[:nl]Het is druk. Met het begin op de nieuwe school van zoon, begint voor mij ook een tijdperk van op en neer rijden naar het centrum van Rotterdam. Ik ben er gemiddeld twee uur per dag aan kwijt maar ik doe het met liefde. Na de zoveelste opmerking of hij dan niet gewoon op de fiets of met het OV kan, zucht ik diep. Nee dat kan hij niet! en maak daarmee direct een einde aan de moedeloze bemoei-acties van mijn omgeving. Ik weet wat het beste is voor mijn kind.
Tussen het heen en weer rijden door ben ik ook druk met werk. Werk wat altijd in golfbewegingen gaat. Of het is stuiterdruk met strakke deadlines of ik zit te staren naar mijn beeldscherm. Ik hou van mijn werk. Geen werk is geen inkomen maar ook een pesthumeur omdat ik altijd wat móet creëren, dat zit nou eenmaal in mij, ik word daar vrolijk van. Alleen de tijdsdruk is soms wat irritant maar ook wel weer een uitdaging. Een uurtje voordat ik zoon weer moet ophalen, valt er een mailtje in de bus. ‘We hebben dit vandaag nodig. Kun je dit nog opmaken?’ Met een half oog kijk ik naar de klok en begin direct. Een bladblazer voor de deur probeert mijn stresslevel op te krikken maar ik laat me niet gek maken en werk stug door. Telefoon. Of ik even wat vragen kan beantwoorden over de nieuwe school van zoon. Ik beantwoord de vragen en ga snel weer door. Weer telefoon. Waar blijft die offerte. Na een uur is het document af en stap ik vol adrenaline in de auto. Ik heb haast want ik wil niet te laat bij school staan dus met mijn vingers om het stuur geklemd, sta ik onrustig voor de stoplichten. Het is een totale badhairday en mijn make-up hangt ergens op mijn kin. Nog net niet schuimbekkend probeer ik het licht op groen te kijken als er een Duitse auto naast me komt staan. De meneer kijkt. Ik rol met mijn ogen. Daar heb je er weer zo één. Ik blijf stug voor me uitkijken. Meneer blijft kijken. Het licht springt op groen en ik werp hem toch nog één blik om te kijken of het toch niet een bekende is. Op dat moment geeft hij me een geweldige grijns, een vette knipoog en rijdt weg.
‘Dude! serieus?’ maar ik schiet toch in de lach en de stress verdwijnt. Ik rij grinnikend naar school en hij waarschijnlijk terug naar Duitsland, er geen benul van hebbend dat ie op een stressvolle dag, heel even voor wat verlichting heeft gezorgd. Zo simpel kan het leven zijn. [:]
