Heb ik in al mijn verhalen ooit geschreven dat ik gek ben op de wind? Niet echt raar voor het luchtteken Weegschaal, zou een astroloog misschien zeggen. Ik ben gek op de wind, een storm, spelende vogels in de lucht, de wind die je haar laat dansen en blaadjes als confetti om je heen laat vallen. Misschien verklaart dat ook mijn stille wens om ooit naar een Grieks eiland te verhuizen. De verwarmende Griekse wind voelt als een liefkozing van de natuur met een warme kus van de zon.
Al weken worden we getrakteerd door de natuur op flinke stormen. Temperaturen van 15 graden in de winter maken het heerlijk om buiten te zijn. Het is dan ook geen straf, om net voor kerst nog wat boodschappen te doen. De kerstmuziek schalt uit de speakers, ‘Its the most wonderful time of the year…’, terwijl de wind vrolijk met mijn, niet te stylen haar speelt, kijk ik verbaasd om me heen. Hoezo ‘Most wonderful time’? Ik zie mensen gestrest rondrennen, kinderen hard krijsen, stelletjes ruzie maken en als kers op de taart een meneer in een overdrukke winkel een cassiere uitkafferen.
Op het hoekje staat een straatmuzikant in het Spaans kerstliedjes te zingen maar het lijkt wel of hij onzichtbaar is voor de rest van de wereld. Iedereen heeft het veel te druk met de Most Wonderful Time. Heel even blijf ik staan luisteren. In gedachte komen de beelden van mijn favoriete film Serendipity weer boven. ‘Serendipity: The faculty of making fortunate discoveries by accident.’ Maar de strekking van de film is eigenlijk: if it’s meant to be, it’ll find its way. Iets waarvan ik nog steeds overtuigd ben. Ooit heb ik zo’n zelfde sprookjesachtige Serendipity avond meegemaakt. Het had niet romantischer kunnen zijn dan een best-selling Hollywoodfilm met mij in de hoofdrol.
Het weer was toen ook net zo van slag als in de film. ‘What is wrong with the weather?’ vraagt de hoofdrolspeler in de film aan zijn vriend die antwoord met ‘Global warming’. Ik luister naar de straatmuzikant en denk hetzelfde. ‘Something’s hanging in the air, I can feel it.’ roept de hoofdrolspeelster tegen haar vriendin. Diezelfde avond hing er ook iets in de lucht. De straatmuzikant stopt met zingen en geeft me een vriendelijk knikje. Ik glimlach terug. Er hangt vandaag ook zeker iets in de lucht. De wind, de warme temperatuur en de afwezigheid van de extreme kerststress die anderen wel schijnen te ervaren overspoelt me met een gevoel van geluk.
Teruglopend naar mijn auto maak ik nog één keer de vergelijking met de film en mijn Serendipity-avond. De film zal ik nog wel 100 keer bekijken en die ene avond? Ach misschien is het zoals de vele quotes roepen: It’s better to have loved and lost then not loved at all. Het zal een avond zijn die nooit meer overtroffen kan worden. Ik start de motor, de kerstliedjes beginnen weer over de Most Wonderfull Time. Terwijl ik snel van zender verander, denk ik terug aan een uitspraak in de film: If it’s meant to be, it will find it’s way. ‘And if not, nouja dan was het duidelijk not meant to be’, denk ik grinnikend. Met die wijsheid scheur ik met de raampjes open en de muziek hard aan terug naar huis.
