mrt 9, 2022
“Congratulations, you have successfully scheduled an appointment.”
Ik staar met gemengde gevoelens naar de bevestigingsmail die binnen komt. Ik heb het echt gedaan. Ik heb echt een visum aangevraagd en een interview ingepland. De ambassade in Nederland zit potdicht dus ik heb een afspraak in Duitsland gemaakt. Alsof het allemaal nog niet spannend genoeg is, wordt dit weer een hink-stap-sprong-reis maar jeetje, de zaadjes beginnen te groeien. Ik heb forums doorgespit en in Facebookgroepen vragen gesteld. Ik kwam erachter dat je de Hollander wel uit zijn land kan halen maar nooit zijn land uit de Hollander dus ik maak een mental note dat ik Hollandse bijeenkomsten in US moet vermijden.
Ook met het zakelijke netwerk heb ik niet stil gezeten want als mijn B1 visum wordt goedgekeurd mag ik daar wel klanten ontmoeten. Het werk moet ik dan wel weer terug in Nederland doen. Daarom heb ik me aangesloten bij een groot Amerikaans zakelijk netwerk. Waar ik eerst een beetje bang was om niet geaccepteerd te worden, viel ik in een warm bad van allemaal stuk voor stuk vreselijk lieve mensen die het geweldig vinden wat ik ga doen. Ergens in mijn achterhoofd hoor ik dat stem van mijn vader, ‘oh dat gaat je toch niet lukken.’ Ha watch me! M’n moeder moppert dat ze het er totaal niet mee eens is, want wie moet er nu voor hun zorgen. Ik glimlach en bedenk me dat het nu eindelijk eens tijd wordt om voor mezelf te gaan zorgen. Het zakelijke netwerk draagt me op handen en ik krijg de ene lead na de andere. Overweldigend en geweldig tegelijk.
Het is nu een maand geleden dat ik actief begonnen ben met mijn Digital Nomad plan. In die maand heb ik vreselijk veel informatie gevonden, een visum aangevraagd en een interview ingepland en naar huisvesting gezocht (maar nog niets vastgelegd). Ik heb wekelijks gemiddeld zes gesprekken gehad met Amerikaanse entrepreneurs, die mij allemaal stuk voor stuk hebben uitgenodigd in hun eigen staat. Als de koningin van Nederland reis ik in gedachten wuivend door het land. Ik begin er echt zin in te krijgen en dat straalt uit. Ineens krijg ik berichten, mailtjes en appjes met vragen over visums, verzekeringen en andere belangrijke informatie. Mensen vragen of ik al vertrokken ben of nog steeds in Nederland ben. Ik bén nog steeds in Nederland maar ik hoop na de zomer te kunnen vertrekken. Om iedereen op de hoogte te houden, heb ik mijn oude spinseldagboek maar weer geopend om jullie virtueel mee te nemen op mijn reis.
To be continued….
jan 15, 2022
Zo lang als ik me kan herinneren, heb ik geroepen dat ik hier weg wil. Nederland is gewoon niet mijn land. Zeker de laatste twee jaar is dat gevoel steeds sterker geworden. De mentaliteit, het seksisme, de grofheid, de negativiteit en de agressiviteit. Ik hoef alleen maar tien minuten in mijn auto te zitten van mijn dorp naar het volgende dorp of er wordt al geïrriteerd getoeterd, geflitst of gekleefd. Give me a freaking break. Om nog maar niet te spreken van een bezoekje aan de supermarkt. Nee, Nederland is gewoon nooit mijn thuis geweest.
Ik word ook vaak voor buitenlander aangezien. Pools, Iers, Engels, you name it, I heard it! Om me tegemoet te komen, spreken ze me dan ook gelijk maar in het Engels aan, waarna ik vrolijk in het Nederlands antwoord, om ze daarna flabbergasted achter te laten.
