“Mama, gaan we nog iets leuks doen vandaag?” Mama denkt diep na. “Oh mama gaan we zwemmen?” Ohnee he, alles behalve zwemmen. Vele noodplannen schieten door mijn hoofd. Hoe kan ik ze afkopen met iets nog leukers? Zwemmen is gewoon niet mijn ding. Ik ben, denk ik, de enige in heel Nederland die ooit gezakt is voor een B-diploma. Het is een trauma wat ik nooit te boven gekomen ben.
Met de aanbieding van Kidzcity in Utrecht heb ik de helft mee. Of misschien komt het omdat zoonlief net zo’n waterrat is als ik. Dochterlief blijft stug vasthouden aan het zwemmen. Ze wil niet naar zo’n stomme speeltuin. Ik gooi zwaarder geschut in de strijd. Kijk dan naar de foto’s, dochterlief. Er zijn botsautootjes, een draaimolen, lasergamen en net zulke gekke glijbanen alleen dan zonder nat te worden. Dochterlief gaat om en we rijden samen met Bram naar Utrecht.
Het valt mee met de drukte in Kidzcity. Ik zoek een rustig plekje boven in het cafe terwijl de kinderen wegstormen richting botsautootjes om ze het eerste half uur niet meer terug te zien. K3 zingt zachtjes op de achtergrond. “Jongens zijn gek! Het rammelt vanboven. Jongens zijn gek! Niet te geloven. Jongens zijn gek! Een blik in die ogen en Boem! Boem! Ondersteboven!”
Vanuit het cafe waar ik zit kijk ik uit op de mierenhoop van kinderen beneden. Er is een apart gedeelte voor kinderen tot vier jaar maar hey wat vliegt daar voor bij? Die moeder lijkt me toch geen vier. Ze gaat helemaal los op een van de loopautootjes voor de dreumessen. Ze scheurt iedereen in haar enthousiasme voorbij, de kleine dreumesen verbaasd achter zich latend. Vast en zeker een carierremoeder die haar kind de hele week naar de opvang brengt om het op een zaterdagmiddag goed te maken.
Het valt me op dat de meeste moeders aan de kant zitten terwijl de vaders druk zijn in de ballenbak. Wie heeft het nou meer naar z’n zin, vader of kind?
Een paar tafels van mij vandaan zit een gescheiden vader. Je pikt ze er zo uit. Deze meneer heeft z’n laptop bij zich en is hard aan het werk. Waarschijnlijk heeft hij dit weekend de kinderen wat slecht te combineren is met zijn werk. De oplossing is simpel. Laptop en kinderen mee naar een overdekte speeltuin en iedereen is gelukkig. Het is vaak mijn eigen oplossing geweest in tijden van nood.
“Mama, we hebben dorst!” Oh hee daar zijn mijn koters weer. Met veel te rode hoofden staan ze oververhit naast me. Eerst afkoelen en dan weer verder spelen.
Terwijl ze in een recordtempo hun fristi en chocomel achterover slaan om weer naar beneden te vliegen hoor ik op de achtergrond de eerste tonen een van mijn favoriete nummers. “She can kill with a smile, She can wound with her eyes. She can ruin your faith with her casual lies And she only reveals what she wants you to see. She hides like a child, But she’s always a woman to me”
Tegenover me verzamelt zich een kinderfeestje met 20 kinderen. Twintig kinderen aan de patat met fristi. De clown komt erbij om de jarige te feliciteren en haar een groot hart met 2 duifjes van ballonnen te geven. Met een schuin oog kijkt de clown naar mij. Ik zie hem even twijfelen of hij hetzelfde voor mij zal doen. Maar Billy overtuigt hem dat vooral niet te doen. “She is frequently kind. And she’s suddenly cruel. She can do as she pleases. She’s nobody’s fool”
Clown druipt af en de twintig kinderen vliegen weer weg. De twee achtergebleven moeders eten de resten patat op die de kinderen hebben laten liggen. Ik vraag me af waarom de heupbroeken met strakke truitje nog niet verboden zijn boven een bepaald gewicht.
De middag loopt op z’n endje. Eigenlijk heb ik het wel gezien maar wanneer ik het ene kind gevangen heb is de ander weer weg. En zo gaat dat nog een uur door.
Naast me staan 2 dreumessen van nog geen twee jaar te dansen. Twee jongetjes dansen de sterren van de hemel. Waar gaat het mis met de man? Wanneer stopt zo’n lief knulletje met dansen en wordt het een straffe man? Het antwoord wordt direct gegeven. Het ene jongetje knalt in zijn enthousiasme hard tegen het andere jongetje. Ze tuimelen allebei om. De klap van de hoofdjes die de grond raken is goed te horen. Allebei barsten ze in huilen uit. Moeders snellen toe en het dansen is voorgoed verleden tijd.
Het is half zes en ik heb het nu echt gehad. Ik sleur mijn kinderen uit de ballenbak en als makke lammetjes volgen ze me naar de auto. Het is me gelukt! Ze zijn moe. Maar niet voor lang want zodra de webcam aan gaat en de DJ begint te spelen begint alles weer van voor af aan. “Mama, gaan we dan morgen zwemmen?”
