[:nl]’Oh M en ik zijn nog steeds hardcore fan van uw blog.‘ zegt Bijlesmeisje tussen de natuurkundige formules door. Hardcore fans he? ‘Jazeker, we kijken iedere keer weer of er al een nieuwe op staat.‘ Ik ben verrast en verbaasd. Mijn hersenspinsels zijn ooit begonnen om mijn hersenspinsels een stem te geven, die gesnoerd werd. Als ik het niet zeggen mag, dan schrijf ik het wel, was mijn reactie, maar stoppen kun je me niet. Natuurlijk tot grote ergernis van bepaalde personen. Dat liep behoorlijk uit de hand toen ik een flinke fan-base kreeg. Ik werd herkend op straat als ‘Zij van die Blog.’ Fans die in een blog probeerden terug te komen of juist er van weg liepen, want wat ik zou schrijven zou beide kanten op kunnen gaan maar doorgaans met een scherpe pen. Een voordeel was ook dat ik een absolute, creatieve ADHD-er in huis had die voor heel wat komische verhalen heeft gezorgd. Met haar in huis was mijn huiskamer of tuin ook vaker een chill-plek voor weggelopen pubers en was ik het aanspreekpunt voor menig puber die een vraag had wat ze niet aan hun eigen ouders durfden te stellen.
Terwijl ik verder mijmer, gaan zoonlief en Bijlesmeisje door met hun natuurkundige formules. Net vier jaar oud was Bijlesmeisje, toen ze voor het eerst bij ons kwam en dikke vriendinnetjes werd met Dochter. Vriendin M kwam er een jaartje later bij. Verjaardagspartijtjes, verkleedpartijtjes, slaappartijtjes, we hebben ze allemaal meegemaakt. Inclusief de allergiepillen bij de hand houden vanwege de behoorlijke allergie voor de kat. Ik heb wat nachtenlang liggen luisteren naar het genies en gesnotter van het ene of het andere vriendinnetje. Na de middelbare school vloog echt iedereen uit en alhoewel er soms nog wel eens iemand langs kwam, was het nooit meer zo gezellig druk. Dus toen ik op zoek was naar iemand die bijles kon geven aan Zoon en Bijlesmeisje zich aandiende was mijn eerste reactie: ‘Wat is er met jou gebeurd? Ik wist niet dat je zo technisch was?‘ Misschien niet zo’n aardige eerste reactie maar als je iemand nog kent als vierjarige die staat te dansen op K3 en ineens staat daar een bijna 18jarige die weet hoe ze een wiskundige formule moet uitrekenen, begin je je ineens erg oud en dom te voelen. Helemaal als ze vertelt dat ze de dingen die ik hun geleerd heb, nooit vergeten is. De omgekeerde wereld. Nu mag ze mij gaan helpen. Of eigenlijk Zoon, die ze ook zijn hele leven al kent.
‘We missen haar wel hoor!‘ zegt Bijlesmeisje. Ik slik een brok in mijn keel weg. ‘Ik ook.‘ Ik mis ook het aanwaaien van vriendinnetjes, de drukte en de giebelende grietjes op de bank. ‘We moeten een interventie doen! M en ik willen een appartementje gaan delen en we willen haar erbij. We gaan haar gewoon overhalen!‘ Ik glimlach en hoop dat ze haar kunnen overhalen. De drie musketiers terug onder één dak. Ik zie het wel zitten. Nu Dochter nog. Maar voorlopig is Bijlesmeisje er eerst alleen voor Zoon. Samen pakken ze nog één natuurkundige som aan voordat ze het boek dichtklappen. Eigenlijk is de moraal van het verhaal, denk ik bij mezelf, wees altijd aardig voor iedereen, zelfs al zijn het nog maar vierjarige meisjes die dansen op K3. Je weet nooit wanneer ze weer terug in je leven wandelen om jou uit de brand te helpen en ondertussen hardcore fans blijven op je hersenspinsels.[:]
