Herinner je nog de Mammoet? Het was een blog die destijds vreselijk veel stof deed opwaaien. Het is me nog steeds een raadsel waarom. Maar de mammoet was terug. Ik had zulke geweldige plannen voor mijn vrije zondag. Ik zou mijn derde boek afmaken zodat ik die de dagen erna kon gaan publiceren, bestellen en in de verkoop gooien. Maar nee, er kwam een alles vernietigende mammoet in mijn hoofd zitten. Ik las iets over te kleine hondjes die te grote hersens hadden waardoor ze altijd door een tergende hoofdpijn gekweld worden. Zo voelde mijn hoofd ook. Alsof het uit elkaar wilde spatten.
De zondag lag ik vooral ziek op de bank want dat is de minst lawaaierige plek in het huis. Mijn slaapkamer grenst namelijk aan de hoofdslagader van Bleiswijk, waardoor er elke 5 seconde snerpende scooters, lawaaierige auto’s en heel veel DOEIDOEIS voorbij komen.
Maandag begin ik semi-enthousiast aan mijn werkweek, want als je zoals ik al twintig jaar thuis werkt, dan doe je niet aan quarantaine of vervelen. Ik hield het tot elf uur vol en toen stortte ik in. De bank was weer mijn grootste vriend, samen met mijn zachte dekentje. Dochterlief wilde komen helpen, zoonlief haalt nieuwe medicijnen bij de apotheek en tegen de tijd dat de maandag bijna voorbij is, voel ik weer wat leven in me stromen.
Het voelt fijn te weten dat mijn kinderen ook voor mij klaar staan zodra ik een keer omval. Dinsdag voel ik me, godzijdank, weer redelijk moederfit en stuur dochter een whatsapp voor de dagelijkse motivatie. Nog voordat ik wat kan zeggen of vragen appt ze terug: ‘Ik heb school al gemaild, ik ga vanmiddag met een klasgenoot aan een opdracht werken en ik kom net van mijn doktersafspraak die ik ook al had gebeld. Oh, en ik ga nu écht stoppen met roken. De huisarts gaat me erbij helpen.’
Na het appje belt ze direct en vertelt wat de dokter heeft gezegd over verdere onderzoeken. Het was zo vreselijk om haar vorige week voor de vierde keer opnieuw zo ziek te zien.
‘En..’ ik doe toch een poging mijn motivatiepraatje te houden.
‘Heb ik ook al gedaan!’ zegt ze ferm. ‘Ow, okay…’ Ik bedenk me dat ik niets meer te zeuren heb. Omdat ze haast heeft, hangen we op. Terwijl ik nog vertwijfeld met de telefoon in mijn handen sta, komt zoonlief naar beneden gesjokt. Ik vertel hem de update over zijn zus, om vervolgens nog over iets anders door te gaan.
‘Ik snap dat soms niet…’ zeg ik alsof ik van hem een uitleg verwacht.
‘Mam’, zegt hij wijs, ‘dan moet je ook beter communiceren want communication is key!’ Hij pakt z’n glas drinken, wat ie ingeschonken had en loopt terug naar boven waar zijn volgende les begint, mij totaal verbaasd achterlatend.
Okay, mijn hersenpan is voor mijn gevoel afgelopen weekend uit elkaar gesprongen maar ik ben toch niet in de Twilight zone terecht gekomen? Chaotische Dochterlief die plots zeer georganiseerd te werk gaat en al haar eendjes op een rijtje zet en binnenvetterende zoonlief die ineens zeer communicatief blijkt te zijn. Wat is er gebeurd tijdens mijn soort van afwezigheid?
Ik knipper nog een keer verbaasd met mijn ogen. Misschien heb ik drie wensen gekregen zonder dat ik het wist. Stiekem wens ik om een miljoen euro….ik wacht even…kijk om me heen of er misschien wat feëenstof om me heen dwarrelt en check dan hoopvol mijn bankrekening. 1 euro en 76….Helaas! Tijd om aan het werk te gaan.
