[:nl]’Na de screening van uw zoon willen we u graag uitnodigen voor de informatieavond over dyslexie.‘ Ik stop de uitnodiging stilzwijgend in m’n tas. Er kwamen nog meer interessante termen en afkortingen in voor, waarbij mijn eerste gedachte was: ‘Hoe krijg ik het voor elkaar? Beide kinderen met dezelfde labeltjes.’ Waarschijnlijk zou er hetzelfde uitgekomen zijn, als ze mij op die leeftijd hadden getest. We zijn gewoon…anders….
‘Ik ga naar school!‘ roep ik naar zoonlief voordat ik weg ga.
‘Veel plezier!‘ roept hij terug. De omgekeerde wereld denk ik grinnikend.
Ik heb al heel wat informatie- en ouderavonden gehad op school en het valt me op dat er altijd dezelfde soort ouders aanwezig zijn. De ouders die semi-chaotisch-druk en fashionably late binnen komen rennen, luid roepend dat het ze spijt dat ze zo laat zijn. De Grapjas die daar dan weer een opmerking over moet maken die eigenlijk niet leuk is en de stiekeme binnensneakers. Ouders die onopgemerkt binnenkomen, de informatie aanhoren en stiekem weer wegsluipen, alsof ze er nooit geweest zijn. Maar de meest gevreesde ouders zijn de Strebers. De Strebers is het stel dat natuurlijk altijd samen naar een ouderavond komt, binnen twee minuten al een vraag heeft en de avond altijd laat uitlopen.
Terwijl de Strebertjes vooraan in de klas gaan zitten, schuifel ik met mijn kopje thee naar het laatste tafeltje in de klas. De lerares is net met haar verhaal begonnen als het Fashionbly-late-koppel binnen komt rennen, de Grapjas er wat over roept en na de tweede minuut van de introductie de vinger van de Strebertjes al omhoog gaat. Ik zucht onhoorbaar. Daar gaan we weer. ‘Ik ben hyper dyslectisch dus….’ roept meneer Streber. Informatie wat de rest van de ouders weinig interesseert dus de lerares probeert op beleefde wijze er niet op in te gaan. Tussen de honderdduizend vragen en opmerkingen van de Strebertjes door, is het verhaal best interessant maar zoals altijd past mijn gezin niet in het standaard plaatje en blijf ik met nog meer vragen zitten dan de Strebertjes konden stellen. Uiteindelijk ben ik de laatste ouder in het lokaal als het al een uur later is dan de geplande eindtijd voordat de lerares tijd heeft voor mij. De conciërge staat ongeduldig te trappelen tot hij naar huis mag. ‘Misschien is het beter om een nieuwe afspraak te maken.‘ vraag ik aan de zichtbaar vermoeide lerares en kijk naar de ongeduldige conciërge. Ze knikt. We trekken allebei onze agenda’s en plannen een nieuwe datum in.
Op weg naar huis belt een goede vriend hoe het is gegaan. Ik vertel mijn verhaal en verzuip weer eens in mijn eigen drama. Hij is mijn anti-dramamine, zoals altijd maakt hij het verhaal weer helder en duidelijk en schiet hij de leeuwen en beren op de weg, die ik altijd zie, voor mij neer. ‘Maak je niet zo druk!‘ is zijn standaard antwoord maar kent me ondertussen te goed. Thuis vraagt zoon hoe het is geweest en lachend vertel ik mijn verhaal over de Strebertjes en de Grapjas. Als ik voorzichtig voorstel dat ie misschien wat meer boeken moet gaan lezen, gaat ie gelijk in de verdediging en laten we het voor nu maar even rusten. Gelukkig zullen de Strebertjes er tijdens de vervolgafspraak niet bij zijn. Dan heb ik uitgebreid de tijd om mijn vragen te stellen en ons plan te trekken. To be continued.
[:]