Een transmigrant schijnen ze dat te noemen. Niet geboren in het verkeerde lichaam maar in het verkeerde land. Tijdens één van de vele Skype gesprekken met mijn oom kwam het onderwerp weer ter spraken. ‘Waarom ga je niet gewoon? Je kinderen zijn groot, die hebben je niet meer nodig.’
Ik wuifde in eerste instantie al zijn ideeen weg. Helemaal alleen naar een ander land verhuizen? Ook al is het maar tijdelijk? Het is toch wel even een flinke stap. ‘Waarom niet? Hier zijn ook genoeg mensen helemaal alleen naar Australië gekomen en hebben zich gevestigd.’ Ik denk gelijk terug aan het gesprek wat ik had met de enveloppenmevrouw in Amsterdam. Ook zij had een hekel gekregen aan de Nederlandse mentaliteit. Zij vertrok alleen naar Indonesië. Waarom zou ik het dan niet alleen kunnen?
Na ons Skype gesprek ging ik mijn dagelijkse rondje Rotte lopen. Elke dag loop ik opnieuw langs dezelfde molen. Ik sta even stil en staar naar de molen. Zou ik ooit nog aan die molen terug denken als ik hier niet meer woon. Plotseling beginnen de zaadjes die mijn oom in mijn hoofd heeft gepland te groeien. Hij heeft gelijk. Ik heb geen enkele reden om hier nog te blijven. Waarom probeer ik het niet gewoon. Als ik het niets vind, dan ben ik zo weer terug. Mijn zoon blijft zolang gewoon in mijn huis wonen, blij dat ik eindelijk eens weg ben en hij het huis voor zichzelf heeft. Ik zou het als een lange werkvakantie kunnen zien. Uitproberen of ik voet aan wal krijg, meer werk, ergens kan landen. Honderdduizend gedachtes racen door mijn hoofd. Kan ik dit echt? Ga ik dit doen? Zoveel uit te zoeken. Visums, werkvergunningen, huisvesting, verzekeringen.
Voorzichtig app ik mijn idee naar mijn beste vriend. Hij staat er niet negatief tegenover. Daarna vertel ik het aan meerdere mensen en allemaal stuk voor stuk zeggen ze hetzelfde: ‘Sja, het verbaast ons niets, dit heb je altijd al geroepen.’ Door alleen het idee van verandering dit jaar, krijg ik nieuwe energie na dit vreselijk zware, uitputtende jaar. Vinden anderen het een belachelijk idee? Waarschijnlijk. Is het gekkenwerk? Misschien wel. Wil ik dit doen? Absoluut! Gaat het lukken? Geen idee. Maar ik ga het zeker proberen want stel dat het wel gewoon lukt, hoe geweldig zou dat zijn.
dec 21, 2021
“Ik vertrek naar het buitenland. Wie wil mijn collectie enveloppen gratis ophalen?” Met die vraag op Facebook begon mijn dag. Met de vele boeken die ik verstuur, kon ik best wel een flink aantal enveloppen gebruiken dus ik stak mijn vinger op en reed niet veel later naar de Bijlmer in Amsterdam. Naar Amsterdam voor enveloppen? Ja echt. Ik had het excuus om een stuk te gaan rijden nodig. Een road trip is de perfecte manier om je hoofd leeg te maken, frustraties er uit te gooien, ongegeneerd zo vals meezingen dat je eigen oren pijn doen of gewoon een flink potje janken.
Al wekenlang werd ik platgegooid met ongevraagd advies over twee verschillende onderwerpen waar ik allebei het antwoord niet op had. Als een echte introvert knik ik vriendelijk, neem ik het advies ter harte en laat het vallen zodra de persoon uit zicht is. Wanneer dat af en toe gebeurt, dan is dat niet zo melodramatisch maar wanneer je in een dagelijkse modus zit, van het moeten aanhoren, wat de wereld er van denkt, kan het erg overweldigend zijn. Mijn hoofd zat vol.
