[:nl]’Waarop moest ik nou ook alweer laten prikken?‘ appt dochter vanuit de huisartsenpraktijk. ‘D3, TSH, FT4, B12, ijzer en foliumzuur.’ Haar broer had de dag er voor dezelfde lijst al laten prikken. Ik begin me ondertussen al een part-time arts te voelen. ‘Mam! Ik ben niet zwanger hoor.’ appt ze terug in verband met het foliumzuur, waarop ik weer uitleg dat foliumzuur nodig is om B12 te kunnen opnemen. Als haar vriendin ook geprikt is, want samen prikken en flauwvallen is toch leuker dan alleen, belt ze me op. De logica ontgaat mij nog steeds, dat een complete tatoeage laten zetten, geen probleem is maar een buisje bloed bij de huisarts het einde van de wereld is.
Als ik vraag hoe ze later ooit een kind op de wereld wil gaan zetten, gaat het gesprek met dochter en vriendin op speaker al snel over zwangerschappen en bevallingen. Haar vriendin is wel zwanger, 33 weken en vreselijk bang voor de bevalling. ‘Hier!’ hoor ik dochter zeggen, ‘praten jullie maar over bevallingen, ik hoef nog even niet.‘ En zo krijg ik vriendin aan de telefoon. Mijn hart gaat uit naar haar. Achttien jaar, moederloos alleen en zwanger van haar eerste kindje. Zwanger zijn is op zich al best eng. Er groeit iets in jouw. Je lichaam verandert. Je leven verandert meer dan je ooit had kunnen bedenken. Juist op het moment dat je zelf moeder gaat worden, heb je je eigen moeder zo hard nodig maar ze heeft geen moeder meer. Niemand snapte haar keus voor de kindje maar ik snap het maar al te goed. Na een moeilijke en vooral eenzame jeugd, wil je zo graag iets wat bij jou blijft, wat bij jou hoort en nooit meer weg gaat. Iets wat jou niet veroordeelt of in de steek laat, waardoor je je niet meer alleen op de wereld voelt. Door het gemis aan een warm gezin, wil je je eigen gezin creëren, het anders doen dan wat je altijd gekend hebt. Ook was het bij mij niet gepland, was het mooiste wat me overkwam na de vlucht uit een jarenlange gewelddadige relatie, de zwangerschap. Dit kindje zou voor mij het verschil maken. Dit kindje zou ik al mijn liefde kunnen geven en bij mij blijven. Ik zou het anders doen dan wat ik zelf meegemaakt had. Dit kindje zou me nooit pijn doen en weggaan. Ik kan me zo goed voorstellen dat zij dat ook zo voelde maar nu de bevalling nadert en ze samen met haar vriend niemand heeft om op terug te vallen om over de bevalling te praten, komt de realiteit des te harder aan. Dit kindje is ook van jou afhankelijk, jouw verantwoordelijkheid en wat als je ook fouten maakt en de geschiedenis zich herhaalt? Wat als je helemaal niet geschikt bent als moeder. Wat als?
Ik begin te ratelen over mijn zwangerschappen en mijn bevallingen. Je weet dat het pijn doet en bij de eerste bevalling voelde het alsof mijn onderlichaam van mijn bovenlichaam werd afgescheurd maar toch een bevalling in vijf uurtjes, is in vergelijking met de standaard 24 uur wel lekker snel. De tien minuten van bevalling nummer twee was helemaal een stortbevalling. Dat was letterlijk ‘laat het gaan, laat het vallen, laat het los.’ Ik probeer haar, als surrogaatmoeder, gerust te stellen. Wees niet bang want dan duurt het alleen maar langer. Laat het letterlijk los, je lichaam kan het echt aan. De oerkracht komt vanzelf. Of ze ook zwangerschapsgym heeft gedaan. Ze stamelt wat, dat ze daar niks over gehoord heeft en ik raad haar aan zich daar nog voor op te geven. Na mijn geratel durft ze meer te vragen over die pijn die ze laatst had. Dat waren duidelijk voorweeen en harde buiken, het lichaam bereidt zich voor op de komende bevalling en is alvast aan het oefenen. Bijhouden hoe vaak en hoe sterk ze komen en desnoods de verloskundige even bellen voor controle.
De meiden gaan na ons gesprek de verloskundige bellen en ik moet weer aan het werk. Ik staar even weemoedig uit het raam. Het zonnetje schijnt vrolijk maar mijn hart gaat uit naar dit meisje. Wat gun ik haar een makkelijke bevalling en een fijne kraamtijd. Het enige wat je doen kunt, is loslaten. Het blijkt maar weer dat je je gewoon niet kunt voorbereiden op het moederschap. Ik had namelijk nooit verwacht dat ik met mijn achttienjarige dochter en haar vriendin over een naderende bevalling zou praten dus als ervaren moeder kan ik alleen maar het advies geven, elke situatie te nemen zoals het komt, je niet te druk maken over andermans mening en advies en eigenlijk gewoon vreselijk improviseren op de momenten die je niet verwacht, dan komt het vast wel goed!
[:]
