[:nl]’Het gaat om de taart, Mireille, niet om het sausje er overheen.‘ het is een toepasselijke vergelijking die ze maakt want op het moment dat ze het zegt, zie ik de wijzer van de klok op de 17 springen. Het is 17-07-2017, 17 minuten over 1. Precies 18 jaar geleden kwam dochterlief met een flinke knal ter wereld en werd ik plotsklaps moeder. Nu achttien jaar later lijkt mijn hele bestaan als moeder op z’n kop te zijn gezet. Ik blijf maar stamelen, had ik het maar eerder geweten, had ik deze diagnose maar…was ik maar…had ik maar….deed ik maar….
Ze ziet dat ik in een onuitputtelijke looping terecht ben gekomen. ‘Je hebt het ondanks de omstandigheden zó goed gedaan met allebei je kinderen. Ondanks wat iedereen zei, ben je toch bij je eigen gevoel gebleven en klopte je eigen gevoel toch heel goed. Het gaat niet om de saus over de taart. Het gaat om de taart zelf, de bodem. Dat is de moederliefde die je ze onvoorwaardelijk hebt gegeven met alles wat je had. Dat sausje er overheen is maar de opvoeding, daar gaat het niet om. Het gaat om die basis die vol liefde is en dat heb je zo ontzettend goed gedaan.‘ Ik luister naar haar en laat de woorden tot me doordringen. Het is de taart, niet de saus. Achttien jaar verwijten van buitenstaanders vallen weg. Puzzelstukjes vallen op z’n plek. Ik snap het nu.
Later zit ik samen met mijn twee schatjes in een restaurant aan het water. De setting is perfect. Al snel vallen ze allebei in hun eigen rol en beginnen te kibbelen. Ik grinnik. Ik snap het nu. Wat heb ik dit gemist, samen, met z’n drietjes. Hier past ook geen vierde bij. Als Dochter en ik lachen totdat we huilen en Zoon er bij zit met een emotieloos gezicht omdat hij de vrouwenhumor niet begrijpt, moet ik alleen nog maar meer lachen. De miscommunicatie tussen alle drie de disfunctionele breinen maakt het allemaal des te grappiger. Terwijl Zoon nog over zijn feitje praat over een 18 meter lange octopus die ogen heeft zo groot als autobanden, vragen dochter en ik in koor of die vlieg die net voorbij vloog, ogen heeft zo groot al autobanden. Het zegt iets over onze aandachtsspanne. Zoon trekt ons weer terug in het octopusverhaal en wij roepen opgelucht ‘oooh’ om vervolgens weer in een proestbui los te barsten.
Het is chaos, het is komisch en misschien disfunctioneel maar het is mijn gezin en ik kan me geen lievere, leukere en grappigere kinderen voorstellen dan die van mij.[:]
