‘Heb je al een keer een oliebol geproefd?‘ vraagt dochterlief.
Vriendlief kijkt wat verdwaasd. Wat is een oliebol. Sinds hij heeft besloten om in Nederland te komen wonen en werken, wordt hij overspoeld met etenswaren die hij geproefd moet hebben, stroopwafels, kruidnoten, vla, drop. Dus toen er tijdens de najaarsmarkt oliebollen werden verkocht, moesten we er natuurlijk wel even heen. De oliebol valt in de smaak, net zoals de voorgaande stroopwafel, speculaas en kruidnoten.

Nu er eindelijk wat meer tijd en ruimte is om wat meer van Nederland te laten zien, vertrekken we de volgende dag al vroeg naar Arnhem. In combinatie met de gewonnen kaartjes van de postcodeloterij, konden we ook die dag weer wat van zijn bucketlist afstrepen, namelijk een bezoek aan de JohnFrostbrug in Arnhem waar de slag om Arnhem heeft plaatsgevonden. Zijn opa had meegevochten op die brug tijdens de slag om Arnhem.

Maar voordat we bij de brug aankwamen, maakten we eerst een reis door de tijd in het open lucht museum in Arnhem. Halverwege het park was er een poffertjesrestaurant. Om de Hollandse etenswarentraditie in ere te houden, moest er wel poffertjes gegeten worden. Ook de poffertjes vielen in de smaak. Zo erg dat meneer thuis ook poffertjes wilde gaan maken. (we werken nog aan de uitspraak van het woord poffertjes). Ik moet het eerst nog zien gebeuren.
Alhoewel beide heren gek zijn op geschiedenisverhale, bij voorkeur uit de oorlog, viel het vier uur lang lopen toch wel wat tegen. Uiteindelijk sloegen we de laatste Franse tuin maar helemaal over en hadden we alleen nog maar de uitgang als doel voor ogen.

Dé brug was niet ver van het museum. Ik zag de brug al van verre maar de heren waren het er over eens dat dit niet de echte brug was. In de film leek ie veel groter. Op foto’s leek ie anders. Ik had gelijk. Vlakbij de brug stond een gebouw met heel groot ‘Airborn Museum’ met een kanon naast het museum. Dit kon niet missen. De auto gooide ik in één van de betaalde parkeerkommen en ik begeleide de heren daarna het museum in.
‘Nederlands?‘ vroeg de meneer achter de balie.
‘Twee Nederlands en één Engelsman.’
De oogjes van de meneer achter de balie begonnen te schitteren. Terwijl vriendlief enigszins toch wel wat geëmotioneerd door het museum liep, deed ik dan maar het verhaal  van zijn opa. Over hoe hij daar had gevochten, het had overleefd en een jaar later na de oorlog, z’n dak wilde repareren wat mis ging. Hij viel ongelukkig en kreeg het dak op zijn hoofd. Einde verhaal. De medailles liggen sinds een week bij mij in de kast. Het is toch bijzonder hoe ik een hele familiegeschiedenis weet over mensen die ik nooit heb gekend. Door het opruimen van het huis van zijn moeder, heb ik haar leren kennen door foto’s en zijn vader leren kennen door zijn tekeningen, boeken en reisverslagen.

Volgens de meneer achter de balie, zouden de kogelgaten nog daadwerkelijk in de brug te zien zijn. Dus moesten we in ganzenpas naar de brug, onder de brug, over de brug, op zoek naar kogelgaten. Nou heb ik veel gaten gezien maar bij alles wat ik riep, werd er geïrriteerd geroepen, dat ik had kunnen zien aan het soort gat, dat het geen kogelgat kon zijn. Ik gaf het op! Oorlog is niet mijn ding dus ik zocht een plekje in de zon en wachtte tot de heren ook uitgekeken waren. Terug in de auto besloten ze samen de film zo snel mogelijk opnieuw te bekijken. Ik denk dat ik voor die avond maar een avondje naar vriendin ga. Oorlog is gewoon niet mijn ding.

Het klinkt allemaal rete-romantisch, van die programma’s waar ze stelletjes volgen, die emigreren voor de liefde zoals Liefs uit Holland of Grenzeloos Verliefd. Echt hoor, ook ik heb aan de buis gekluisterd gezeten in rustigere tijden. Totdat je ineens zelf in je eigen uitzending zit en beseft dat het toch wel een uitdaging en soms echt een pain-in-the-ass is, om iemand te daten uit het buitenland. Dan heb ik het nog maar over Engeland. Niet eens Australië of een ander Godvergeten derdewereldland in Afrika. Hoe doen mensen dat? Je worstelt met tijdsverschillen, hoe dat speciale contact te houden en whatsapp videochat, de minst vriendelijke app om in contact te blijven met vriendlief. Er zijn mensen die het op deze manier jaren volhouden, wij mopperden al na twee weken dat dit niet werkte.

