‘Dinsdag komt de uitslag of ik geslaagd ben.’ zegt hij als ik een paar dagen eerder vraag of hij wat van school heeft gehoord.
‘Gaat dan de vlag uit?’ vraag ik maar hij vindt dat niet nodig, al die poeha er om heen. Geen feestjes, geen vlaggen met tassen, geen visite, geen gedoe. Doe maar normaal, dan is het leven al gek genoeg.
Hij is de eerste van de kleinkinderen met een MBO diploma. De weg er naar toe was hobbelig met heel veel haarspeldbochten. Hier en daar heeft hij wat klassen overgeslagen, gewoon omdat het kon, want eerlijk is eerlijk, in ons gezin doen we werkelijk niets op de traditionele manier. En zo belandde hij met 16 jaar tussen de studenten op het MBO techniek college in Rotterdam. Iets met programmeren. Het was al snel dat ik niets meer begreep van zijn lesstof. Ik kon hem dus ook niet helpen met zijn huiswerk, behalve dan bij Nederlands als er weer een stukje geschreven moest worden, blij dat ik nog iets kon doen maar verder heeft ie het geheel op eigen kracht gedaan, en wat een kracht!
‘Mam?’ mijn werkkamerdeur gaat langzaam open, ‘blijkbaar heb ik gister al een mailtje gehad dat ik geslaagd ben.’ Ik kijk op en laat het nieuws heel even op me in werken terwijl in een sneltreinvaart zijn korte leven door mijn herinneringen schiet. Zonder dat ie het merkt, schiet ik heel even vol, een brok in mijn keel slik ik weg om hem vervolgens snel een high five te geven. We hebben het gehaald. Híj́ heeft het gehaald. Potverdikkie hij heeft het gewoon gehaald!
Trots als een pauw hang ik voor de tweede keer de vlag uit mijn raam met de tas eraan terwijl hij de chocoladetaart aansnijdt. Ja, de vlag mocht uiteindelijk toch uit het raam, maar dan moest er wel taart zijn, chocoladetaart. Terwijl ik samen met Kippie naar de vlag kijk, kan ik niets anders dan trots zijn. Trots op hoe ver we zijn gekomen met z’n drieën. Trots op wat voor vechters mijn kinderen zijn. Trots op hoe volwassen hij ineens is geworden en zijn eigen weg uitstippelt. Gewoon trots.
‘Taart?’ ik schrik op uit mijn gedachtes. Veterstrikdiploma, kleine tafel diploma, grote tafel diploma en ineens MBO diploma. Het leven zoeft voorbij. Ik grijns. Taart! Vandaag denken we even niet aan later. Vandaag eten we taart en genieten we van deze geweldige prestatie!
