Het is werkelijk net of je weer een baby hebt. Ik word al vroeg wakker en luister of Whisky al piept. Het is nog stil en ik draai me nog een keer om. Alsof ie het aanvoelt, begint ie te piepen. Zuchtend rol ik me uit bed. Rollen ja, want alhoewel iedereen mij dagelijks het advies geeft dat beweging zo geweldig is, is mijn rechterheup het daar absoluut niet mee eens terwijl mijn linkerheup nog twijfelt. Half kreupel waggel ik naar beneden. Ik moet toegeven, ik ben nog nooit zo enthousiast begroet de laatste dagen sinds Whisky in huis is. Hij vindt me geweldig en zit het liefst hele dagen bij me op schoot.
Ik geef eerst de hele boerderij eten voordat ik aan mijn eigen ontbijt begin. De kat, de baardagaam, de vissen en natuurlijk Whisky. Tegen de tijd dat ik mijn ontbijt wil opeten staat hij al enthousiast naast me te springen of we al weggaan. Eigenlijk moet ik ook wel lachen om z’n domme, enthousiaste kop. Na drie slokken thee probeer ik mijn schoenen aan te trekken terwijl hij er over heen blijft springen.
Poging twee van de “sociale ochtendwandeling” Deze keer neem ik mijn MP3 speler maar mee want telkens hetzelfde liedje zingen wordt ook wat afgezaagd. Ondanks absolute weigering van mijn rechterheup zet ik de muziek aan en begin enthousiast te lopen. Stap voor stap kom je er wel. No pain, no gain. Na een kwartier is ook mijn rechterheup om en het lopen gaat makkelijker. Ook na 8 uur ‘smorgens is er werkelijk niemand te zien of zou dat komen door die regenbui die ineens op m’n kop valt. Ik zet de muziek wat harder en zing keihard mee. “Me and my dog really get along. He don’t howl when I’m screamin’ my songs. I cuss, I drink, I lie, I spit, Guess I really don’t give a shit.
We lopen samen de dijk op bij de Rotte. “Ik hoef dus ook geen hond aan te schaffen voor mijn sociale contacten.” bedenk ik me weer. Het is één grote leegte. Maar dan blijft Whisky ineens staan. Hij ziet wat. Ik zet mijn geluid wat zachter. Terwijl ik dat probeer, zie ik mezelf ineens door de lucht vliegen en in het natte, groene spul eindigen wat naast het voetpad groeit. Whisky springt met vier poten als Tijgetje door het groene spul. Geen idee wat ie gezien heeft maar het is waarschijnlijk erg interessant om mij daar voor mee te trekken. Ik probeer omhoog te krabbelen en de sprieten groen uit mijn haar te trekken. “TringTring” Natuurlijk racet juist op dat moment Man-op-fiets voorbij terwijl zijn hond-met-bel er achteraan rent en mijn hond wat dommig zijn kop boven het groen uitsteekt. Man-op-fiets racet door en ik probeer op charmante wijze om hoog te takelen.
Ik kijk boos naar mijn schuldbewuste hond die zich lijkt te schamen voor zijn actie. We sjokken stilzwijgend naast elkaar terug naar huis. Het is bijna 9 uur. Mijn rechterheup protesteert weer. Ik raak steeds minder overtuigd van de voordelen van een hond. Tussen twee liedjes door hoor ik mijn telefoon rinkelen. Dochterlief is net de grens over. Help is on the way!