Als ik in mijn auto stap, sla ik de kerstliedjes over en zet mijn Spotify aan. ‘I went walking down the road. With a heavy heart and miles left to go.’ Er begint gelijk een favoriet liedje te spelen. Het is zo’n opvallend lieflijk liedje waar toch zoveel waarheid in zit dus ik zet het geluid wat harder en begin mee te neuriën. Ergens tussen Nootdorp en Leiden kom ik natuurlijk vast te staan in een file. Want ja ondanks de harde lockdown blijkt het toch erg druk op de weg. Ik staar naar buiten en denk terug aan de afgelopen maanden. Het waren zware maanden. Niet zozeer vanwege Corona, daar merk ik zelf weinig van maar het leek alsof er een God mijn ogenschijnlijk stabiele leven als een zoutvaatje op z’n kop hield om het laatste restje in de open wonden te strooien.
‘Tell me what’s the point in planting pretty things. In these days of darkness and disease. The world is burning, have you not heard.’
Met een slakkengangetje kruipen de auto’s meter voor meter verder richting Amsterdam. Ik had gelukkig geen haast. In gedachte mijmer ik verder. Dit jaar leek alles wat recht was, krom en wat gekronkeld was, werd recht. Ik snapte er niets meer van. Ik luister verder naar het liedje op de radio en kan een glimlach niet onderdrukken. ‘The time for flowers will come again. Maybe in one year, maybe in ten.’ De tekst is zo simpel maar het klopt wel. Het leven komt nu eenmaal met ups en downs. Toch lijken de downs de laatste tijd harder aan te komen. Als ik weer een paar meter ben opgeschoten, zie ik een auto op z’n kant liggen. Het leven kan zo maar ineens over zijn en dan? Dan is er nooit een moment van goedmaken geweest waardoor je de ander achterlaat met een gevoel wat nooit afgesloten kan worden.
‘When I woke up this morning. Something deep had shifted. The sun was coming out and the clouds had finally lifted. It’s time to fix what’s broken.’
Ik sla alle adviezen in de wind en klik op het telefoon icoontje op mijn dashboard. Het duurt even voordat er wordt opgenomen. In gedachte zie ik haar twijfelend naar haar telefoon kijken. Zal ze opnemen of zal ze koppig blijven? Net voordat de telefoon naar voicemail gaat, hoor ik een wiebelig ‘hallo?’
‘Hallo, hoe gaat het met je?’ vraag ik haar.
Een voorzichtig ‘goed?’ komt er uit alsof ze het zichzelf afvraagt. Dan vraag ik hoe lang we dit nog gaan volhouden. Ze weet het eigenlijk ook niet zo goed dus begin ik maar te praten over wat er gebeurd is en wat we zouden kunnen doen. Niet meer terug kijken naar wat was maar vooruit wat nog gaat komen. Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kans. Zes maanden geleden zat ik in diezelfde auto ook aan de telefoon en werd het contact abrupt verbroken. Nu zit ik opnieuw in de auto en ineens staat de deur weer op een kier. Meer hebben we op dit moment niet nodig.
Als ik niet veel later de auto voor mijn huis parkeer, voel ik dat er een last, waarvan ik niet eens door had dat die daar lag, van mijn schouders is afgevallen. Allemaal door wat gratis enveloppen in Amsterdam. Het voelt goed.
‘Because the time for flowers has come again. I know it seems the world will end. There were days despair did win. But the time for flowers has come again’
okt 17, 2021
‘Auch.’ kreun ik hard op. Ik grijp naar mijn nek. What the fuck, denk ik bij mezelf, volgens mij heeft ze mijn nek gebroken. Ik pak mijn telefoon die naast me ligt en klik um open. Vriendin J heeft de foto’s van de avond ervoor door gestuurd. Ik moet opnieuw grinniken. ‘Sorry, de video heb ik stom genoeg niet opgeslagen.’ appt ze er achter aan. Thank fuck, denk ik bij mezelf. De avond trekt in een flits opnieuw voorbij. Chocoladetaart, Surinaams eten, soulband en homokroeg. Ik prop het kussen wat beter onder mijn hoofd en nek en hoop dat het, met meer ondersteuning, wat minder pijn doet.
