[:nl]Eigenlijk is het een ongeloofwaardig verhaal maar in mijn geval willen mensen het nog wel voor waar aannemen. Vooral omdat zoiets alleen mij kan overkomen. Zoonlief vertelt het verhaal altijd met veel enthousiasme aan zijn vrienden, al vraag ik me soms af of het iets is om trots op te zijn.
Het was 1996 en ik was net vers van school toen ik werd gevraagd door een gerenomeerd reclamebureau in Rotterdam om bij hun te komen werken. Aangezien ik op dat moment een lowlifeparttime baantje bij een lokale krant had, waar ze nog nooit hadden gehoord van emancipatie of waardering hoefde ik er niet lang over na te denken en ging ik van een brute ‘voor jou 50 anderen!!’ naar een eigen parkeerplek en verzorgde lunch. Het leek te mooi om waar te zijn.
Ik was aangenomen om te werken aan de nieuwe website van de Happy Hooker, de bekendste van Nederland en omstreken. Of ik daar problemen mee had, vroeg mijn toenmalige baas nog. Nee, waarom zou ik daar problemen mee moeten hebben, dacht ik nog bij mezelf. Het is niet dat ik haar werk moet overnemen. Ook dat probleem was dus opgelost. Het feit dat ik als werktekenaar van school af was gekomen, het internet nog in een foetus houding lag want je kon nog niet eens spreken over kinderschoenen, en ik überhaupt nog nooit gehoord had van de HTML code, maakte allemaal niet uit. Dat zou ik wel in de praktijk leren.
Om elkaar beter te leren kennen voor het project werden mijn toenmalige werkgever en ik samen uitgenodigd om te komen dineren bij mevrouw H. In de snelle sportwagen reden we samen naar Amsterdam om daar tot de conclusie te komen dat we niet de enige waren die een uitnodiging hadden gehad. Het huis zat behoorlijk vol en mijn social skills waren nog niet zo geweldig als dat ze nu zijn dus ik nam mijn veilige plek als muurbloempje in beslag. Gelukkig mochten we al snel aan tafel.
Als ik geweten had wat ik toen letterlijk en figuurlijk op mijn bordje kreeg, dan had ik me wel twee keer bedacht voordat ik de uitnodiging aannam. Voor alle ruim vijftien gasten werd er een bord neergezet met daarop twee balletjes en een worstje. Hoezo suggestief zou je denken. Ik had toegezegd geen probleem te hebben met de inhoud van haar website dus dit vond ook ik wel grappig. Net toen ik mijn bestek wilde pakken, schraapte mevrouw H haar keel. Aan de enorme tafel, zat zij recht tegenover mij, of ik tegenover haar. Zo kon ze me recht aankijken toen ze met heel veel enthousiasme vroeg of ik in één van haar films wilde meespelen, want ik was zo’n knap meisje. Ze liet het overkomen alsof het een hele grote eer was, dat ze me vroeg voor haar films.
Een naïef meisje uit een dorp onder de rook van Rotterdam, die, nog minder ervaring heeft vergeleken met een blaadje sla wat bij de Albert Heyn ligt wat al een hele reis achter de rug heeft. Ik keek haar aan, probeerde mijn hoofd nee te laten schudden en mijn mond nee te laten stamelen maar alles wat er uit kwam was een verstikkend geluid in combinatie met een hoofd zo rood als dat van een kreeft wat net in het kokende water is gedoken. Ik hoopte dat ze me gratie zou geven zodra ze mijn ongemakkelijke houding zou opmerken en het verder zou laten voor wat het was. Maar het zou mijn leven niet zijn als deze aflevering in mijn soap niet wat langer uitgerekt kon worden.
‘Weet je het zeker? Je bent zo’n knap meisje met je lange haren.’ Ik wist het heel zeker en hoopte op een reddingsactie van mijn werkgever maar ook hij liet me aan m’n lot over, we willen toch wel dat de mannen zich geheel in stijl en overtuigend als de echte antiheld gedragen in mijn verhaal. De andere gasten begonnen zich er ook mee te bemoeien en probeerden mij in al hun enthousiasme over te halen alsof dit de droom van elk meisje was die uitkwam. Waar was het denkbeeldige luikje onder mijn voeten waaronder ik kon verdwijnen?
Na de langste minuten in mijn leven waarin ik iedereen probeerde te overtuigen dat ik echt geen ambitie had om mee te spelen in een pornofilm, accepteerden ze hun verlies en begon het geroezemoes aan tafel over koetjes en kalfjes. Alsof ik mezelf uit een rare droom wilde wakker schudden, schudde ik een paar keer met mijn hoofd en knipperde ik met mijn ogen. Was dit echt of werd ik gewoon in de maling genomen omdat ik de jongste aan tafel was. Wat als ik ja had gezegd? Mijn werkgever was toch ook wel een beetje van slag door dit aanbod, later die avond bood hij op de terugweg een soort van excuses aan, dat hij dit niet had verwacht.
Het mag duidelijk zijn dat ik uiteindelijk geen pornofilm heb gemaakt, ook heb ik de website van mevrouw H niet afgemaakt. Na een half jaar hield ik het voor gezien en vertrok ik naar de volgende werkgever in Utrecht waarbij ik ook aan filmpjes werkte, instructiefilmpjes wel te verstaan, over het gebruik van de zakelijke software die het bedrijf leverde. Iets wat me een stuk beter afging.[:]
