Terwijl ik mijn lunch in een mager zonnetje nuttig denk ik terug aan het telefoongesprek van vanmorgen. In drie kwartier heb ik de afgelopen 10 jaar verteld. De mevrouw aan de andere kant van de lijn luistert met vebazing naar het verhaal wat ik zo normaal vind.
Ze vraagt of ik mee wil werken aan een programma van de KRO. Een programma over moeders en de keuzes die ze maken. In het kort legt ze uit dat het een soort van This is your life programma is. Ze wil me een hele dag volgen met een camera om te zien hoe ik werk en kinderen combineer. Leuk! Natuurlijk wil ik daaraan meewerken in de hoop daarmee andere moeders enthousiast te krijgen dat het leven vooral niet stopt bij het krijgen van kinderen of het eindigen van een huwelijk.
Zoals IOS zingt: “Je bent van ver gekomen. Je hebt het ver gebracht. Dus als het even tegen zit. Bedenk dan wie het laatste lacht.” ben ik ook van heel ver gekomen. Dat wat me er altijd door heen heeft gesleept was mijn sarcastische humor en de wil om door te gaan. Opgeven ken ik niet.
Ik zie mezelf nog staan samen met mijn kat voor mijn eigen huis. De deur gebarricadeerd. Bont en blauw geslagen en een toekomst die open ligt. Mijn kat kijkt me aan alsof ze wil zeggen: “This is your life!” Ik bedenk me dat dit weer een mooi moment is om nieuwe spullen aan te schaffen. Samen met kat verhuis ik naar Rotterdam.
Of de keer dat je op gesprek moet komen bij verschillende banken om te praten over de erfenis van een gestrand huwelijk. Twee heren met euroteken stropdassen vertellen je dat Bill Gates ook met niks is begonnen. Of ik even 2 ton op tafel wil leggen. Ik kijk ze vragend aan of ze nou echt van de planeet zijn of dat ze gewoon in hun mannelijke onwetendheid van mij verwachten dat ik als gescheiden moeder net zo groot kan worden als Bill Gates.
Allemaal van die “This is your life” momenten waar op je kunt terug kijken als een overwinning. Bij mij op de wc hangt een spreuk: Wat een ramp lijkt, blijk vaak een kans!” En ik moet zeggen, ik heb heel wat kansen gehad. Ik ben niet verzopen maar ik ben boven gekomen. Van elke kans heb ik weer veel geleerd.
“Zolang je durft te dromen komt vanzelf voor jou dat ene moment.”
De mevrouw aan de andere kant van de lijn wil graag een afspraak maken na de meivakantie. Wanneer ik dochterlief vertel over de opnamen vraagt ze waarom die mevrouw ons zo graag wil filmen. Zo bijzonder zijn we toch niet? Ik doe een tevergeefse poging haar uit te leggen dat alleenstaand moederschap en het hebben van een eigen bedrijf geen eitje is. Maar voor haar is het allemaal heel gewoon. Een moeder die zorgt, kookt, wast, schrobt, werkt, haar naar dokters en sportclubjes brengt, haar alles geeft wat haar hartje begeert en aan het eind van de dag voor het slapen gaan voor haar een liedje zingt, een dikke knuffel geeft en weer aan het werk gaat. Zo interessant is dat nou ook weer niet voor een programma. Heel normaal eigenlijk!
