Het is tegen half zes ’s avonds als we ons een wegbanen door de regen en de files richting Uden. Eindelijk is het zo ver. Dochterlief heeft de dagen, uren en seconde afgeteld voor het concert van háár band Gotthard. Al weken lang chat ze regelmatig met de keyboard-speler van de band via Facebook en ze hoopt zo dat ze hem vanavond eindelijk in het echt kan ontmoeten. Alle stress, alle problemen en drama laten we thuis. Dit is ons avondje.’There’s no end just beginning. I wont stop for no sign on the way. I swear its true. I can’t live undercover. I was born to take over. I am ready, come what may.’ Terwijl ik mijn ogen strak op de weg hou en de muziek nog een stukje harder zet, lijkt dochterlief de imitatie te doen van een springboon.
In de Pul was er nog precies één plekje voor het podium vrij voor dochterlief. Snel duwde ik haar er tussen. Het wachten duurde lang maar toen ze eenmaal opkwamen waren de allereerste tonen voor dochterlief. Op z’n knieën speelde Gitarist voor haar de eerste joelende Gotthard noten. Keyboardspeler keek me aan. ‘Thank you!’ seinde ik terug bij het zien van het gelukkige gezichtje van dochterlief. Ook daarna kreeg madame de vip behandeling met regelmatig een solootje hier van Gitarist, een serenade van Zanger of een geweldige grijns van Keyboardspeler.
Helaas einigde het concert al veel te vroeg. Later hoorden we dat de zanger opnieuw stemproblemen heeft en dat alle shows afgelast zijn. Wat een geluk dat we nog kaartjes hadden voor de show in Uden in plaats van de show van Belgie. Want die zou nu ook niet doorgaan. Nog nastuiterend over het optreden sjokten we richting de uitgang waar we halverwege ineens werden tegengehouden door een hele grote brede man: ‘Do you want to meet the band?’ Ook al was het licht aan, werd de zaal nu haast atomisch verlicht door de grijns van dochterlief. Meet the band? yes yes yes! We kregen samen 2 meet & greet kaartjes en werden naar de zijkant geïnstrueerd om daar te wachten. Wachten duurt lang als je moet wachten maar het was deze keer het wachten waard.
Na lang wachten werden we naar een VIP lounge gebracht met nog een aantal andere mensen die schijnbaar een meet&greet hadden gekocht. Uiteindelijk kwamen de bandleden daar één voor één binnendruppelen zodat we een praatje met ze konden maken en op de foto konden gaan. Dochterlief was zo in shock en zelfs verlegen dat ze er helemaal rustig van werd. Met iedereen ging ze op de foto maar waar was haar keyboardspeler nou? We vroegen het grumpy drummer maar die leek weinig zin te hebben in zijn meet en greet en antwoordde dat ie al bij zijn vriendin zat. Daarna schoten we Leo aan, de gitarist die zo geweldig keer op keer op z’n knieen viel voor dochterlief. Hij ging wel gelijk op zoek naar keyboardspeler. Hij vroeg of hij haar mocht meenemen naar achter, of ik hem wel vertrouwde met haar. Ik knikte twijfelend en terwijl hij met haar wegliep riep hij nog stellig: ‘Not all men are bad’ Hm yeah I know but the good ones always seem so hard to find.
Terwijl we met z’n drieën staan te wachten op Keyboardspeler zie ik dochter alleen maar glunderen en gelukkig zijn. Hier staat ze dan eindelijk met dé Gotthardman! Ze kan het nauwelijks geloven dat ze gewoon met haar idool staat te praten over Franse lessen. En dan opeens duikt het vrolijke keyboardmannetje op. Ze vliegt hem om de nek en geeft hem gelijk een dikke knuffel. Als het al mogelijk was, zag ik haar nu zeker een meter van de grond zweven. Leo laat dochterlief en keyboardmannetje samen achter en ik bedank hem nogmaals voor alles wat ze gedaan hebben.
Voor keyboardmannetje vind het leuk om haar te ontmoeten maar voelt zich minder verbonden met de band dan de rest vandaar dat hij niet bij de meet en greet was. Nog snel wat foto’s maken en knuffels geven voordat we er uit gestuurd worden door security. Ook keyboardmannetje bedank ik duizendmaal voor zijn tijd voor mijn lieve dochter. Wat de ene keyboardspeler haast onherstelbaar verkloot heeft, heeft deze lieve en oprechte muzikant zoveel meer goedgemaakt dan ik ooit had durven hopen.
Het is al laat als we terug naar huis rijden. Het hyperende, stuiterende meisje is stiekem in slaap gevallen. In het donker van de nacht zie ik haar engelengezichtje oplichten. Een gelukzalige glimlach verraad haar dromen die voor één avondje werkelijkheid zijn geworden. ‘You know my love for you can open any door. Have a little faith.’
