Mijn bijna zestienjarige dochter heeft al een tijdje een bijbaantje. Bij verschillende gezinnen past ze op kinderen in de leeftijd van 2 tot 10 wat vanaf het begin al voor Karma-komische momenten zorgt. Meestal sta ik op stand-by om haar van moederlijke raad te voorzien.
‘Mam! Help! Kind blijft maar huilen en wil niet naar bed.’ Ik help haar door het stappenplan wat ik vroeger zelf altijd gebruikte als dochterlief zelf niet wilde slapen. Wat bij haar duidelijk niet werkte, werkt bij oppaskind gelukkig wel.
‘Mam! Help! Kind 2 zou om half zes thuis zijn en is nog niet thuis.’ Ik trek het moederhandboek er weer bij en we doorlopen alle stappen. Heeft ze een telefoon bij zich. Wonen er vriendinnetjes in de buurt. Waar gaat ze normaal altijd heen als ze buiten speelt. Kun je haar oudere broer sturen om haar te zoeken. Net voordat de ouders thuiskomen, komt het kind vrolijk binnen stappen terwijl dochterlief de stress zo hoog heeft zitten dat de frustratie er thuis uitkomt. Ik mag niet hardop lachen maar het lijkt alsof karma hier een keiharde inhaalslag aan het doen is. Want was het niet de dag van gister dat dochterlief zelf iedere keer zoek was?
‘Maaaam, kind heeft gespuugd wat moet ik nou doen?’ Schoonmaken lijkt me een strak plan. Kind onder de douche en schone kleren aantrekken. Bel ook gelijk de moeder dat hij ziek geworden is.
Tijdens mijn dagelijkse wandelingetje komt er weer een noodoproep binnen. ‘Mam, hij heeft in z’n gepoept. Kun je me alsjeblieft komen helpen?’ Omdat ik nog wel een eind lopen van haar vandaan ben, loods ik haar door het stappenplan heen. ‘Pak een schone luier en leg die alvast klaar. Vergeet de baby-wipes niet. Leg het kind op de commode en maak zijn luier open.’
‘Maar mam, hij heeft geen luier om!! Hij heeft in z’n broek gepoept. Serieus mam, ik neem echt nooit kinderen dit is zo goor.’ Terwijl ik grinnikend stevig doorloop om haar te helpen, veranderen we het stappenplan. ‘Neem het kind mee naar de badkamer en zet het in bad. Trek daar zijn broek uit en leg die opzij. Maak de boel schoon met baby-wipes en doe hem een schone broek aan.’ Ze zet mij op luidspreker en ik hoor haar mopperend alles schoonmaken. Tegen de tijd dat ik bij haar oppasadres aankom staat het kind al met luier beteuterd te kijken naar die vreemde vrouw die ineens voor de deur staat. Of ik nog even wil controleren of z’n luier goed zit. Het is al heel wat jaren geleden maar blijkbaar verleer je zoiets niet. De luier zit goed en ik krijg een knuffel van dochterlief voor de hulp.
Ze bevestigt nog maar eens dat ze echt nooit kinderen wil krijgen en vraagt zich af hoe ik dat allemaal voor elkaar heb gekregen alleen met twee kinderen. Gedoe tijdens de zwangerschap, een pijnlijke bevalling en dan uiteindelijk de vieze poepbroeken. Gelukkig denkt ze daar nu zo over maar ik weet zeker dat ze er over een jaar of 15 echt wel anders over denkt. Want eigenlijk hoop ik toch uiteindelijk wel een keer een oma te worden die haar kleinkinderen tot op het bot kan verwennen om ze daarna terug te sturen naar mama!