Drie dagen eerder zat ik huilend met vriendin op whatsapp. Die klotuh verjaardag kwam er aan. Met alles wat er weer speelde, had ik totaal geen zin om mijn verjaardag te vieren. ‘Het drama houdt gewoon nóóit op in mijn leven.’ schrijf ik haar. ‘Er is altijd wel iemand die de Oscar verdient voor Meest Dramatische Act.’
Mijn God, als ik nu al zo dramatisch instort, hoe moet dat dan met 50? Ik denk terug aan de laatste 18 jaar. Toen mijn huwelijk strandde en ik met een baby, een kleuter en twee ton schuld op straat werd gezet omdat mijn soon-to-be-ex-man voorgoed op vakantie ging, had ik maar één streven, dit overleven, doorgaan, de beste versie van mijzelf creëren en vooral nooit meer terug kijken.
Maar die dag keek ik terug en vroeg me af wat ik in godesnaam na achttien jaar had bereikt. Ik woonde nog steeds in hetzelfde crappy huis, in hetzelfde dorp en was nog steeds single. Okay, mijn bedrijf is behoorlijk is gegroeid in al die jaren maar door niet nader te noemen omstandigheden ben ik nog steeds blut en ik heb nog steeds mijn leven niet op de rit, zoals ik dat achttien jaar geleden voor ogen had. Mijn plan heeft dramatisch gefaald. Dikke tranen rollen over mijn wangen.
‘Ik ga wat leuks plannen.’ typt vriendin. ‘Zorg dat ik je om vijf uur klaar staat!’ Wanneer vriendin ‘iets leuks’ in gedachte heeft, begin ik me altijd een beetje zorgen te maken maar deze keer denk ik, the hell with it, wat heb ik te verliezen. Thuis zielig zitten zijn, is ook geen optie. Hoe lang is het geleden dat ik echt uit ben geweest? Lol had gehad en weer even mezelf kon zijn, zonder dat de hele wereld gered moest worden.
Het voelt een beetje als mijn vrijgezellenavond die ik nooit heb gehad, als we die avond met volle buikjes van het Surinaams eten, buiten tussen de twintigers staan te wachten voor een concert. ‘Je vader kan je makkelijk 200 euro per maand geven. Hij heeft geld zat! Mijn vader koopt een huis voor mij. Hij heeft net een ton geïnvesteerd in bitcoins.’ Hoor ik achter mij. Een zeer uitgesproken meisje gooit het inkomen van haar vader in de groep. Ik hoor hoe negatief over hun ‘skere’ ouders praten en kijk vriendin aan. Ze weet precies waar ik aan denk. Het is de ondankbaarheid en het gemakzucht waarmee ze denken overal recht op te hebben, is wat me vaak dwarszit van die generatie.
Het meisje voor ons, uit diezelfde generatie, had de tirade ook op gevangen. Alsof haar wereld tien keer zo langzaam draait, spreekt ze haar woorden langzaam, onduidelijk maar erg komisch uit. ‘Als ze dan zo’n rich bitch is, waarom kleedt ze zich dan zo vreselijk?’ Vriendin en ik schieten in de lach om haar eerlijkheid terwijl we door schuifelen in de rij richting de ingang. Na de corona check en ID check (ja echt ik ben echt boven de 18) mogen we eindelijk naar binnen. Eindelijk kom ik er achter wat vriendin gepland heeft. Geen slap aftreksel van de Chippendales maar een superleuk soul concert van een band die schijnbaar wel bekend is maar niet bij mij. Maar ik heb dan ook vreselijk onder een steen geleefd de afgelopen jaren.
‘See I know how you feelin’. Cause I was always in trouble. See the sun’s gonna shine on. And your best days on the rise. Enjoy the ride.’ Ik kijk haar aan en grijns, dit was precies wat ik nodig had. Gewoon even weer mezelf zijn en me mee laten voeren op de muziek. Geen gepieker, geen gedoe. Voordat we het door hadden was het concert alweer voorbij maar de avond moest nog beginnen. ‘Ik wil nog wel een foto bij de photo booth!’ roept ze. We trekken wat gekke bekken bij de photo booth en besef dat ik dit ook nog nooit gedaan heb.
