[:en]’I won’t be long gone!’, I told my son and grabbed my keus to go to a party of a friend. Son moans quietly that he has heard that before. ‘Not long’ always means longer then he expected and makes him sending me textmessages when I would be home. The birthday of the 50 year old is two block away so I saunter on a warm spring evening trough the little alleys of my hometown. Whitesnake pops up in my head. ‘…and here I go again on my own…’ Apparently we reached a new period of our lifes because the 50-birthday-invations are hot. Most of them are mothers of the kids where my kids went to school. Schoolyardmothers. Back then I was already the youngest mother of the class but now again I am no-where near 50 although I feel 183.
My friend is happy to see me but ofcourse busy with her party so I seek a save corner to hide. You start wondering how much impression you made over the last decade when everybody introduces themselves again asking me how and my friend met. We met because our daughters once had a one time playdate in Kindergarten, the kids never played again but we mothers stayed in touch over the years. Thinking back of those times I see two other schoolyard mothers coming in. ‘You too here?’ I asked surprised and we find a new spot in the garden. Still civilized during tea, we let go of the pretends together with the white wine. Two divorced mums and one married one. It could have been an episode on Desperate Housewifes.
‘How are you really?’ they ask me.
“Ah well you know, same shit, different day.’ is my standard answer for years because it is the only answer that fits too well and leave people hanging and wondering if it’s just sarcastic, really that bad or just ignorance.
Apparently all our kids have problems at school, especially fitting into the system. Could it have something to do with the basis they had at the elementryschool they went to?
‘I so can’t handle that, all the positive stories from other mothers about their child and how wonderfull it is.’ starts Married Woman after she finishes her first glas of wine.
‘Don’t believe the hype.’ Divorced Woman says. ‘They all have something but they just choose not to share that with anybody. Keeping up the appearance.’ I quietly listen and drink my wine. All our kids where in the same class, they were all our firstborns and becoming young adults now. We all struggle with the same problems and hoping it will all work out for the best.
‘At the end of the day, you just have to let them go and just hope they will find their way in life. We did the best I could.’ I said with my found wisdom on Pinterest. Agreeing with me they nodded and I continued pouring out my new found wisdom. ‘We’re done worrying and stressing and taking care of them. It’s time for them to fly out.’
‘So how is the datingworld?’ Married Woman asked. Shocked as I was I knew I needed more wine. Divorced mother was tired of being alone. She tried it all. Tinder, Lexa, went on dates but found out that a lot of married men in our town pretended to be single. ‘No shit, Sherlock!’ I thought to myself. ‘Been there done that.’ I always start with some check-ups, does he want to be friends on Facebook? If not, then he is married. If he says he is divorced, ask him if also notified his wife on that procedure and always make sure you see his house and his friends.
‘I thought you were dating someone?’ Married Woman asks me surprised.
‘Thats what I thought too but I think he fell in a bath full of hydrofluoric accid. He just disappeared without any explanation.’ They look at me with a vague glance of not understanding. I drink the last bit of my wine to was away the nasty taste of this story. We were great together and suddenly we were not-existing anymore.
‘You know what the problem is?’ Married Women starts. Oh, finally here it comes! I have been waiting for this answer for years. ‘We women are too independent.’
This is your answer? The disillusion of her answer makes my brain explode. This is the problem where it all comes down to? I am too independent? I dont let men be a man? Let’s start with the question if men really want to be a man or rather be little boys who like to play around. I am independent because I háve to be independent. Nobody gives me his paycheck at the end of the month, mows my lawn, carries my groceries and when I dont open the door myself I just bang my head against. In fact, I dont think men nowaydays have no clue of what they want anymore so they date girls of in their twenties who don’t know either what they want but they have the right not knowing what they want.
Married Woman doesn’t give up her theory that easily. ‘But aren’t you all too critical and romancing a relationship because her husband…..’ I don’t have to tell you the rest of her story because everybody knows the story of a nagging housewife who is never happy with their husband.
