12.05 AM, of is het PM? Het is in ieder geval midden in de nacht en ik schrik wakker van iets. Oh! Ik ben al vijf minuten jarig. Zou ik berichtjes hebben? Ik pak mn telefoon en loop richting ‘de signaalhoek’. Er plingt niks en toch wel een beetje teleurgesteld kruip ik weer snel mijn bed in.
Als ik de volgende ochtend wakker word, struikelen de berichtjes over elkaar heen naar binnen. Het is toch raar om helemaal alleen je verjaardag te vieren. Terwijl ik mijn ontbijt maak, denk ik melancholisch terug aan alle vorige verjaardagen. Facebook doet daar een schepje bovenop door me een herinnering van drie jaar geleden te sturen, een foto met mijn kinderen. Ineens besef ik, dat ik ze gigantisch mis. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik had ook een week later kunnen gaan.
Ik word abrupt uit mijn mijmeringen gehaald door mijn telefoon die enkel gemiste oproepen blijft sturen. Het is mijn moeder. Snel trek ik mijn schoenen aan en ren de heuvel op. Nee, niet ala Sound of Music. Meer als een gepensioneerd postpaard. Natuurlijk begint het net te regenen en glibber ik naar boven. Ik word, als dank, nog wel op een schitterende regenboog getrakteerd.
Terwijl ik langzaamaan begin te druipen door de regen, kwebbelt mijn moeder lekker door.
‘Oh hier is je vader ook nog even!’ roept ze enthousiast.
‘Gefeliciteerd!’ Hoor ik hem brommen.
’Nee, niet zo, je hoeft hem niet aan je oor, hij staat op luidspreker!’ Ik hoor m’n ouders keuvelen over het gebruik van een smartphone terwijl de druppels steeds groter worden. Hallo, ik ben hier ook nog!
‘Nou, ik moet weer gaan! Fijne dag vandaag he!’ roept ze en ze hangt weer op. Ik glibber maar weer naar beneden. Dolly de dikke duif zit al op me te wachten. Ja, ja, je ontbijt wordt zo geserveerd. Kalm aan!
Als ik dan eindelijk weer aan m’n tafeltje zit, zie ik niet alleen Dolly gretig knabbelen maar er zit ook een eekhoorn enthousiast naar me te zwaaien. Aaaw, wat is het leven hier toch mooi! Na dit onverwachte bezoek, werk ik weer stug door. Dit. Moet. Af! Denk ik bij mezelf. Ik heb mezelf een deadline gesteld. Hoe zeggen ze dat ook alweer? Een droom is een deadline met een doel? Een doel is een droom met een deadline? Mijn hoofd ratelt door. Om de stilte te breken zet ik de muziek maar even aan.
Uiteindelijk zie ik de zon steeds feller schijnen. Alhoewel ik mezelf huisarrest had opgelegd en werk tot in de late uurtjes, geef ik mezelf vandaag als excuus dat ik jarig ben. Ik leef maar één keer. Ik heb ook frisse lucht nodig en nog honderd andere excuses.
Ik besluit naar Tehidy park te rijden. We zijn daar in de zomer ook al geweest, dus ik hoop dat ik er ook nu weer zonder deuken en krassen zou aankomen. Onderweg belt dochterlief. Wat is het fijn om even bij te praten zonder dat ik tegen het raam geplakt zit. Het is ondertussen twee uur en ik had nog steeds niets van haar broer gehoord. Ik snapte er niets van. Zij ook niet. Uiteindelijk verloren we weer de verbinding. Zij ging verder met haar dag en ik trok het park in.
Rust, dat was wat ik hier kwam zoeken. Rust in mijn hoofd. Rust in mijn lijf. Rust om weer normaal te kunnen functioneren. Ik besef dat waar ik ook heen ga, wat ik ook doe, het nooit rustig wordt in mijn hoofd. Als ik hier ben, maak ik me zorgen over thuis, als ik thuis ben, wil ik de stilte van hier. Ik heb altijd al ‘itchy feet gehad’. Reizen, ontdekken, zoeken, vinden maar nooit rust hebben. Wat kan ik soms jaloers zijn op mensen die gewoon in alle rust thuis kunnen zijn. In een baan waarin ze nooit wat hoeven te creëren. Mijn hoofd staat altijd op de creatie stand.
Na een lange tijd gelopen te hebben, plof ik neer op een bankje. Het herfstzonnetje schijnt tevreden in mijn gezicht. ‘Wat als ik hier nou zo’n meditatie doe?’ Bedenk ik me op het bankje. Zit. Adem in. Adem uit. Geniet en opnieuw…..Tien seconde houd ik het vol. ‘Oh, dat gaan we doen als de meiden dit weekend komen. Herfstbingo! Ik ga kaarten maken en zij moeten alles bij elkaar zoeken. Jaaa das leuk!’ En daar gaat mijn hoofd weer aan de haal met een nieuw idee.
Als ik even later terug naar huis rijd, hoor ik mijn telefoon plingen maar niet het geluidje van zoonlief. Ik maak me nu toch wel zorgen om hem. Als ik thuis kom vraag ik vriendlief hoe het met hem gaat. ‘Prima hoor!’ Schrijft hij terug. Maar m’n verjaardag dan? Twintig minuten later komt er eindelijk een appje binnen van zoonlief. ‘Gefeliciteerd!’ Hij was het even vergeten. Ik glimlach naar mijn telefoon, pas nu is mijn verjaardag compleet! En volgend jaar? Dan vier ik het gewoon weer met mijn kinderen zoals we altijd hebben gedaan!
