Confusius, het had mijn vijfde naam kunnen zijn naast de andere vier. Er gaat geen dag voorbij of ik begrijp iemand weer eens niet, ik snap iets weer niet, of ik had het verkeerd begrepen. Mijn manier van denken sluit maar al te vaak niet aan bij de rest van de mensheid. Na jaren communicatieproblemen te hebben gehad, heb ik eindelijk geleerd om te vragen het nog eens uit te leggen omdat ik het misschien verkeerd heb begrepen. Deze ontwapende manier van benaderen, stelt mensen gerust. Ze voelen zich niet aangevallen en doen graag nog een poging hun standpunt uit te leggen.
Ik had, zoals zoveel avonden, weer eens moeite met in slaap komen. Door mijn Penpalaccount heb ik vrienden over de hele wereld en in alle tijdszones dus er is altijd wel iemand wakker voor een goed gesprek. Dus ook deze nacht, waar ik eigenlijk had moeten slapen, lag ik vrolijk te kwebbelen met iemand aan de andere kant van de wereld waar het nog ochtend was. Het viel af en toe even stil omdat hij druk was met stofzuigen en schoonmaken. Waarom dan gelijk het beeld van Freddy op mijn netvlies brandt, luid zingend ‘I want to Break free’, is mij ook een raadsel maar mijn brein werkt in mysterious ways. Wat het nog genanter maakt is dat zoiets ook gelijk weer mijn toetsenbord uitfloepert. Hoezo een serieus gesprek is met mij niet mogelijk? Als ik mijn blooper weer goed probeer te maken door iets serieus te zeggen, krijg ik alleen als antwoord terug: ‘Everything is going to be alright.’
Ik kijk vragend naar mijn beeldscherm en moet gelijk denken aan de scene uit de film ‘Somethings gotta give’ waarin Harry tegen Erica zegt: ‘You are a woman to love!’ en zij zich op dat moment ook afvraagt wat dat dan betekent. Terwijl ik nog lig te mijmeren over zijn bericht, zegt hij dat hij de kinderen uit school gaat halen. Ik klik mijn telefoon uit. Het zinnetje blijft nog tot half vier in de morgen in mijn hoofd rond dansen, ‘Everything is going to be alright.’ Ik weiger deze keer om uitleg vragen. Ik kom er vast wel vanzelf achter.
Drie uur later schrik ik wakker van de wekker met een hoofd dat nog niet in staat is, om actief te zijn. Toch is het eerste wat weer de polonaise begint te lopen in mijn hoofd dat ene zinnetje. ‘Everything is going to be alright’ Ik schud mijn hoofd, alsof ik het er uit wil schudden en sta op. Ik heb eerst thee nodig. Waar mijn dag is begonnen, is daar de nacht ingevallen dus vragen heeft ook geen zin. Thee. Ontbijt. Werk. Uiteindelijk is everything going to be alright! Wat het ook moge betekenen in die context!
