Na een onrustige nacht word ik alweer vroeg wakker door het voortrazende verkeer onder mijn slaapkamerraam. Helaas nog steeds geen zingende prins zoals bij Rapunzel. Ik sla mijn ogen open en bedenk me dat ik er weer een jaar heb bij gekregen. Veel leeftijdsgenoten hebben al moeten uitchecken om wat voor reden dan ook. Bij elk kuchje roep ik in paniek dat ik nu ook Corona heb en dood ga. In gedachte begin ik al mijn crematie te regelen en schiet ik al vol bij het idee afscheid te moeten nemen van mijn kinderen. Maar dan is er mijn mini-me-dramaqueen om me wakker te schudden: “Mam, je hebt al zoveel overleefd, daar ga jíj echt niet dood aan hoor.” De koele kikker in huis vraagt naar alle symptomen, zet een overheerlijk kopje thee en daarmee moet het snel over zijn. Wat het doorgaans dan ook is. Hij doet gelukkig nooit aan drama. Wat ben ik een gezegend mens met die twee om me heen.
48 hard op weg naar de 50. Wat een jaar! Een jaar waarin vrienden veranderden in vage kennissen en vage kennissen in goede vrienden. Een jaar waarin we met z’n allen juist afstand moesten nemen, maar waar ik, altijd al tegen de stroom in gaand, juist het tegenovergestelde deed en meer naar buiten ben gegaan. Niet omdat ik niet geloof in afstand houden of de pandemie. Maar omdat ik het weer kan. Ik hou me aan de regels van mondkapjes en afstand maar ik geniet wel van de terug gewonnen energie.
Het jaar waarin ik eindelijk mijn chronische ziekte enigszins onder de knie kreeg en het jaar waarin ik voor een volle klas met knikkende knieën en klotsende oksels stond les te geven, wat ik wonderbaarlijk genoeg zelfs leuk begon te vinden. Ik heb boeken geschreven en mijn eerste illustratie verkocht. Ze zeggen weleens: “hoe ouder, hoe wijzer.” Ik begin dat ondertussen wel te geloven. Ik ben ondertussen de beste versie van mezelf geworden waar ik trots op ben.
De grootste eye-opener dit jaar was het besef wat ik waard ben en wat ik verdien. Zoals Patrick 30 jaar geleden al zei: “Nobody puts Baby in the corner.” De eerste 48 jaar van mijn leven was oefenen, fouten maken en daarvan leren. Nu hoop ik te weten hoe het moet. De volgende 48 jaar zijn voor mij. Die reizen die ik altijd wilde maken? Die heb ik nu gepland! Die studie die ik wilde doen toen ik 17 was? Die ga ik nu doen. Mijn kinderen zijn volwassen, mijn bedrijf loopt op rolletjes. Het wordt tijd voor nieuwe uitdagingen wat ongetwijfeld een hoop nieuw blog materiaal zal opleveren. Want uiteindelijk is stil zitten iets wat ik absoluut niet kan!
