar de winkel. Ik liet de iPad samen met de gevreesde pen in mijn laptoptas glijden. Niet veel later stapte ik met mijn eigen legertje aan mankracht de winkel binnen. Ik zag de oksels al klotsen bij het Knurftje. Zijn onbeschofte collega had plaats gemaakt voor iemand anders.
Zoonlief zegt niets maar staat breedgeschouderd achter mij. Ik leg mijn iPad op de counter, laat de instellingen zien en Knurftje krijgt plotsklaps rode vlekken in zijn nek. Ik zie ze vlek voor vlek omhoog kruipen.
“Hmm ja mevrouw, ik zie het al. Ik denk dat u de verkeerde pen heeft.”
No Shit, Sherlock! schreeuw ik het inwendig uit maar ik kom niet verder dan even met mijn ogen knipperen en het te beamen. Ineens kan er, in no-freaking-time, een andere pen uit de schappen worden getrokken, krijg ik de 36 euro die ik teveel heb betaald terug en wordt de deur ook nog voor ons opgehouden. Missie geslaagd.
Ik besef dat de rollen ineens zijn omgedraaid. Zoonlief heeft mij niet meer nodig maar ik heb hém nodig. Vooral in dit vreselijke niet-geëmancipeerde kaklandje waar je als vrouw nog steeds niet voor vol wordt aangezien. Waar je nog steeds een man nodig hebt, om een computer, een auto of iets anders technisch wilt aanschaffen. Waar ze eerst de man aanspreken terwijl jij als vrouw de vraag stelt.
Ik zit die middag nog lang na te briesen in mijn oververhitte werkkamertje als er ineens een mailtje binnenvalt. “Er is een boek besteld. Kun jij een ‘Charly gaat op reis’ verzenden?” De Rotterdamse uitgeverij met wie ik een contract ben aangegaan, had die ochtend mijn kinderboeken online gezet en verdomd, gelijk al een bestelling. Mijn hart maakt een klein huppelsprongetje. Dit was de reden waar ik het voor deed. In 1997 deed ik mijn eerste carrière change, in 2003 nam dat weer een nieuwe wending, net zoals in 2007. 2020 is een mooi jaar om mijn carrière weer een nieuwe draai te geven. Ik ben daar in 2019 al mee begonnen door zelf mijn eerste drie boeken uit te geven. Het eind is nog lang niet in zicht en daar gaat de nieuwe oudere iPad en de nieuwe oudere pen mij bij helpen. Dat worden weer heel wat cursussen volgen en heel veel oefenen maar ik heb er zin in. De vernieuwde oudere Mireille gaat weer een nieuwe uitdaging aan!