Van kleins af aan had ik al een grote voorliefde voor het buitenland. ‘Later als ik groot ben, ga ik weg’, dacht ik altijd. Helaas bleek het plan minder waterdicht als ik gedacht had. Na wat rond zwervingen door Nederland en een paar kinderen rijker, kwam weer ik weer terug op de plek, waar ik zo graag van weg wilde. Zoals Sugarland het al zong ‘I spent twenty years trying to get out of this place‘. Creatief als ik ben, was ik niet voor één gat te vangen. Iets met Mozes en de berg. Al in mijn tienerjaren schreef ik met een stuk of vijf meiden van over de hele wereld. Hoe leuk was het, om elke dag voor de brievenbus te liggen wachten, op meer brieven uit het buitenland. Andere culturen, andere talen. Uiteindelijk werden we allemaal ouder en vervaagden de vriendschappen één voor één.

Toch bleef het kriebelen dus toen ik jaren later op een stille, donkere winteravond Google weer eens een vraag stuurde, stuitte ik op een penpalwebsite. ‘Oh!’ dacht ik bij mezelf. ‘Het bestaat gewoon nog!’ Ik schreef me in en begon gelijk enthousiast te zoeken naar nieuwe penpals. Ik hoefde niet veel te doen, want binnen enkele seconden stroomden de ‘Hi Gorgious en Hi Beautifull’. Huh, dit was niet leuk. Ik wilde geen datingsite gedoe, ik wilde gewoon schrijven. Ik klikte hier en daar nog wat profielen aan en kwam zo op een profiel terecht, wat wel heel erg op het mijne leek. Vooral de note onderaan, dat berichten met alleen hi en hello gorgious niet gewaardeerd werden, sprak me aan. Door dat eerste berichtje wat ik toen verstuurde, eindigde ik uiteindelijk deze zomer in Engeland.

Wat ongelofelijk romantisch allemaal, zou je denken. Nou, nee! Want ondertussen zijn we al op vier vliegvelden, drie stadhuizen, twee ferry’s en 1 crematie geweest. Ohja, en natuurlijk niet te vergeten het politiebureau! Het klinkt zo geweldig, je ene been in het ene land en je andere been in het andere land. Een beetje heen en weer vliegen, maar oh wat viel dat tegen. Reizen is vermoeiend. Los je het ene drama op in het ene land, zie je het in het andere land weer mis gaan. De drama’s waren er in overvloed. Wonder boven wonder zijn vriendlief en ik als Bonny & Clyde, Superman & Superwoman to the rescue. We komen met oplossingen en fixen dingen. Het samen heen en weer reizen gaat ons goed af. Er valt geen onvertogen woord. We hebben nooit ruzie. Zelfs niet als we in één weekend op en neer rijden naar Engeland. 1500 km met in totaal maar acht uur slaap tussen vrijdag en zondag. Wij doen dat lachend maar besluiten elke keer dat we nu echt voorlopig klaar zijn met het op en neer reizen.

Tot we weer terug zijn in het dagelijkse leven en ik mezelf verbaas, dat ik me steeds weer vreselijk irriteer aan de meest belachelijke dingen. Een mok in de gootsteen kan me tot waanzin drijven. Echt waanzin in de ergste vorm. Een handdoek op de verkeerde plek, hang ik tandenknarsend ergens anders. Over het gevalletje handrem in de auto, zal ik maar niet eens beginnen. Na ruim 15 jaar alleen te zijn geweest, is het moeilijk te accepteren wanneer je vaste routines en gewoontes worden verstoord door een extra persoon. Ik had nooit verwacht, dat ik zo’n iemand zou zijn, die over het bekende dopje van de tandpasta zou struikelen. Ik leer een hele nieuwe kant kennen van mezelf.

Het klinkt allemaal rete-romantisch, dat over-de-grens-daten, maar het vergt uiteindelijk heel wat creativiteit en uithoudingsvermogen om de magie en de romantiek van de eerste tijd levendig te houden. Je blijft direct in elkaars huizen waardoor ook direct dat stukje privacy verdwijnt. Je struikelt over de vuile was, je deelt de wc en je incasseert de cornflakes-eetgeluiden om zes uur smorgens.  Meerdere keren per dag vraag ik me af, waarom ik dit ook alweer wilde, tot het moment dat we weer in een vliegtuig, auto of boot stappen.

Zo’n anderhalf uur voordat we, na een lange autorit dodelijk vermoeid weer bijna thuis zijn, plannen we alweer de volgende trip naar Engeland. ‘Oktober! Met een tussenstop in Kettering en daarna door naar Cornwall.‘ zeg ik enthousiast en hij knikt instemmend. Wij zijn gewoon niet gemaakt om op één plek te blijven. Itchy feet en rusteloze benen zorgen er voor, dat we voorlopig gewoon blijven reizen. Op en neer, en nog een keer! Dan zijn we op ons best.