[:nl]’Had je niet nog verder kunnen gaan wonen?‘ vraag ik dochter lachend als ik haar motorolie kom brengen. De afgelopen maand stond de wereld van ons allebei op z’n kop. Nu pas zie ik mijn vrolijke, altijd rondspringende en kwebbelende dochter weer een beetje terugkomen. Na 2,5 jaar is de ellende eindelijk voorbij. Asshole is eindelijk ontmaskerd en abrupt uit ons script geschreven. Wat ben ik opgelucht. Het was altijd mijn grootste angst vanaf het moment dat ik haar in mijn armen had. De angst dat ze hetzelfde mee zou moeten maken als ik. De manipulaties, de leugens, opgesloten worden en uiteindelijk jezelf verliezen. Ik dacht altijd dat dochterlief sterk genoeg zou zijn. Niemand kon haar temmen. Ze was, tot aan Asshole, een wilde mustang en ging haar eigen gang. Maar zoals het zo vaak gaat met angst, juist dat waar je het meest bang voor bent, trek je aan en dus viel ze in de klauwen van zo’n zelfde asshole. Wat heb ik gehuild toen hij haar meenam. Wat heb ik haar gesmeekt terug te komen. Ik stond met mijn rug tegen de muur in een wereld vol onbegrip en vroeg me dagelijks af wat ik fout had gedaan. Het patroon van Asshole verliep hetzelfde als ‘mijn’ assholes. Ik kon het spel zo uitleggen. Ik had gelijk maar ze moest het zelf ontdekken. Zelf doen! is haar motto.
Niet veel later hoorde ik ineens wel erg veel over New Guy. ‘Mam, hij wil zich even voorstellen.‘ zegt ze als ik haar de tas met spullen geef. New Guy komt vol vertrouwen op me aflopen en schudt me de hand. Hij kijkt me normaal aan en lijkt niets te willen verbergen. Tot nu toe nog geen ‘asshole’ kenmerken. Maar wat kun je zeggen van 2,5 minuut op de parkeerplaats. Ik blijf vriendelijk maar op mijn hoede. Het gaat hier wel om mijn kostbaarste bezit. Zij hebben haast en ik moet ook weer naar huis. Thuis waar mijn Weirdo zit te wachten. Online wel te verstaan want er zit een zee tussen ons in. Als ik haar weg zie huppelen naast hem, kan ik mijn glimlach niet onderdrukken. Of ik een probleem heb met het leeftijdsverschilletje? Nee, zolang hij respectvol en netjes met mijn dochter omgaat, maakt het mij niet uit of hij 18 of 98. Zolang zij mag zijn wie ze is, klopt het en is het goed. Al had ik haar liever dichterbij me gehouden, ben ik blij voor haar dat ze weer mag lachen en vrij mag zijn. Ik zie eindelijk mijn kindje weer terug.
Als ik terug naar huis rijd, tettert Vonda hard uit mijn speakers. De CD is oud en aan elk liedje kleven zo vreselijk veel herinneringen. Honderd keer ‘Tell him’ op een dag toen dochter pas drie jaar oud was en enthousiast op de tafel stond te dansen. Elke avond hetzelfde slaapliedje ‘I dont know what it is that makes me love you so.’ zingen voor allebei de kinderen. En het zo trieste ‘I say goodbye to love’ na de zoveelste Asshole. Die laatste skip ik snel en ze zingt verder. ‘For once in my life, I’ve got someone who needs me.’ Eindelijk kan ik deze ook uit volle borst meezingen. Alleen al het idee dat er voor het eerst in mijn leven ook iemand op mij zit te wachten maakt me blij. Ik ben 45 en voor het eerst in mijn leven, weet ik nu hoe het voelt. Niemand heeft mij ooit gewaarschuwd voor Assholes . Was ik net ontsnapt aan de ene, viel ik alweer snel in de klauwen van de volgende. Ik stond er een leven lang alleen voor. Tot het klaar was. Nooit meer! dacht ik bij mezelf. De laatste klap is gegeven. Ik hou op met wachten en zoeken. Het is goed zo. Ik ben gelukkig. Tot ik Weirdo ontmoette en ineens begon de zon weer te schijnen, de vogels weer te zingen en mijn hart weer te kloppen. Alles is nieuw en voelt als de eerste keer maar toch ook weer niet.
Ik ben blij voor dochter en dochter is blij voor mij, maar samen letten we wel stiekem op. Zij op Weirdo en ik op New Guy want Assholes, daar zijn we allebei nu echt klaar mee![:]