Vervolgens lopen we terug naar het drukke plein in het centrum van Den Haag. Ik geniet van de drukte, de diversiteit aan mensen, de lichtjes in de bomen, om vervolgens bijna met een vlaggenstok om m’n oren te worden geslagen. Ik kon nog net op tijd weg duiken. Vriendin is op een missie. Met stevige stappen baant ze zich een weg door de mensenmassa. ‘Het moet hier ergens zijn!’ roept ze over haar schouders. Ik heb geen idee waar ze het over heeft dus ik volg haar gedwee en laat me verrassen. ‘Hier is het!’ roept ze ineens enthousiast en ze trekt me een kroeg in. Met een grijns kijkt ze me aan. ‘Nou…zie je nou waar je bent?’ Ik kijk rond en zie een kroeg met heel veel mensen. Met het drankje wat we net besteld hebben, proberen we ons door de massa heen naar achteren te wurmen. Halverwege is een opstopping en ik sta wel erg dicht tegen een andere vrouw aan, die mij een vette knipoog geeft. Ik kijk naar Vriendin die begint te lachen. Ineens heb ik het door. Die regenboog lampionnen, de fel roze berenjas van de man naast me. Het kwartje valt. Ineens pakt iemand me bij de hand en draait me in het rond. ‘Het is dat ik niet meer single ben, anders was je van mij geweest.’ Ik grinnik duizelig en loop weer door.
Omdat er geen plek is, worstelen we ons weer terug door de mensenmassa, opnieuw krijg ik een vette knipoog. Ik grijns. Ik mag dan wel oud zijn, ik heb het blijkbaar nog steeds, maakt niet uit of dat nou van een man of een vrouw komt. De muziek schalt zo luid uit de speakers. Mijn muziek. Muziek waar anderen altijd over zeuren dat het niet modern genoeg is. ‘I know that I’ll get through this. ‘Cause I know that I am strong. I don’t need you anymore.’ Ik gooi mijn handen in de lucht en dans me door de menigte heen. Het feit dat ik alle liedjes feilloos kan meebleren, van Cher tot Spice girls, zou mijn leeftijd kunnen verraden maar who cares. Ik gooi mijn heupen los en dans de hele avond.
Het is warm en het open raam waar ik even kan gaan zitten biedt verkoeling. Ineens voel ik twee handen in mijn nek. De vrouw die al de hele avond vriendelijk lachte begint ineens mijn nek te masseren. Het voelt niet ongemakkelijk maar wel raar want ik kan me niet eens meer de laatste keer herinneren dat ik ben aangeraakt.
‘Ze is jarig vandaag!’ schreeuwt vriendin hard waardoor de vrouw nog harder haar best gaat doen op mijn nek, schouders en hoofd. Wat ze precies doet weet ik niet, of het allemaal goed komt weet ik ook niet maar ik ben jarig en leef voor een moment alsof er geen morgen meer is. Als laatste staat ze achter me en legt ze haar armen om mijn armen die ik om mijn nek moet leggen. Ze geeft een ruk. Ik geef een schreeuw en daarmee was de massage klaar. Ik kijk naar vriendin wat er zojuist was gebeurd en wrijf even in mijn nek.
Lang had ik niet om er bij stil te staan. ‘Vind je haar sexy?’ vraagt iemand die al die tijd al naast me zit maar niets had gezegd. ‘Ze is ongetwijfeld sexy maar ik val niet op vrouwen.’ zeg ik tegen hem. Hij grijnst. ‘Ga je mee sex hebben? Jij en ik?’ Wait, what? Wat vroegt ie me nou zet in gebrekkig Nederlands. Nee, natuurlijk ga ik dat niet. Hij lijkt verbaasd, probeert het nog vijf keer uit te leggen maar geeft het dan op. Ik zie hem naar Vriendin lopen. Hij haalt zijn telefoon uit zijn broekzak en laat trots zijn dickpic zien. Vriendin is er niet van onder de indruk en geeft hem wat aanwijzingen hoe hij het wat spannender kan maken.
