Lang geleden, toen ik nog een klein meisje was, werd er regelmatig gevraagd wat ik later wilde worden. Mijn dromen waren grenzeloos en ik vond van alles wat ik kon verzinnen, psycholoog wel een heel leuk beroep. De interactie tussen mensen en hun gedrag bestuderen vond ik altijd erg interessant. Ik was dan ook altijd dat stille gevalletje in de hoek die alles in de gaten hield en gedrag van anderen probeerde te verklaren. Al snel werd mij duidelijk gemaakt dat ik mijn dromen beter in rook kon laten op gaan want dat zou ongetwijfeld te hoog gegrepen zijn. Ga jij maar trouwen en kinderen krijgen! was het advies. And so I did. Niet geheel succesvol gebleken.
Toch had het Leven blijkbaar een ander bestemmingsplan voor mij. Als ik dan niet de opleiding Psychologie zou gaan doen, zou het Leven mij wel een praktijkervaring geven waar geen enkele opleiding tegenop kon. Ik heb het allemaal gezien, meegemaakt, verklaard en verwerkt tot het punt dat het Leven vond dat ik het in de praktijk mocht gaan brengen.
Tijdens mijn werkzaamheden kreeg ik regelmatig nieuwe klanten aan tafel die niet alleen kwamen vertellen wat voor logo ze wilden, maar ook de problemen waar ze tegen aanliepen of de strijd die ze voerden. Met wat simpele tips vertrokken ze niet alleen met een geweldig logo wat bij hun paste maar ook een stuk vrolijker door het duwtje in de rug en de tips om verder te gaan. Het Leven vond blijkbaar dat ik het prima deed als beginnend huis-tuin- en keuken psych dus de gevallen die aanklopten werden steeds een stapje zwaarder. Maar elke keer kwamen er toch weer oplossingen omdat ik de ervaring zo goed kende en kon delen waardoor er vanzelf verlichting en een oplossing kwam.
Na een week met verschrikkelijk nieuws wat nauwelijks te bevatten was en een zware dag in het vooruitzicht besloot ik om mezelf een momentje rust te gunnen bij de kapper. Even doen zoals andere huisvrouwen schijnen te doen. Even gewoon praten over koetjes en kalfjes ofzo. Terwijl dochter in gesprek was bij haar therapeut, liet ik me wegzakken in de zachte kappersstoel tijdens Mario’s Happy Hour. Maar zo happy bleek het niet te zijn, toen de kapster begon te ratelen over de problemen met haar dochter. Vier jaar pas en nu al zo’n drama, wat moest ze er mee aan vroeg ze mij. Ik kon het niet laten om toch weer mijn ervaring te delen en stiekem keek ik even boos naar het Leven. Give me a freaking break! Na een half uur was mijn haar de helft korter en de kapster een stuk vrolijker. Ik moest haar betalen in plaats van zij mij. Misschien had ik toch naar mijn eigen gevoel moeten luisteren om toch die opleiding Psychologie te gaan doen. Nu blijft het bij huis- tuin en keukenadvies en het sparen van Karmapunten die hopelijk ooit nog eens een keer uitbetaald worden. Maar ook al betaalt Karma niet uit, dan ben ik blij dat ik mijn stukje kan bijdragen aan een betere wereld en heb ik alle ellende niet voor niets meegemaakt.
