De dagen worden weer langer, droger en zonniger. Het is overduidelijk dat de lente in aantocht is en de jacht geopend. Willem, onze trouwe baardagaam, vond het nog niet echt tijd om al uit zijn winterslaap te komen. Hangend op z’n tak met krekels op z’n kop kwam hij de dag prima door. Waarom zou je je druk maken als je ook heerlijk kan hangen onder je warmtelampje. Ik heb vaak met enige jaloezie naar hem gekeken. Op mijn retorische vraag een dagje te ruilen, kon hij met veel moeite één oog langzaam op een kiertje zetten en me een blik toewerpen die ik al snel kon verwoorden in: “Ben je gek ofzo?”
Zoonlief was er van overtuigd dat zijn baardagaam zielig was, zo alleen. Hij was eenzaam en er moest een vriendinnetje bij. Ik heb geprobeerd Willem te beschermen voor dat relatieleed maar helaas, zoonlief was zo overtuigd dat we in de vakantie toch naar de Vogelkelder reden. De reptielenjongen overtuigde mij er van dat het prima zou gaan. Zo slim zijn die dieren echt niet. Zet alleen niet twee mannetjes bij elkaar want dat wordt vechten. Dus na een uur discussiëren ging Willemijn toch met ons mee naar huis.
Vol enthousiasme stelde zoonlief Willemijn voor aan Willem. Onze Willem, hangend op z’n tak, chillend waarbij je een dikke joint erbij kon denken zo relaxt, was in één klap uit z’n winterslaap. Waahwaahwaahwoeeeh! Willemijn keek hem iets minder enthousiast aan. Meid, ik snap je maar geef hem een kans. Hij is best chill. En zo werden ze samen in een hok gezet. Na wat heen en weer rennen, happen en bijten vond ik het welletjes. Ik deed het licht uit en mevrouw kroop in de linkerhoek en meneer in de rechthoek. Ik gniffelde toen ik mezelf hard op hoorde zeggen dat het een mooie reflectie was van mijn gestrande huwelijk.
Het leek geen succes te worden en plan B werd geopperd. Eerst de kooi maar verdelen zodat ze allebei even rust hebben. Een schutting ertussen werkte prima tot we op een middag thuis kwamen en Willem en Willemijn samen aan dezelfde kant zaten. Headbangend met een dikke zwarte baard probeerde hij Willemijn te imponeren. Willemijn keek me aan met een blik die boekdelen sprak: “Really?” Meid, ik snap je! Ook hier is het jachtseizoen geopend. Geef het een paar weken en dan kruipen alle mannen weer naar hun hangplek.
En zo laten Willemijn en ik de mannen de komende weken hun baard maar opzetten. Het is maar een paar weken en dan doen ze allemaal weer normaal.
