Kent u dat? Het dubbele bodem effect? Things are never so bad they can’t be made worse. Ik ken dat concept maar al te goed. Net als je denkt echt de bodem te hebben bereik, dieper dan dit kunnen we niet gaan, hoor je ineens wat kraken onder je en donder je opnieuw zo’n 10 meter lager in een donker gat waaruit je nu echt niet meer uit lijkt te kunnen klimmen. Dat is het dubbele bodem effect.
Het afgelopen jaar kent weer talloze momenten waar ik opnieuw door die bodem zakte. Dit heeft overigens niets met mijn gewicht te maken want die zakte net zo hard mee. Het heeft vooral met mensen te maken en de hardheid van de wereld. Ik heb al veel mensen meegemaakt in mijn leven, psychopaten, narcisten, pathologische leugenaars. Iedere keer verbaas ik me weer over hoe iemand een ander zo kan behandelen. Verbazing, ongeloof en dan pas boosheid en verdriet.
Vanmiddag had ik een bespreking met mijn zakenpartner en een nieuwe zakenpartner. De man vertelde dat ook hij was opgevoed door zijn alleenstaande moeder omdat zijn vader vertrokken was. Hij verzekerde me dat juist doordat zijn vader vertrokken was hij goed terecht was gekomen. Gek genoeg gaf het me hoop voor mijn eigen kinderen die van kleins af aan moeten opgroeien zonder vader. De man vertelde met liefde over hoe zijn moeder alles op zij zette voor het geluk van haar kinderen. Ik zei niets maar herkende de tactiek. Hoezo iets voor jezelf doen? Waarom iets voor jezelf kopen? Je leeft voor je kinderen. Op weg naar huis luister ik naar één van mijn favoriete nummers van Nickelback. De muziek gaat keihard aan en ik zing nog harder mee. “Someday, somehow I’m gonna make it alright but not right now.” Voor heel even zing ik het verdriet, de stress en de boosheid eruit. I will be allright!
’s Avonds wilden mijn twee schatjes naar het nieuwe tuincentrum. Terwijl zij als vlindertjes van bloem naar bloem fladderde, bleef ik staan bij een schitterende roos. Normaal ben ik meer een Hortensiameisje maar deze roos riep mij zachtjes vanuit het schap. Neem mij, neem mij! Ook al was de roos ver boven budget en dacht ik even aan de moeder van ‘smiddag die, net als ik, ook alles opzij zette voor haar kinderen, pakte ik heel stiekem de roos. Bij de kassa reken ik mijn laatste euro’s af en wil niet eens nadenken over de boodschappen die ik nog moet doen.
Een half uur later sta ik druk mijn mooie roos te poten in de tuin. De harde, kille, gemene wereld lijkt even ver weg te zijn. Ik geniet stilletjes van mijn roos en grinnik om het gefladder van mijn twee koters. Voor heel even is het leven mooi, zolang we de poort naar de buitenwereld maar dichthouden.
