Daar gaan ze….de één gaat links naar Rotterdam en de ander gaat rechts naar Zoetermeer. Ik zwaai naar beide kanten en stiekem slik ik die enorme brok in mijn keel weg. Op de radio hoor ik Van Dik Hout zingen dat het zo stil is in mij. Voor heel even is het ook stil in mij. Wat ben ik trots op degene die links gaat, dat ze de kans heeft gekregen op deze school om te bewijzen dat ze het kan. Wat betekent dat ze volgend jaar in haar examenjaar zit. Het is een cliché die elke ouder regelmatig roept; wat gaat de tijd snel. Hoe geweldig is het, als ze na de eerste dagen enthousiast thuiskomt en vertelt hoe leuk maatschappijleer is. “Discussiëren en je mening geven, nou dat is echt wat voor mij, he mam?” Ik knik glimlachend. Ja dat is wel aan haar besteed.
Wat ben ik ook ontzettend trots op degene die rechts gaat. Die, na de eerste kennismakingsweek, uit de bus stapt en er gelijk al wat Latijnse zinnen uitgooit, vriendjes heeft gemaakt en het helemaal naar zijn zin heeft gehad. Hoe eng het voor de vakantie nog was, hoe blij hij nu is, dat we toch voor het gymnasium hebben gekozen. Zijn plan had hij al jaren geleden uitgestippeld; eerst VWO en daarna TU Delft, want hij wil techniek gaan studeren. Maar nu klinkt piloot ook wel heel leuk, ineens lijkt de wereld aan zijn voeten te liggen.
Daar gaan ze…. Ik ben trots op wat we hebben bereikt met z’n drietjes. Ik ben trots op hun maar ook een beetje trots op mezelf. Ga er maar aan staan, in je uppie twee kinderen opvoeden en full-time werken. Geen makkelijke taak maar uiteindelijk wel een dankbare taak.
