[:nl]Het weekend staat weer voor de deur. Na een ijzige koude week is er ook sneeuw op komst. Zoon staat met zijn nieuwe koffer klaar om naar zijn logeeradres te gaan. Op het programma staat deze keer door bakken vol langspeelplaten snuffelen op zoek naar zijn favoriete band. Ik zie de lucht steeds grijzer worden en wil op tijd weg zodat ik voor de sneeuw weer terug ben en dat lukte prima. Als ik een paar uur later weer achter mijn beeldscherm kruip, begint buiten het eerste vlokje al te dwarrelen. ‘Nog even doorzetten.’ spreek ik mezelf moed in. ‘Als dit af is, mag je weekend vieren.‘ Maar het kwam niet af, want mijn leven zou mijn leven niet zijn als freaking Murphy zich er niet mee zou gaan bemoeien. Een template wat niet werkt, een code die goed staat. De grilligheid van websites. Soms zit het mee, vaker zit het tegen en zo zit ik ook op zaterdag nog flink door te stomen. Het leven van een alleenstaande, ZZP’ende moeder. Hard voor weinig.
Voordat ik Zoon weer ophaal, doe ik nog even snel boodschappen. Mijn avondeten bestaat opnieuw uit een broodje hagelslag, want waarom zou ik koken voor één als ik toch al een hekel heb aan koken. Dat wordt wat, als ook Zoon uitvliegt. Ik vrees dat er weinig gekookt gaat worden. Wie weet ontwikkel ik ineens een nieuwe hobby en gooi het ene na het andere fancy gerecht op tafel. Mezelf kennende reken ik daar maar niet op. Met twee nieuwe elpees komen we later die avond weer thuis. Dat op en neer rijden gaat me ook niet in de koude kleren zitten en ik voel de moeheid. Zoon, die ondanks zijn autisme het invoelend vermogen heeft uitgevonden én verbeterd, geeft me ineens een knuffel. Ik ben verrast waar dat ineens vandaan komt. Ik denk er verder niet over na en knuffel hem terug. Wat wordt ie groot. Ik moet al op mijn tenen gaan staan om mijn armen om hem heen te doen. Terwijl hij gaat gamen, duik ik m’n bed in. Het is genoeg geweest voor vandaag!
‘Zullen we met de hond gaan lopen?‘ Dochter appt. Het is ondertussen alweer zondagmiddag. De temperatuur is van -9 naar +12 gegaan en het zweet staat in m’n bilnaad omdat ik samen met Zoon de zolder weer een stuk leger heb gemaakt. Wat een zooi kan een mens verzamelen. ‘Nog even stofzuigen en ik kom er aan!‘ app ik terug. Niet veel later lopen we met onze gestoorde hond en Sjaak de meeloophond die niet naar zijn eigen baasje luistert, in een waterig lentezonnetje langs de Reeuwijkse Plassen. ‘Ik ga dinsdag misschien naar Hengelo.’ vertelt dochter. Niet alleen de tientallen honden springen om ons heen vanwege het zakje koekjes wat ze had meegenomen, maar zelf stuitert ze ook mee. ‘En daarna rijden we door naar Vriezenveen.’ Na anderhalf jaar contact wordt het tijd, dat ze de andere kant van de familie leert kennen. Alhoewel ik er alle vertrouwen in heb, dat dit anders zal gaan dan de ontmoeting met haar vader, blijft het toch spannend. Ik merk dat ze ook nerveus is en ze vraagt honderduit over haar oom, haar vader, hun relatie en over vroeger. Ik moet flink diep in mijn geheugen graven. ‘Mam, dit is niet gemeen bedoeld of zo hoor maar Vriend zegt dat ik mijn vader haat omdat jij al die jaren slecht over hem hebt gesproken maar dat is helemaal niet zo. In al die jaren heb ik je nog nooit iets slechts over hem horen zeggen, alleen dat hij niet gemaakt was om vader te zijn.’ Het klopte wat ze zei. Toen ze opgroeiden heb ik nooit slecht over hem gesproken. Je zet een kind niet in een wellus-nietus-verhaal van ouders. Ik heb nooit begrepen waarom ouders dat doen. Ook heb ik door de jaren heen over de andere kant van de familie verteld. Foto’s laten zien. Het blijft toch haar familie en daarom belangrijk te weten waar je vandaan komt, waar je roots liggen.
Wanneer ik aan het eind van de dag naar huis rijd, voel ik hoe de stress voor heel even van mijn schouders is afgegleden. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en een gevoel van dankbaarheid en geluk borrelt omhoog. Het was geen bijzondere dag. Er zijn geen rampen gebeurd, geen HAP bezocht, niemand raakte gewond en er is geen wereld ingestort. Het was zomaar een dag. Een dag met knuffels en lachbuien om Sjaak de meeloophond en de bijzondere gesprekken met dochter. Zomaar een dag waarop ik besef, hoe gelukkig ik ben met mijn twee koters. Nog voordat ik thuis ben, stuurt ze een appje: ‘Jaaa, we gaan er dinsdag heen!!!’ Als ik haar een berichtje terug stuur, bedenk ik me hoe spannend dit voor haar zal zijn maar ook hoe voor haar waarschijnlijk de missende puzzelstukjes steeds meer op hun plek gaan vallen. En ik? Ik kan niet wachten tot ze me belt met een waterval aan verhalen, hoe de ontmoeting is verlopen.[:]