‘Noe kann jouw Mutti jou nicht mehr helpen he, Djoeliette’ zegt Duitse Gymleraar geniepig tegen dochterlief. Zijn o zo vriendelijke glimlach verdween tegelijk met het weglopen van de directeur die samen met dochterlief naar de gymzaal was gelopen. Hij wist hoe moeilijk het voor haar zou zijn en wilde haar een hart onder de riem steken. Dat zijn de échte leraren die het verdienen om leraar of begeleider genoemd te worden. Duitse gymleraar en dochterlief liggen elkaar niet zo. Dochterlief is geen schattig, blond meisje met wie Duitse leraar zijn privéleven mee kan delen zoals met de andere meiden uit haar klas. Ze staat voor wie ze is en laat zich door niemand de les lezen.
Maar vandaag staat ze er alleen voor om een vierde klas les te moeten geven. Zit ze dan op de PABO? Nee ze doet gewoon mavo examen maar schijnbaar heeft iemand ooit verzonnen dat het een leuke uitdaging zou zijn, om vierde klassers les aan elkaar te laten geven. Zonder cijfer mag je niet mee doen aan het staatsexamen.
Ik gaf haar die ochtend nog een peptalk. ‘Wees gewoon de enthousiaste dochterlief die je altijd bent geweest, die de hele groep enthousiast krijgt, die het onmogelijke vaak mogelijk maakt. Ik wéét dat je het kan!’ Ze probeert het en geeft op krukken zo goed en zo kwaad als het gaat een hele gymles. Later als ik haar ophaal, vertelt ze hoe het is gegaan. Hoe de leerlingen best goed luisterden maar dat er altijd wel een paar tussen zitten die dat niet doen. ‘Maar mam,’ gaat ze verder. ‘Bij álles wat ik deed, kreeg ik een min. Als hij zei dat ik iets niet goed deed, verbeterde ik het en deed ik weer iets anders fout. Ik kon gewoon niets goed doen in zijn ogen.’ Ik knik en ergens wist ik al dat dit zou gaan gebeuren. Duitse leraar is namelijk niet objectief. Hij zal er alles aan doen om dochterlief niet te laten slagen. ‘En mam? Hij begon ook nog over jou. Nou, je kan alles over mij zeggen maar begin niet over jou en dat heb ik hem ook gezegd.’ Mijn kleine krokodilletje denk ik weemoedig.
In gedachten weggezonken voel ik mijn bloed koken. Zal ik morgen naar hem toestappen? Zal ik een boze brief aan de directie sturen? Honderdduizend gedachten vliegen door mijn hoofd, als ik thuiskom en het verhaal doe aan Vriendlief. Zoals altijd kalmeert hij de boel weer op zijn rationele manier en laat ik het weer even gaan.
Duitsers, mijn opa had er maar één antwoord op: ‘WAS?? op je kont smeren en terug naar Duitsland glijden! Vergeet dan ook niet gelijk m’n fiets terug te geven!’ M’n opaatje zou hem ook niet gemogen hebben. Later op Magister zien we het cijfer. Het is een oneerlijk cijfer maar ze heeft het gehaald. Ze mag officieel deelnemen aan het staatsexamen ondanks de tegenwerkingen van Duitse Gymleraar. Dochterlief heeft de strijd gewonnen en Duitse gymleraar maakt een afgang zoals Hitler in Rusland deed.
En Meneer Duitse Gymleraar? De volgende keer dat ik u weer tegen het lijf loopt, u weer schichtig om u heen kijkt en mij niet wilt aankijken. Misschien dat ik u dan vertel hoe het zit. Reken maar dat ik er áltijd voor mijn dochter zal zijn. Altijd! Zeker als er mensen zoals u in haar leven zijn. Kom niet aan mijn kinderen, dan zou je willen dat je die pot was had, om mee terug te glijden naar Duitsland.
