‘Je blogt al een tijdje niet meer!‘ ik krijg de vraag of eigenlijk opmerking regelmatig te horen. Blijkbaar had ik een vaste kern van lezers, terwijl ik het niet eens door had. Er viel genoeg te bloggen, genoeg te schrijven maar ineens kwam het besef, wil ik nog wel iets delen met mijn lezers? 2019 is nog niet voorbij maar het is tot nu toe een raar jaar geweest. Een jaar van heel erg ziek worden, van weer beter worden. Een jaar van afscheid nemen van mensen voor wie de drama genoeg was geweest maar ook een jaar van mijn hele ‘hebbuh & houwuh’ wat door een fout van iemand anders op straat is gegooid, waardoor er een sneeuwbaleffect ontstond en ik weer terug in dat diepdonkere gat terecht kwam, waar ik m’n halve leven al steeds in word terug geduwd. Ineens besef je hoe kwetsbaar je bent wanneer je dingen niet meer zelf in de hand hebt. Wie kun je nog vertrouwen en wie niet? Waar ben ik nog veilig.
Ook ik vond destijds al die nieuwsberichten over het afluisteren van je telefoon, email of whatsapp gedoe en onzinnig. Wat had ik te verbergen dan? Wat kon het mij schelen als iemand het koetjes&kalfjes gesprek tussen mij en mijn dochter elke dag zou volgen. Boeide mij het of iemand wist welke websites ik bezocht? Tot het moment dat mijn hele privacy ineens voor mijn gevoel wél op straat lag door een fout van iemand anders. Ik keek zelfs de caissière bij de Jumbo vragend aan of zij het ook allemaal wist.
Terwijl ik een geweldige vakantie had met mijn kinderen en stiefkinderen waar ik vele blogs over had kunnen schrijven, kwam er geen letter meer uit mijn toetsenbord want wat als….
Ik sloot me op in huis, mijn gevoel van veiligheid was compleet weg. Ik creëerde, alsof ik weer 8 was en nog thuis woonde, mijn eigen tekenkamer waar ik in kon wegvluchten als de wereld weer even te gemeen werd. Totdat ik wel weer naar buiten moest komen. ‘Mijn leven en de orkaan’. Ik kan er een boek overschrijven. Net als je denkt, dat je je leven op orde hebt, geeft het leven je een curve ball effect, een flinke draai die je drie keer 360 graden in de rondte laat draaien waarna je duizelig en verdwaast rondkijkt, op zoek naar een vast punt aan de horizon.
Net als je denkt, ‘dit is het einde, dit doet de deur dicht‘ verschijnt er weer voor heel even weer een lichtpuntje aan de horizon. Een duw in de goeie richting. Een berichtje waarvan je denkt: ‘YES!’ Ik ben wel op de goeie weg, ik moet alleen nog heel even doorzetten. Dat heel even doorzetten doe ik alleen al mijn hele leven. Toch ga ik door! Ik weet het, het klinkt wazig en vaag maar hopelijk klinkt er binnenkort meer duidelijkheid in mijn blogs. Hopelijk heb ik hiermee de eerste stap gezet om weer gewoon als vanouds te bloggen en alles wat er gebeurd is gewoon maar even te vergeten, zolang ik maar naar de punt aan de horizon blijf kijken, daar waar ik heen moet!