I look at her with a serious face. ‘You know what you miss the most being a single mom? That one special person that always is there for you at the end of the day. That someone where you can be yourself and that someone who shares your life with you wether it’s positive or negative. The one you call right away when something happend and the one telling you it’s all going to be allright at the end of the day. That person who is the witness of your life and when everbody is gone, that person still can tell your story by the memories you two made together. That is what I miss the most not having a partner.’
Both women got quiet over my speach. They never saw it that way. Meanwhile my phone is exploding of textmessages from my son that the ‘won’t-be-long-time’ is now really passed. I finish my wine, say them goodbye and walk back through the alleys of my town. Its funny how life always seems to go in circles, you always end up there where you started.
[:nl]’Ik blijf niet zo lang weg!’ roep ik naar Zoon als ik m’n sleutels pak om naar een feestje te gaan. Zoon bromt wat dat ie dat wel kent van mij. ‘Niet te lang’ betekent altijd langer dan hij verwachtte zodat ie moet gaan texten waar ik blijf. Het ik-ben-50-geworden-feestje is maar twee straten verder dus slenter op deze warme lenteavond op m’n gemak door de steegjes. Whitesnake popt op in mijn hoofd. ‘…and here I go again on my own…’ Ik ben blijkbaar in een nieuw tijdperk beland want de 50gersfeest-uitnodigen vallen bij bosjes op de mat. Toen was ik al de jongste moeder van de klas dus nu ligt die 50 grens ook nog jaren verwijderd.
Vriendin is blij dat ik er ben maar heeft het natuurlijk te druk dus ik duik in een veilig hoekje. Je vraagt je af hoeveel indruk je hebt gemaakt in de voorgaande jaren als de rest van de gasten zich opnieuw aan je voorstellen. Vriendin en ik gaan al een aantal jaartjes terug vanaf de dag dat haar dochter en mijn dochter een eenmalige play-date hadden op de kleuterschool. Al mijmerend waar de tijd gebleven is, komen er nog twee andere schoolpleinmoeders. ‘Hey, jij ook hier?’ Omdat het binnen te warm en te druk wordt zoeken we buiten een plekje in de tuin. Na formele uitwisselingen tijdens de thee, komen de echte verhalen boven met de wijn. Twee gescheiden vrouwen en één getrouwde, we hadden zo een scene uit Desperate Housewifes kunnen zijn.
‘Hoe is het nou met jou?’ vragen ze aan mij.
‘ Ach je weet wel, same shit, different day!’ is al jaren mijn constante antwoord.
Blijkbaar hebben al onze kinderen moeite met de huidige schoolcultuur. Zou het iets te maken hebben met de gezamenlijke basis?
‘Ik kan daar soms zó niet tegen hé, al die positieve verhalen van andere moeders hoe geweldig hun kind is.’ begint Getrouwde Vrouw ineens.
‘Joh, geloof dat toch allemaal niet, iedereen heeft toch wel eens wat.’ zegt Gescheiden Vrouw bemoedigend. Ik luister stilletjes, neem een slok van mijn witte wijn en vraag naar hún kinderen. Al onze oudsten zaten bij elkaar in de klas, de toen al bijzondere kinderen zijn nu bijzondere jongvolwassenen geworden. Een stortvloed aan ellende wordt over het ironische groene gras van deze buurvrouw gegooid. Zuchtend zetten we alle drie tegelijk ons wijntje neer. ‘Uiteindelijk moet je ze loslaten hé.’ zegt ik. De rest knikt instemmend. ‘En hopen dat ze op hun pootjes terecht komen. We hebben ons best gedaan.’ Instemmend zijn we het er allemaal wel mee eens dat we ondertussen wel klaar zijn met het zorgen over, zorgen voor en gestress met kinderen.
