[:nl]Een por in m’n zij en een paar priemende ogen vertellen me, zonder woorden, dat ik moet stoppen en op moet letten. Als tienjarige smokkelde ik altijd stiekem een potloodje en papier mee de kerk in om mensen na te tekenen. Tegenwoordig noemen ze dat heel fancy doodlen, nu ik dat weet, voel ik me weer een behoorlijke trendsetter. Ik moest er wel voor zorgen dat ik niet direct naast één van mijn ouders zat want dan kreeg ik de bekende Blik en moest ik mijn smokkelwaar inleveren.
Ook de jaren daarna stond alles wat ik in handen kreeg vol met tekeningetjes. Schriften, werkboeken, zelfs als het raam beslagen was, kon ik niet laten snel wat te tekenen, tot grote frustratie van ouders en leerkrachten. ‘Altijd met haar hoofd in de wolken. Altijd maar die tekeningetjes. Dromertje.’ Ik heb door de jaren heen genoeg labeltjes opgeplakt gekregen. Als ik in deze tijd jong was geweest, zou ik waarschijnlijk het label ADD erbij hebben gekregen, alleen omdat mijn fantasie leuker is dan mijn werkelijkheid.
Het tekenen moest ik opgeven voor een ‘echt’ beroep. Met een beetje grappige tekeningetjes maken, kun je alleen echt geld verdienen als je een Herman Brood bent. Gelukkig vond ik iets waar ik al mijn creativiteit nog steeds in kwijt kan. Ik ontwerp dagelijks met heel veel plezier voor heel veel bedrijven. Sterker nog, ik kan zelfs flink gehumeurd raken, als ik niets te ontwerpen heb. Het is een vreemde verslaving waar ik ook niet van af wil komen.
Nu mijn kinderen ouder worden en ik naar mijn, nog veel te lange, bucket- en fuckitlist kijk, wordt het tijd dat ik mezelf een schop onder de kont geef. Ik mis dat meisje dat overal zat te tekenen, die er geen erg in had dat iedereen zich zat te irriteren aan dat eeuwige gekrabbel. Maar starend naar het veel te witte papier, weet ik dat dit nergens toe leidt, dus schrijf ik me in voor een Workshop Illustreren voor de bekende kick in the butt. Zenuwen en duivelse gedachtes maken een wirwar in mijn hoofd als ik mezelf met lood in de schoenen naar de stad sleep. Waarom leek dit drie maanden geleden zo’n geweldig idee? Wie denk je wel niet dat je bent, dat je dit zomaar kan doen. De rest van de groep zal je waarschijnlijk keihard uitlachen om uiteindelijk de ‘ach je hebt het in ieder geval geprobeerd-blik’ te geven.
Ik weet niet goed wat ik ervan verwachtte, maar ik verwachtte zeker geen gelijkgestemden. Een gezellige illustratrice die zelf nog zenuwachtiger was dan haar studenten. Een zee van herkenning van schoolschriften vol tekeningetjes tot een paniekaanval boven een wit vel om uiteindelijk weer die o-zo belangrijke complimentjes te krijgen. Ik dacht altijd dat ik de vreemde eend was, die rare snuiter met een onuitputtelijke fantasie en een hoofd dat maar door blijft gaan. Blijkbaar zijn er veel meer zoals ik. Mijn angst voor het Witte Papier verdween, de angst om het verkeerd te doen ook. Het meisje van vroeger kwam weer heel even om het hoekje kijken en we begonnen als vanouds weer lekker te tekenen. Gewoon omdat het leuk is.
Ook de illustratrice voelde haar zenuwen tegen het einde van de middag wegebben en zocht op haar beurt ook naar een positief bevestigende reactie. Ik grinnikte, wij creatievelingen zijn ook allemaal hetzelfde. Ik vond het zeker een leerzame middag. Ik heb m’n spullen ingepakt en net voordat ik vertrek, geeft ze me nog een kleine por. ‘Ach, Je moet ook een beetje gek zijn om dit te kunnen.’ zegt ze met een grijns die zegt: ‘It takes one, to know one.’ Met die wijsheid neem ik afscheid. Teruglopend naar de auto mag ik van mezelf de wereld weer door mijn eigen ogen zien in plaats van het keurslijf, wat je wordt aangemeten als je volwassen wordt. Een grote wolk lacht mij vrolijk toe, die ekster in de berm geeft me een vette knipoog en ik besluit de regels los te laten en gewoon weer lekker te gaan doodlen.[:en]A nasty poke between my ribs and a pair of angry eyes telling me, without words, I should quit what I’m doing and pay attention to what is said. I was ten when I started smuggling into church pieces of paper and a pencil just to draw people while the preacher was shouting about hell and tarnation. Nowadays they call it doodling, so basically I was sort of a trendsetter. However it was important to find a seat, furthest from my parents because if they would see it, I would get The Look and they would take away my pencil.
The years that followed was full with doodles, at home, at schoolbooks, papers, magazines and even on steamy windows I found a way to make a drawing. It almost drove my parents nuts. ‘She is always with her head in the clouds. Always drawing and never paying attention. A dreamer.’ I got so many labels on me, that I stopped counting, that I even could start drawing on those. If I was born in this era I would probably got the label of ADD too, just because my fantasy is much more fun than reality could ever be.
But the truth was, that I had to give up the little drawings of life because society told me to learn a ‘real’ profession. You can’t earn money with funny drawings, they said. Unless your name is Herman Brood. I was glad to find a job where I could still use all my creativity. Everyday I still design so many different things with so much pleasure that it even makes me grumpy if there is nothing to design. It’s a strange addiction wanting to create beauty everyday.
Now my kids get older and I see my bucket- and fuckitlist, it’s about time I start doing something about it. I miss the little doodlingkid in me and it’s time I get her back so I force myself to go back to the drawing table and start staring at this awful, big white paper. ‘This isn’t going to work.’ I tell myself and I kick myself in the butt by forcing myself to sign up for a illustration course. Full with nerves and devilish thoughts, because how on earth did I think I could actually do this. The rest of the group will probably laugh at you or the comforting ‘at least you tried look’, I dragged myself to the studio in the city.
I really don’t know what I actually expected but I certainly didn’t expect likeminded people. Our host of the day, an illustrator working for many big magazines, is even more nervous than me. I fall into a warm bath of recognition of youth doodling, annoyed parents, teachers and panick attacks staring at the Big White Paper. But when you do finally force yourself to start drawing and your work gets the well-deserved compliments, it works as a drug, what makes you want to go through the whole process over again. I guess you need a creative mind to be able to understand it. ‘Just start!’ she said, ‘There is no right or wrong way. Just start!’ The fear of White Paper dissappeared as soon as I started drawing again and the girl of long time ago reappeared.
I’m finally not the only weirdo in the room with and endless fantasy what never seems to stop. It’s apparently a creative twist in our brain, where I always thought and was told I was crazy. There was something what our teacher said today: ‘You have to be a bit crazy, do be good at this kind of work.’ I smiled. I guess she’s right and the boring people shouldn’t stop me anymore from getting the young version of me out. I doodle, I draw and I have a big fantasy. What are you gonna’ doing about it!
[:]
