[:nl]Sinds de val van het HAVO-diploma waarachter een wereld van mogelijkheden bleek te wachten, hing er een vreemd soort spanning in de lucht. Ik weet ook niet of ik hier al op was voorbereid, om open dagen te gaan bezoeken van nieuwe opleidingen. Ik zou na ruim achttien jaar moederschap moeten weten, dat alles rondom kinderen niet te plannen valt. Niet wanneer ze komen of weer gaan, niet wanneer ze opgroeien en zeker niet qua opleiding. Had ik, toen ik mijn dochter en twee jaar later mijn zoon, voor het eerst in de grote blauwe ogen keek, schitterende toekomstdromen, bleken die dromen in de praktijk niet verder weg te kunnen liggen van wat ik destijds voor ogen had. You live, you learn and you let go.
Drie open dagen vonden we voorlopig genoeg. In retrospect was in feite één open dag al genoeg want bij de allereerste school wist zoon het al. Deze wordt het! Om toch een beter beeld te krijgen van wat er nog meer was, sleepte ik mijn zwart-wit-denker naar mijn ouwe schooltje. Nouja schooltje. Het was een complete afzonderlijke wereld geworden waar we in binnenstapten. Ik zag draaideuren en roltrappen. Zowel zoon als ik wilde met de draaideur direct weer een rondje naar buiten maken maar omdat we voor zeker wel twee uur parkeergeld hadden betaald, besloten we dat ook vol te maken. Toch zag ik bij alles dat dit het niet ging worden. Het werd school nummer één en daarmee was de kous af.
Om een plekje op die school te bemachtigen, werd er wel een meeloopdag verplicht gesteld. Zo kun je alvast een beetje proeven wat je de komende jaren gaat leren. Je snapt dat de gezonde spanning, die tot dat moment in de lucht hing, veranderde in een soort van statische elektriciteit. Maar met de kiezen op elkaar en een rechte rug stapte hij toch zelfverzekerd over de drempel van deze nieuwe wereld.
Ik was nog maar net thuis toen hij al enthousiast het eerste appje stuurde. Zijn eerste HTML codes, CSS en later PHP. Zoals een echte man van weinig woorden, las ik tussen de regels door, dat ie het wel leuk vond. Ik kon niet wachten om hem om drie uur weer op te pikken.
Natuurlijk stond ik er veel te vroeg, iets wat waarschijnlijk nooit zal veranderen. ‘En?’ kijk ik hem vragend aan. ‘Ja. Leuk.’ Ik weet dat ik blij moet zijn met deze twee woorden, deze summiere uitleg van een hele dag. Toch probeer ik er nog wat uit te trekken. ‘Vertel, wat heb je allemaal gedaan? Hoe waren je klasgenoten. Met hoeveel zat je in de klas?’ Ik wil elk detail van de hele dag weten. Maar zoon denkt daar anders over. De spanning komt er, samen met de vermoeidheid, uit. Moe maar voldaan zit hij naast me en heeft even geen zin om te praten. Ja, het was leuk, ja hij wil dit nog steeds en ja het is nog steeds een hele stap. Zolang je de ene voet maar voor de andere zet, lijken het misschien kleine nietszeggende stapjes maar als je achterom kijkt, heb je toch een hele weg afgelegd. De eerste stap naar een nieuwe toekomst is in ieder geval gezet.[:]
