Het weekend is weer voorbij en de rust is weer teruggekeerd. Gisteren deden we sinds lange tijd weer een dagje Belgie. De kinderen vonden het leuk om Vriendinneke weer eens te zien dus we gooiden de tank vol. De rugzak werd gevuld met lekkere dingen en de Tomtom werd ingeschakeld.
Onmisbaar tijdens elke autorit is de muziek. We draaien vooral mee-bler-muziek. Ik startte de auto en Sjonnie begon direct al te zingen. “Hey, man I’m alive. I’m taking each day and night at a time. I’m feeling like a monday but someday I’ll be saturday night.” We zingen alledrie uit volle borst mee en we trekken ons weinig aan van de blikken uit auto’s naast ons van de gezapige gezinnetjes die naar opa en oma moeten. Zoonlief drumt daarbij nog eens mee op de stoel voor hem. Terwijl wij lekker opschieten komen alle favorieten voorbij op de cd. “Happiness, it’s been no friend to me. But forever after aint what its all cracked up to be. Yeah, I had a taste, you were my fantasy. But I lost my faith when I hit reality.” Mama gaat even alleen uit haar pannetje want de kinderen hebben ondertussen de Nintendo’s gepakt.
“Mama? Jij moet echt mee doen met Popstars hoor!”
“Uhm, ik dacht niet! In nog geen honderdduizend jaar dat ik daar voor joker ga staan!”
“Oh, ik geef je gewoon stiekem op!”
Een onbestemd gevoel bekruipt me ineens. Dochterlief kennende zal ze dat ook echt wel doen. Zo heeft ze me ook wel eens stiekem opgegeven op zo’n afschuwelijke datingsite, in de hoop dat ik niet alleen achter zou blijven. Het was lief bedoeld maar niet helemaal mijn ding.
Behalve het boemeltreintje waar we veel te lang op moeten wachten in Zedelgem verloopt de rit voorspoedig. Samen met Pink zingen we nog keihard het laatste liedje. “I guess I just lost my boyfriend. I don’t know where he went. So I’m gonna spend my money. I’m not gonna pay his rent.”
Terwijl de kinderen hun Vlaams ophalen in de speeltuin bekijken Vriendinneke en ik de doorsnee Vlaamse man. De opkomst is al niet veel beter als in Nederland maar ach de thee is lekker en het is gezellig! Dochterlief daarentegen heeft aan aandacht geen gebrek.
Eind van de dag wordt het tijd om weer terug te rijden. We worden tegengehouden door de kosmos of is het gewoon druk? Kilometers lange files zorgen er voor dat we veel later dan gepland weer thuis komen. Net voordat we thuis zijn vraagt dochterlief nog één verzoeknummer aan. Zo moeder zo dochter zullen we maar denken. “It’s been raining since you left me. Now I’m drowning in the flood. You see I’ve always been a fighter. But without you I give up.” Terwijl zoonlief wegkruipt onder zijn dekentje, zingen moeder en dochter samen zo vals als ze kunnen het liedje uit. Toch maar liever even geen Popstars voor ons maar wel heel veel lol!