Dan word ik ineens bij de hand gegrepen en rond gedraaid. Heel even voel ik me weer jong en zonder zorgen. Als ik weer ga zitten, komt er iemand anders naast me zitten. ‘Ik ben er een tijdje uitgeweest,’ zeg ik tegen hem, ‘maar is het normaal dat ze tegenwoordig vragen nog voor het eerste drankje of je wil sexen?’ Hij lacht. Het is blijkbaar een uitzondering. We raken aan de praat.
‘Enschede? Nee?’
‘Ja, echt!’ bevestigt hij schaamteloos. ‘Nou ja, eigenlijk Oldenzaal.’
‘Neee!’ roep ik nog harder.
‘Jaaa echt!’
Ik weet zeker dat ik hier overheen kan. ‘Ik heb niet allleen drie jaar in Almelo gewoond maar zelfs een jaar in Rijssen.’ zeg ik met een grijns.
‘Neeee!’ roept hij deze keer. ‘Rijssen!’
‘Jaa, echt!’ bevestig ik deze keer. Het gespreksniveau is van ongekende hoogtes maar dat geeft niet want ik ben jarig dus vandaag mag alles en hoeft niets.
Zijn vriend grijpt me opnieuw om verder te dansen terwijl Vriendin geen moment voorbij laat gaan iedereen te vertellen dat ik jarig ben. Ik word overstelpt met zoenen, knuffels, aandacht en heel veel liefde. In tegenstelling tot een hetero kroeg, voel ik me hier veilig genoeg om het allemaal maar te laten gebeuren.
Dan slaat de klok twaalf. Het voelt een beetje als Assepoester. De muziek stopt. De lichten gaan aan. Mijn verjaardag is voorbij.
De tukker en ik kijken elkaar aan. We beginnen tegelijk te praten.
‘Heb een fijn leven he!’ zegt hij
‘Tot de volgende keer he!’ zeg ik.
We kijken elkaar aan en schieten in de lach.
‘Zouden we telefoonnummers uit moeten wisselen?’ vraagt hij.
‘Jaaa dat moeten we doen!’ roep ik enthousiast en typ mijn nummer in zijn telefoon.
Na nog wat knuffels en zoenen van iedereen, lopen Vriendin en ik terug naar de auto. ‘Jezus, wat kan jij sexy dansen zeggen, zelfs die homo’s draaiden hun nek om.’ Ik was me er niet van bewust. Ik voelde me veilig genoeg om mezelf te kunnen zijn en mijn verjaardag voor het eerst in, ik weet niet hoe lang, vreselijk uitbundig te vieren. ‘Wat zijn ze allemaal lief, he.’ gaat ze verder. ‘Dit maak je nou nooit mee in een heterokroeg. Gewoon allemaal lief en leuk en gezellig en geen rare opmerkingen.’
Mijn telefoon piept. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag!!!’ Ik grinnik. Het lijkt er op dat ik nieuwe vrienden heb gemaakt. Terwijl zij nog wat gaan eten, rijden wij terug naar huis. Als ik niet veel later met een grijns in bed stap, kan ik me niet meer voorstellen dat ik me drie dagen geleden zo verdrietig voelde. De kat krult zich op tegen mijn buik. Hij knort als ik hem een aai over zijn bol geef. ‘Dit was de beste verjaardag ooit, Kip.’ fluister ik hem toe voordat ik met een glimlach in een diepe coma val.
Dromerig staar ik naar de rode vuurzee die fel afsteekt tegen de donker wordende hemel. Een songtekst waar het allemaal mee lijkt te zijn begonnen, schiet door mijn hoofd. ‘
