Het valt voor een man vaak niet mee om een vrouw te begrijpen. Bedoelt ze nou ja terwijl ze nou nee zegt, cijfert ze zich nu opzettelijk weg om juist aandacht te krijgen, zijn het nou tranen van verdriet of blijdschap? Het is nog moeilijker als je als jongen opgroeit in een meidenhuis. Zodra er weer een emotionele progesteronwervelstorm door het huis raast, weet zoonlief ondertussen al dat het noodplan in werking wordt gesteld. Pak zoveel mogelijk noodrantsoen uit de koelkast, trek je terug op je kamer met je Playstation op 10 en daaroverheen nog het rauwe geluid van Airon Madon, barricadeer je deur en houd je gedeisd tot de storm weer gaat liggen.
Ik heb soms medelijden met hem maar de vrouwen in onze familie zijn nou eenmaal behept met het Drama-gen. We zijn gewoon echte Drama-mientjes. Het ene moment staan we als twee kattenkoppen tegenover elkaar met veel geschreeuw en gebaren elkaar van ons gelijk te overtuigen, het volgende moment zitten we weer samen aan de thee te giechelen over nietszeggende dingetjes. Wanneer de storm weer ligt en wij weer rustig aan de thee zitten, komt zoonlief even voorzichtig om het hoekje kijken of we allebei nog leven. Met ogen zo groot als schoteltjes kijkt hij iedere keer weer met verbazing dat de progesteronstorm net zo snel weer verdwijnt als dat ie gekomen is en dat we er altijd weer levend uitkomen.
Overigens is dat is niet het enige waar hij soms moeite mee heeft. ‘Ohja, moederdag…..wat wil je voor moederdag?’ vraagt hij ineens als hij één van de vele commercials ziet langskomen op tv. Alleen al op de manier hoe hij het vraagt, klinkt al zo heerlijk mannelijk bij hem. ‘Ik hoef niets, schatje.’ zeg ik tegen hem met een glimlach. Hij kijkt me onderzoekend aan en ik zie de radartjes in zijn hoofd op gang komen. ‘Zegt ze dit nou omdat ze écht niets wil? Of wil ze wel iets maar ze zegt het gewoon niet. Of ik moet het zelf uitzoeken? Help, wat moet ik nou doen?!’ Hij probeert mijn gezicht te lezen en ik schiet in de lach om zijn klassieke verloren-mannen-uitdrukking op zijn gezicht. ‘Nee, ik hoef echt niets voor moederdag. Af en toe een beetje waardering zou weleens fijn zijn maar ik hoef geen cadeautjes.’ Ik meen het ook oprecht. Hij lijkt me te geloven.
‘Ja want als je wel een cadeautje zou willen dan zou ik echt niet weten wat ik zou moeten kopen.’
‘Dat is toch niet zo moeilijk joh, wat leuke plantjes voor in de tuin of een armbandje is altijd leuk. Sieraden zijn toch altijd leuk voor een vrouw? Maar ik meen het, ik hoef echt niets voor Moederdag! Als je mijn verjaardag maar niet vergeet.’ zeg ik er nog lachend achteraan.
Hij knikt alsof ie het begrijpt. Ik probeer hem weleens uit te leggen hoe vrouwen in elkaar steken zodat mijn toekomstige schoondochter me eeuwig dankbaar zal zijn. Toen z’n vader verdween vlak voor zijn tweede verjaardag, vroeg ik me weleens af hoe ik zoonlief moest leren een man te worden. Nu zie ik in dat het man-zijn er gewoon al ingebakken zit. Zo staat regelmatig ineens de bril omhoog, gaat er een walm van Axe door mijn huis en mag ik regelmatig zijn sokken de weg naar de wasmand uitleggen. Nee, dat man-zijn komt wel goed. Ik hoef hem alleen maar uit te leggen hoe vrouwen in elkaar steken en dat is natuurlijk een eitje!
