Het hoort bij het leven, zeggen ze, dood gaan. Maar toch is het moeilijk om afscheid te nemen. In mei 2012 wilde zoonlief graag een stoer huisdier. De slang die hij had uitgezocht, bleek toch iets te stoer voor ons te zijn. Zodra de slang mij al zag, vloog hij al sissend naar het glas alsof ik Eva was, die de laatste appel wilde pikken. Dus werd de slang omgeruild voor een baardagaam. Ik had er nog nooit van gehoord maar het bleek een grappig reptiel te zijn.
Willem, de verkoper in de winkel, vertelde ons wat we zouden moeten weten over Baardagamen, deed het beestje in een doosje en zwaaide ons uit. Op weg naar huis waren we al druk bezig met een naam voor het nieuwe huisdier. ‘Willem’, zei zoonlief gelijk. Gewoon Willem, zoals de verkoper in de winkel ook heette. We waren het er allemaal mee eens, want het was een echte Willem.
Eenmaal thuis bleek Willem nogal lui. Eigenlijk hing hij maar wat rond op z’n tak. At af en toe een krekel en als hij een goeie dag had, liep hij eens rond. Willem had het naar zijn zin.
Al langere tijd liep zoonlief met het idee om Willem te koppelen aan een vrouwtje. Hij spaarde zijn zakgeld op en haalde een lief vrouwtje voor Willem. Althans, dat dachten wij, want Willem dacht er anders over. Zijn rustige chiltijd was voorbij. Hij moest ineens zijn territorium gaan bewaken om haar te beschermen, z’n zwarte baard opzetten om haar te imponeren en haar tevreden houden. Willem had het er maar druk mee.
Tot na een paar weken, het vrouwtje, die wij Willemijn hadden genoemd, niet meer at. Ik maakte me zorgen en ging terug naar de winkel waar ook een dierenarts zat. Helaas, Willemijn was al zo verzwakt, ze was niet meer te redden. Gelukkig waren zowel zoonlief als Willem nog niet gehecht aan haar en afscheid nemen was dan ook niet moeilijk. We kregen zelfs een knapper vrouwtje mee terug. Willem was direct verliefd op haar. Was hij bij het eerste vrouwtje nog druk met z’n territorium, kreeg dit vrouwtje gelijk lik-kusjes en waren ze onafscheidelijk. Ach, ware liefde bestaat dus echt, zelfs in reptielenland.
De weken verstreken en ze leken zo gelukkig samen, dat we ons al verheugden op de eitjes die gelegd zouden worden. Tot ik merkte dat Willem zo enthousiast niet meer was. Hij rende niet meer rond, hij at niet meer en ook zijn imposante zwarte baard zette hij niet meer op. Dit was niet goed en nam hem mee naar de dierenarts. Willem was duidelijk ziek, kreeg antibiotica en krachtvoer. Hij kwam de nacht door en we hadden hoop dat ie het zou redden maar helaas, na de tweede voeding hapte hij naar adem en stierf een stille dood op mijn schoot. Willem was niet meer.
Samen hebben zoonlief en ik Willem een eervolle begrafenis gegeven. Doodgaan hoort bij het leven maar toch is afscheid nemen van je huisdier dan ineens zo moeilijk voor mijn lieve zoon. Met wat Vergeet-Me-Nietjes op het graf hebben we samen afscheid genomen. Dag grappige Willem, we hebben van je genoten!
