“Mama, is loslaten moeilijk?” Zoonlief en ik rijden terug naar huis terwijl ik dochter heb achtergelaten op een camping far away. Terwijl Nickelback uit de speakers schalt: “I have loved you all along.” Voor heel even denk ik na over zijn spontane vraag over loslaten. Ja, loslaten is moeilijk, vooral als je heel erg veel houdt van die persoon. Mijn lieve puberdochter wordt groot. Letterlijk en figuurlijk want ze groeit me haast voorbij. Vanaf het moment dat ze op de wereld kwam wilde ze al meer dan haar leeftijd eigenlijk toeliet. Als baby wilde ze al zitten, als kleine dreumes wilde ze al staan en lopen en praten. Lukte het niet, werd ze zo boos en ging ze net zolang door tot het wel lukte. Hoezo regeltjes? Die zijn er om gebroken te worden. Hoezo mag je pas iets op die leeftijd gaan doen, wanneer ik het nu al wil doen? En zo breng ik mijn dochter en vriendinnetje van 13 en 14 op een zonnige zondagmorgen al hyperend naar een camping ver van huis.
Wanneer we innig afscheid nemen en ik haar nog eens goed toespreek over alles wat wel en niet mag, roept ze geïrriteerd jajaja mam, ik weet het wel! Ik zucht onhoorbaar en probeer het los te laten. Ik vertrouw er op dat ik de juiste kennis in haar denkbeeldige rugzakje heb gedaan, die ze er op het juiste moment uithaalt en verder moet ik loslaten. Nickelback zingt verder “I stop breathing if I don’t see you anymore”
In oktober zal ik opnieuw moeten loslaten want dan zal zoonlief voor tien dagen naar Japan vertrekken. Loslaten is moeilijk maar als ik zie wat een geweldige kinderen ik heb, die geweldige avonturen beleven, doet het wat minder pijn om ze los te laten. Ze genieten van het leven, gaan de wereld ontdekken en komen terug met geweldige verhalen. Wanneer ze weer thuiskomen, zal ik daar wachten met een kopje thee en een miljoen knuffels. Hold on to me and, never let me go. Keep breathing. ‘Cause I’m not leaving you anymore.”
