[:nl]‘Is Holland playing for Worldcup too?’ Ik heb net mijn twee nieuwe zwagers ontmoet. Ze willen niets weten over mij, mijn werk, mijn kinderen of mijn familie, nee, ze zijn geïnteresseerd in mijn land. Ik geef hem een blik die boekdelen spreekt. Nee, Holland doet niet mee. Wat ik overigens niet heel erg vind want die gekte die hier uitbarst tijdens een WK, is niet grappig meer. ‘You like football?‘ gaat hij voorzichtig verder. ‘Oh ja, ik ben er gek op! Ik heb geen wedstrijd gemist van de Word Cup!‘ Wat in feite niet eens gelogen is, want vriendlief kijkt namelijk wel naar de wedstrijden en ik kijk vrolijk mee.
‘Oh really?‘ merkt hij verrast op.
‘It’s sarcasm!‘ mompelt vriendlief. Iets wat blijkbaar ook heel onhollands is.
‘Do Dutch people burp?‘ gaat zwager onverstoord verder. Ik weet niet goed hoe ik hier op moet antwoorden.
‘Does MacDonalds deliver in Holland?‘
‘I’ve once been to Holland and we stayed in a hotel in Rotterdam at the end of a long street. You know that one?’
‘Do you know that one pub in Amsterdam, near the Cricket?’
‘Isn’t Germany always the big brother of Holland?’
Neeee, ga weg! Wij hebben hekel aan Duitsers!
‘And Belgium people?’
‘Idiots!‘ roep ik uit.
‘You don’t really like people, do you?‘ vraagt zwager als we aan de thee zitten. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik ben gewoon geen peoples person. Ik ben liever alleen.‘ Hij probeert me afkeurend aan te kijken maar grinnikt stiekem. ‘Hij is de enige die ik nog een beetje in mijn buurt tolereer.’ zeg ik terwijl ik naar vriendlief wijs.
‘I heard the Dutch people are always very friendly.‘ gaat zwager stug verder.
Ik grijns. ‘Are you freaking kidding me? Ik weet niet van wie je dat gehoord heeft maar dat klopt duidelijk niet. We zijn zeurpieten. We zeuren over alles. Het weer, het eten, het verkeer, politiek, toeristen. You name it en wij zeuren er over.’
Ik was al gewaarschuwd voor de familie dat het geen doorsnee familie is. Als niet veel later neef en schoonzus ook langskomen is het spul compleet. ‘I like you!‘ roept schoonzus als ik haar vriend op z’n plek zet, na weer een opmerking over Nederlanders. Ondanks de nare situatie waarvoor ik hier naar toe ben gekomen, hebben ze me op een warme en hartelijke manier ontvangen, dat ik me direct thuis voel, in dit oude arbeidershuisje in een industriële stad niet ver van Londen. Ik voelde me al thuis in Engeland maar dit bevestigde het toch maar weer. Niet veel later moet ik helaas toch terug naar het vliegveld, terug naar mijn eigen gezin. Ik mis mijn kinderen en had ze het liefst mee genomen. De familie is teleurgesteld als ik zo snel alweer naar huis ga en ze vragen wanneer ik weer terug kom.
Een paar uur later sta ik weer in het drukke Amsterdam. Het eerste wat ik hoor is het Hollandse geklaag en ik kan alleen maar met m’n ogen rollen en diep zuchten. Gosh, wat ben ik hier zo niet thuis. De buschauffeur rijdt als een madman, het weer is ruk, iedereen klaagt over het feit dat de autosleutels ingeleverd moesten worden, toen ze hun auto naar langparkeren brachten. Allemaal gaan ze de kilometerstand checken want ja, wie wil er nou niet stiekem in een Prius uit 1990 rijden, terwijl de eigenaar op vakantie is. Als ik niet veel later sta te wachten op mijn autosleutel, gaan er twee stelletjes tegen de carparkmeneer compleet uit hun wokpan. Waarom? Denk ik bij mezelf. Je komt van vakantie. Je zou relaxed moeten zijn. Ik had de klaagzang al zo’n 10 minuten in de bus aangehoord en het ging nu nog eens 15 minuten door. Ik ben er uiteindelijk maar bij gaan zitten en wens mezelf terug naar Engeland. Ik heb medelijden met de Carparkmeneer die er ook allemaal niks aan kan doen. Om zijn avond op te fleuren maak ik een vriendelijk praatje hem. ‘Mevrouw,‘ begint hij met zijn vol Surinaamse accent, ‘de meeste scheidingen komen door vakanties. Mensen zijn zo gestresst tegenwoordig.’ Ik knik. ‘Daarom reis ik ook altijd alleen.’ zeg ik lachend en gooi m’n rugzak weer op mijn rug om op zoek te gaan naar mijn auto. Hij lacht terug. ‘Goede reis terug.’ roept hij me nog na. In de file op weg naar huis neem ik een slok van mijn net gekochte fles bubbelwater en voel een burp omhoog borrelen. ‘Yup, Dutch people burp too!‘ en grinnik zachtjes om de meest vreemde maar lieve familie die ik nog maar net leer kennen en weet nu al dat ik weer snel een vlucht terug zal boeken![:]