[:nl]De laatste uren van weer een uitdagend jaar tikken langzaam weg. ‘Nou dag he, 2017, ik ga je zo niet missen.’ denk ik bij mezelf. Wat het was wederom een uitermate kakjaar. Zo kak dat het met geen woord te beschrijven is, en ik er niet eens meer aan herinnerd wil worden. Gelukkig houdt de snotkop, die ik op de laatste dag van het jaar kreeg van dochterlief, dat ook tegen. Mijn neus loopt zelfstandig 2017 uit, mijn ogen branden twee gaten in mijn hoofd en een gevoel van algehele ellende is de weerspiegeling van 2017. Ik hoor het hem nog zeggen: ‘Er zijn toch ook wel hoogtepunten geweest?‘ Ik daag hem uit er eentje op te noemen maar het blijft stil. Point taken.
‘Mam, ik heb rustgevende muziek voor katten aangezet voor Jinny. Een urenlange sessie op Youtube waar katten rustig van worden.‘ Ik glimlach. De schat! Alleen mijn zoon die daar aan denkt. De kat zit al twee dagen verstopt in haar schuilplek. Pas na een dag merk ik dat ik wat mis in de keuken, waar ze normaal altijd met haar grote donkere ogen mij dringend aankijkt voor meer eten. Snel maak ik een schoteltje eten klaar, een bakje drinken en haar kattenbak. Ze is me dankbaar maar nog meer dankbaar wanneer zoon zich in haar schuilplek wurmt om daar het eten neer te zetten. Als een uitgehongerde straatkat, wat overigens niet aan haar postuur te zien is, valt ze gelijk aan. We zetten de kattenyogamuziek harder en vertrekken dan maar richting vriendin waar zoon zijn vuurwerk gaat afsteken.
Het is een soort van zelfkastijding, Oud&Nieuw vieren tussen de Libelle-stelletjes. Ik hoor vreselijke, stressvolle dilemma’s over de aanbouw van een serre aan het huis, de vakantie naar Curacao en natuurlijk het stelletjes-weekend in een grote villa met zwembad. Ik hang er wat bij en app wat. De mannen drinken bier en de vrouwen klagen over hun man. Ik app wat met een vriendin die ook alleen thuis zit met haar zoontje en drink het ene kopje thee na het andere. ‘Zo niet te ruig hè met die thee!‘ merkt het ene stelletje ineens op. Ik hef mijn glas en zeg dat ik nog moet rijden. Ze gaan er verder op in om mij belachelijk te maken. Ik werp een blik die genoeg zegt en merk rustig op dat ik geen mannetje heb, die mij veilig thuis brengt. Point taken. Ze houden hun mond en gaan door met het fantaseren over de jackpot van de loterij. Overdreven luxe, villa’s en personeel vliegen over de tafel. Ik zeg niks. Ik zou al blij zijn, als ik geen slapeloze nachten meer heb over de huur. Dan roept vriendin dat ze voor mij een huisje zou kopen als ze hem zou winnen. ‘Aww zo lief!‘ zeg ik en kijk haar geëmotioneerd aan. Andere libellevrouw vraagt gelijk waarom ik niet in mijn eigen huis wil blijven wonen. Ze snapt het duidelijk niet.
De tijd kruipt verder terwijl het alcohol gehalte stijgt. Om elf uur stuur ik m’n vriend die in een andere tijdszone zit gelukkig nieuwjaar. Het is voorspelbaar maar uiteindelijk wordt het dan toch 12 uur, 1 januari 2018. Iedereen vliegt elkaar in de armen en ik sta er wat sullig bij. Ik geef zoon een knuffel voordat ie naar buiten vliegt met zijn vuurwerk. Op tv begint George Michael, alsof hij me van bovenaf wat duidelijk wilde maken, te zingen. ‘Cause I gotta have faith.‘ Okee okee, ik ben dan wel helemaal klaar met 2017. Ik claim niet dat 2018 mijn jaar wordt want na 15 jaar roepen dat een jaar mijn jaar wordt, neemt niemand me nog serieus over deze uitspraak. Mocht ik ooit een jaar hebben dan roep ik dat gewoon achteraf. Zoiets als nou 2026, dat was écht mijn jaar!’
Terwijl ik van een afstandje zoon in de gaten houdt, bij het afsteken van zijn vuurwerk, voel ik de emotie langzaam omhoog borrelen zoals de bubbeltjes in de champagne. Na alle diagnoses en medicatie voelt hij zich zoveel beter dan een jaar geleden. Hij lacht weer, gaat met vrienden op stap en kijkt uit om terug te gaan naar Australië. Ik weet dat ik steeds een beetje meer moet loslaten maar zoals een quote ooit zei: ‘A mothers job is to teach her children not to need her anymore. The hardest part is accepting it.’ Ik voel mijn telefoon buzzen en het is dochter die belt. ‘Gelukkig nieuwjaaaaaarrr!!’ Ze heeft 5 sterretjes afgestoken en is toen weer snel naar binnen gegaan om bij haar hondjes te zitten.’ Dochterlief die niet alleen de zeven sloten pakt om in te lopen maar de achtste sloot ook nog even meeneemt, gewoon voor de zekerheid. De emotionele achtbaan waar zij doorheen is gegaan, had ik haar willen besparen maar het lag buiten mijn kunnen en opnieuw moest ik loslaten. Ze redt het wel. Ik ben er van overtuigd. Maar dan wel op haar manier en niet op de mijne.
En ik? Ik ga gewoon door zoals ik 2017 heb ingezet. Ik heb eindelijk mijn illustreren weer opgepakt want waarom zou ik mijn dromen niet volgen? Wat heb ik te verliezen? De eerste versie is altijd crap maar het gaat goed komen. Zolang ik er maar plezier in heb. Het voelt goed om mezelf te kunnen zijn en de critici die altijd de bullies in mijn leven waren aan de kant te kunnen schuiven. Mijn telefoon buzzt weer. ‘Jij ook een gelukkig nieuwjaar.‘ Met een weemoedige glimlach klik ik mijn telefoon uit. Ik hoef niet te antwoorden. Een vriendschap van bijna zes jaar, waar we letterlijk genoeg hebben aan twee worden.
‘Gaat?’
‘Jahoor!’
Dat is niet zo maar een vriendschap, dat kom je maar één keer in je leven tegen en verandert je in de persoon die je had moeten zijn voordat de shit hit the fan.
Zoon en ik vinden het genoeg geweest. Het alcoholgehalte is op zijn piek en we willen allebei naar huis. Thuis komt de kat überrelaxed ons tegemoet gelopen alsof er nooit een knal of bom is geweest. De daredevil wilde zelfs nog een rondje naar buiten. De muziek heeft gewerkt. Mijn grote kattenfluisteraar kruipt samen met kat in zijn zelfgemaakte pallet-bed in. Ik werp nog één blik op mijn ‘Stuart gaat op reis boekje’ wat op tafel ligt. Ik ben nog steeds niet tevreden maar ik ga door tot ik wel tevreden ben al is het het laatste wat ik doe!
[:]
