Kent u die reclame ook van die dame die zich maar voortsleept? Waarbij opstaan voelt alsof je de Mount Everest moet beklimmen? Ik kon me helemaal verplaatsen in die dame. Zonder te willen klagen, kost het best veel energie om een bedrijf te runnen en twee pubers op te voeden zonder je huis te laten verslonzen en nog iets van eten in de koelkast te hebben. Het lukt me redelijk maar er zijn dagen dat ik even die mevrouw ben uit de reclame, kansloos hopend op een rustmoment.
De afgelopen weken waren hectisch druk. Met de lancering van nieuwe magazines en daarnaast nog het gewone werk voelde ik dat laatste beetje energie al snel verdwijnen. Als ik al een icoontje op mijn kont zou hebben, zou dat gevaarlijk staan te blinken met de tekst: “recharge battery”
Met een concert van onze favoriete band in het vooruitzicht moest ik toch ergens energie vandaan kunnen halen? Ik stapte enthousiast de drogist binnen. “Welke pil geeft mij zo snel mogelijk de meeste energie?” Het was nog net geen overval omdat ik gewoon wilde betalen. “Waar ben je zo moe van?” werd me nog gevraagd. Zal ik een poging doen het uit te leggen? “Misschien moet je wat meer rust nemen.” Met die opmerking wist ik dat ik tegen dovemans oren praatte. “They say c’est la vie with a pat on a shoulder. Do they know what you need?” Ik kreeg een buisje bruistabletten mee. Achtentwintig uur voordat het concert zou beginnen, lag mijn pil vrolijk te bruisen in m’n glas. Geloof het of niet maar achtentwintig uur later stond ik te bruisen bij een waanzinnig concert.
Voor heel even liet ik het leven, wat mij zo bekend is, thuis. Ik rook de bekende bierlucht vermengd met zweet terwijl de joelende gitaren tot in het diepst van mijn ziel de laatste stressmomenten van de laatste weken of misschien wel jaren voor even lieten verdwijnen. Voor heel even was ik gewoon weer even ik. Een bekende grijns van herkenning komt vanaf het podium terwijl we zo hard als we konden meezongen. “Remember it’s me. You got me where you want me to be.”
Dochterlief kreeg deze verrassing omdat ze zo enorm hard had gewerkt voor school. Of was het voor mij een excuus om zelf even weg te zijn? “Over good times, Bad times. I’ll be your own guiding light. Holding your hand.” Ik sla een arm om haar heen en samen zingen we nog harder mee. Het concert loopt op z’n eind. De band neemt afscheid maar dochterlief wil nog geen afscheid nemen van de band. Overtuigd als ze is, moet ze de toetsenist weer ontmoeten. Net als twee jaar geleden. Ze huppelt naar de grote meneer die ons twee jaar geleden uit het publiek plukte en vroeg of we de band wilden ontmoeten. Hij herkent ons nog en gaat Ernesto halen. “Wow, dont grow so fast!” roept hij gelijk als hij ons ziet. We krijgen allebei een echte Italiaanse knuffel en drie zoenen, maken een praatje en gaan op de foto. Bij de vraag of we er de volgende avond weer bij zijn in Belgie moet ik helaas nee zeggen. Its a schoolnight. Dochterlief kijkt met smekende puppy ogen. Nee sorry, next time! Na een laatste knuffel en weer drie zoenen gaat hij terug backstage en wij sjokken terug naar de auto. Ineens voelen we onze zere voeten maar stuiteren samen nog even na door deze geweldige avond! Terug naar het dagelijkse leven. C’est la vie!