Het onderwerp ‘kind’ werd afgesloten toen de Getrouwde Vrouw begon over het dating gebeuren van ons twee gescheiden vrouwen. Ik heb meer wijn nodig, denk ik bij mezelf en we schenken ons zelf bij. Gescheiden Moeder naast mij was het alleen zijn eigenlijk wel beu. Ze had ondertussen Tinder en Lexa geprobeerd en ontdekte dat veel getrouwde mannen in Bleiswijk zich voordoen als single. ‘Niet alleen in Bleiswijk hoor!’ roep ik lachend. Ik spreek uit eigen ervaring dat je altijd aan de man in kwestie moet vragen, als hij zegt gescheiden te zijn, of zijn vrouw dat ook al weet. Blijft hij het antwoord schuldig dan weet je genoeg. Een extra vriendschapsverzoek op Facebook wat wordt geweigerd is de uiteindelijke bevestiging.
‘Maar jij had toch iemand?’ vraagt ze verbaasd. Ik knik. ‘Ja, dat dacht ik ook maar ik denk dat ie in een bad met hydrofluorisch zuur is gevallen. Van de ene op de andere dag is hij verdwenen zonder enige aanleiding of verklaring.’ Ze kijken me met een onduidelijke blik aan. Ik pak mijn glas wijn en neem een grote slok om de nare bijsmaak weg te spoelen. ‘Weet je wat het probleem is?’ begint Getrouwde vrouw. Oh hier komt het antwoord waar ik al jaren op gehad heb, de clue van het leven. Ze neemt een slok en gaat verder. ‘ Wij vrouwen zijn té zelfstandig.’
De desillusie van dit antwoord is te groot en mijn brein begint overuren te draaien. Dit is je antwoord? Hier moet ik het mee doen? Ik ben te zelfstandig? Ik laat mannen geen man meer zijn? Laten we het eens hebben of er mannen zijn die nog wel man wíllen zijn. Ik ben zelfstandig omdat ik zelf zelfstandig móet zijn. Niemand die elke maand een salaris op mijn bankrekening stort, mijn tuintje maait, mijn boodschappen sjouwt en als ik zelf de deur niet open doe dan knal ik er echt keihard tegen aan. Ik denk dat mannen tegenwoordig zelf geen idee meer hebben wat ze nu eigenlijk willen en daarmee terugvallen op de twintigers in deze wereld die op hun beurt ook nog niet weten wat ze willen maar zij hebben het recht om niet te weten wat ze willen. Als je 40+ ben zul je ondertussen toch wel moeten weten wat je wilt dacht ik zo.
Getrouwde Vrouw vraagt zich dan op haar beurt of wij vrouwen niet te kritisch zijn en een relatie romantiseren. Want haar man….. De rest hoef ik waarschijnlijk niet in te vullen. Ik weet hoe getrouwde vrouwen over hun man praten. Dat romantiseren ben ik al wel een tijdje voorbij. ‘Weet je wat je het meest mist als je alleen bent? Die ene speciale persoon die op je wacht. Iemand die je gelijk een appje stuurt als er iets gebeurd is. Iemand die het leven met jou samen deelt. Zoals ik ooit in een film de uitleg van een huwelijk hoorde: ‘Je partner is getuige van jouw leven en als iedereen wegvalt, weet die ene persoon jouw leven te vertellen door de herinneringen die je samen hebt gemaakt.’ Beide vrouwen vallen stil want zo hadden ze het allebei nog niet gezien.
Ondertussen ontploft mijn telefoon zowat omdat Zoonlief vindt dat de ‘niet-zo-lang-tijd’ nu toch echt ruimschoots is overschreden. Ik neem mijn laatste slok wijn, zeg de meiden gedag en waggel terug door de donkere steegjes van Bleiswijk. Vijftigersfeestjes blijken mee te vallen. Volgende week heb ik opnieuw een vijftigersfeestje van een andere schoolpleinmoeder. Grappig hoe het leven in cirkeltjes gaat. Je komt altijd weer daar uit waar je bent begonnen!
[:]
