[:nl]’Serieus, er zit een geweldige romcom in je handen. Je bent zo goed met woorden, je moet gewoon nu dat boek gaan schrijven.’ De woorden van ReboundTextGuy dwarrelen nog door mijn hoofd wanneer ik mijn nieuwe ochtendritueel afwerk wat bestaat uit alle medicatie voor de hele dag klaar zetten voor Zoonlief. Drankjes mixen, de hoeveelheid pillen uit tellen en denkbeeldig het lijstje afstrepen wat hij allemaal die dag moet innemen. Ik zie na weken van zorgen maken, eindelijk wat vooruitgang. Hij krijgt weer wat meer kleur en ik hoor weer wat meer verhalen over Call of Duty wat ik nog steeds na al die jaren niet begrijp. ‘Ik voel me net een stuiterbal!’ riep hij gisteravond ineens over zijn nieuw herwonnen energielevel, waardoor hij langer dan een uur zijn bed uit kon komen en een verhaal langer dan drie minuten kon vertellen zonder uitgeput te raken. Het lijkt de goede kant op te gaan.
‘Je hebt zoveel talent, wanneer begin je nou eens met echt schrijven? Je beschrijft de emotie zo intens in al je blogs alsof ik er zelf bij ben geweest. Dit mag je niet voor jezelf houden.’ ratelt hij verder. ‘Het zou een misdaad zijn als je niets met dat talent zou doen.’ probeert hij me te overtuigen. Stilzwijgend stuur ik maar een smiley. Een boek schrijven is toch wel even wat anders dan een blogje waarin ik mijn dramatische, emotionele blik op de wereld kan ventileren. Glimlachend bloos ik wel door al die complimentjes. Ik heb het al vaker gehoord dat ik mensen weet te raken met mijn verhaal. Zelfs vertaald naar het Engels en bejubeld door een leraar Engels, geeft me toch wel een beetje dat jeej-gevoel.
Het stuiterbaleffect heeft blijkbaar niet lang geduurd, als ik Zoonlief na elf uur slaap, uitgeput zijn bed uit zie komen strompelen. Het was een korte opleving maar we gaan stug door met de medicatie. Ik heb medelijden met hem en zet de eerste ronde aan medicijnen alweer voor z’n neus terwijl hij me zuchtend en hopeloos aankijkt. De zomer begint en hij voelt zich nog steeds een bejaarde die enkel on top of his game is in Call of Duty.
‘Het staat nog steeds op mijn bucketlist’ zeg ik tegen hem, ‘een boek schrijven’. Niet voor het geld maar gewoon om het een keer gedaan te hebben. Om mijn eigen hersenspinsels terug te zien op papier. ‘Wat houd je dan tegen?’ vraagt hij ineens. ‘Ach, je weet wel, dat waar wij Weegschalen goed in zijn, angst om te falen en zo.’ Herkenbaar knikt hij instemmend maar zegt, niet eens tot mijn verbazing: ‘For fuck sake, shut up en begin gewoon met schrijven! Dit is waar je zó goed in bent en met een open einde zal iedereen zich blijven afvragen of de Nomad ooit terug zal komen, of de kikker ooit gevoel zal krijgen voor mode en of de schoonmoeder het zal overleven.’
Ik grinnik achter mijn kleine schermpje en droom weg over het zoveelste boekidee wat ik waarschijnlijk nooit zal schrijven. Ach wie weet, als er maar genoeg gezeurd wordt, zal mijn andere nare eigenschap zich toch willen bewijzen dat ik het wel kan en dan kan er zo maar ineens toch een RomCom uit mijn handen rollen. Er is in ieder geval genoeg researchmateriaal om op terug te vallen!
[:en]’There is seriously an amazing RomCom in your hands waiting to be written. You have a way with words I can’t even describe.’ The words of ReboundTextGuy are still whirling in my head while I’m busy with my newfound morning ritual. I start my mornings nowadays with preparing all the medication for my son. Mixing the drinks, counting the pills and making a mental list what he has to take during the day. After weeks of worrying I see him getting a bit better, a bit more color in his face and longer stories about the Call of Duty game which after all these years I still don’t understand so I nod and I humm to let him know I listen. ‘I feel like a bouncingball!’ he suddenly said last night feeling happy with his refound energy where he could leave his bed for longer than an hour and talk more than three minutes without being exhausted. It seems like we are heading the right way with the new medication.
‘You have so much talent, when do you really start writing that book. There is so much talent there I can really feel the words you write. I can feel the emotion and the atmosphere and the true intensity.’ he continues. ‘It would be a crime to if you don’t use your talent.’ He is trying to convince me. Not knowing what to say I just send a smiley. I can’t supress a smile and blush by all the compliments I get. I heard it before, I have a way of writing that touches people. Even translated in English and jubilated by an English teacher gives me that yeah-feeling.
The bouncingball effect apparently didn’t last long when I see Son after 11 hours of sleep coming out of bed exhausted. It had been a short energyboost but we will continue with the medication hoping it will come back. I feel so sorry for him when I give him his first round of medication and he looks at me with a sigh in desperation. Summer starts and he still feels like an old man who is only at the top of his game in Call of Duty.
‘It’s still on my bucket list.’ I write back, ‘you know, to write a book.’ Not for the money or the fame but just to be able to do it once. Just to put my own weird thoughts on paper. ‘What’s stopping you?’ he asks. ‘Ah well, you know, that same old same old what we Librains are so great in: something like the fear of failing.’ While agreeing with me on the Libran part he suddenly says, not completely to my surpirse: ‘For fuck sake! Just start writing. This is what you are good at and with an open end to the book, you leave everybody wondering if the Nomad ever comes back, if she ever finds true love, if the ReboundTextGuy and she will ever meet and if the Frog will ever gain a feel for fashion.’
I laugh under my breath and dream away of again another book I will probably never write. Who knows, maybe if he nags me enough my other nasty habit will kick in. The habit that wants to proof I can do it and maybe someday a RomCom will pour just right out of my hands. At least I have enough material to use for at least three books!
[:]
