Ik hoor een diep donkere, maar oh zo sexy stem zachtjes in mijn oor fluisteren: ‘Denk je echt dat dit goed genoeg is?’ Het is een oude bekende van mij, Mr Doubt, die mij regelmatig laat twijfelen aan alles; mijn ontwerpen, mijn creativiteit, mijn schrijfsels, mijn boeken, mijn illustraties, mijn hele zijn.
Als ik naar mijn illustratie staar, vraag ik me af of het goed genoeg is. Natuurlijk wijst de klant dit per direct af, denk ik bij mezelf. Ik ben een fraudeur, ik doe maar net als of ik iets kan. Natuurlijk ga ik door de mand vallen. Dat kan toch niet anders?
Toch?
Ik run al zeventien jaar mijn eigen bedrijf. Zeventien jaar onrust, onvrede, onzeker. Het moet beter, meer, groter, creatiever. Iedere keer als ik denk dat ik dat bereikt heb, komt Mr. Doubt weer langs, als een foute getrouwde man die zijn minnares tijdens haar eenzame nachten op een sexy manier komt vertellen dat ze niet goed genoeg is om voor altijd bij haar te blijven. En dus ga ik verder, word beter, creatiever en stijg boven mijn eigen kunnen en verwachting uit zonder dat ik door heb hoe hard dat gegaan is in zo’n korte tijd.
‘Jeetje, Mireille, heb je dat allemaal zelf gedaan? Vier boeken schrijven, illustreren, vormgeven en publiceren?’ Ik hoor het zeker een paar keer per week.
‘Dit is zó bijzonder. Wat geweldig. Wow je boeken zijn zó leuk! Je illustraties zijn zó geweldig.’
Terwijl ik via alle communicatiekanalen zoveel complimentjes absorbeer, zie ik hoe Mr. Doubt sexy tegen de muur hangt. Met zijn arrogante houding kijkt hij op mij neer en schudt langzaam zijn hoofd. Hij is er niet van onder de indruk, al die complimentjes. Toch wordt ook mr. Doubt een jaartje ouder. Hij begint rimpeltjes te krijgen. Zijn sexy sixpack is aan het zakken naar een onepack en zijn wilde haren, die ooit diep donker waren, vertonen nu meer grijstinten dan de uitgesproken vijftig.
Ik draai mijn stoel weg van mr. Doubt en zie gelijk het script op mijn tekentafel liggen van een kinderboek wat ik in opdracht mag gaan illustreren. Het valt precies samen met de coaching sessies die ik met behulp van subsidie mag gaan volgen. Terwijl iedereen 2020 verafschuwde, heb ik 2020 juist omarmt omdat alle puzzelstukjes opeens in elkaar zijn gevallen. Dit is wat ik wil. Ik ben nog nooit zo dichtbij mijn kern geweest als nu en ik heb nog nooit zo graag iets gewild als dit. Had ik in 1992 mijn poot stijf gehouden, had ik dit al 25 jaar gedaan maar het leven liep anders.
Ik wijs mr. Doubt resoluut de deur, zoals ik uiteindelijk ook al zijn voorgangers de deur heb gewezen. Opzouten! Laat me met rust. Ik heb werk te doen!
Natuurlijk gaat mijn gewone werk voorlopig nog wel door. Websites moeten nog gebouwd worden en drukwerk vormgegeven maar mijn hemel, wat ben ik op mijn plek als ik mijn fantasie de vrije loop kan laten gaan aan mijn tekentafel. Een nieuw verhaal, een nieuwe illustratie. Ik zie inspiratie in de kleinste dingen en grinnik op mijn eigen tekeningen. Nog nooit ben ik zo zeker van iets geweest als van wat ik nu ga doen. Alle eindjes zijn aan elkaar geknoopt, alle stukjes liggen op de juiste plek. Ik kan eindelijk worden, wie ik altijd al geweest ben en dat maakt mij een heel gelukkig mens.
