De tweede avond waarop ik stond ingepland was op zaterdagavond. Natuurlijk was ik stipt op tijd en deze keer werd ik al enthousiast begroet door de mensen zelf. Nog amper mijn vrijwilligersvestje aan en ik kreeg al de eerste vragen over Nederlandse les. Ze willen het graag leren zodat ze door kunnen gaan met hun leven. Ik beloof hem thuis op de computer de bestanden te downloaden en door te mailen, zeg snel mijn lieve nicht gedag van wie ik de shift overneem en ga helpen het avondeten klaar te zetten.
De stamppot was geen succes maar de geweldige, lieve en dankbare glimlachen die we kregen waren onbetaalbaar. ‘ALLEMACHTIGPRACHTIG’ roept iemand ineens tegen mij met een Arabisch accent. Ik kijk hem vertwijfeld aan omdat ik er niets van begrijp. ‘ALLEMACHTIG PRACHTIG!’ roept ie weer enthousiast en kijkt me met een grote grijns aan. Mijn buurvrouw stoot me aan en snapt niet dat ik het niet begrijpt….’allemachtig prachtig zegt ie! Ze hebben vandaag Nederlandse les gehad!’ Ooooh ja nu begrijp ik het.
Na het eten kreeg ik de foto’s van Zwarte Piet en Sinterklaas te zien. Ze vonden het een geweldig feest. Hoe, ondanks het slechte weer de kinderen nog zo vrolijk waren. Of de Pieten zo zwart waren van het roet van de schoorsteen, vroegen ze. Ik knik en leg het verhaal uit van Sinterklaas en de rellen die ontstaan zijn in Nederland over Zwarte Piet. Ook zij rollen met hun ogen.
De avond vliegt weer voorbij. Wanneer het groepje mannen even naar buiten wil om te roken besluit ik mee te lopen. Ze verplichten mij één van hun jassen aan te doen want het is anders te koud voor mij. Nee accepteren ze niet. In de rokerstent gaat het gesprek rond dat er 8000 Syriërs terug gestuurd gaan worden. Ik check het nieuws voor hun en lees dat Amerika één van de IS leiders heeft gedood. Aan de enthousiaste reactie merk ik weer dat we één groep zijn, mensen tegen het terrorisme. Binnen wordt de gitaar gepakt en begint iemand te zingen, in het Arabisch, dat wel maar als ik even mijn ogen dicht doe voelt het alsof ik op vakantie ben.
Het is alweer veel te snel elf uur en ik moet gaan. De leiding wil afsluiten. De mannen vragen of ik niet nog een paar uur kan blijven want het is zo gezellig. Maar de strenge ogen van de leiding prikken in mijn rug en ik moet echt gaan. ‘Kom je morgen weer?’ vragen ze. Ik schud mijn hoofd. Ik sta niet ingedeeld maar misschien dinsdag nog even voordat jullie vertrekken. Nog snel een foto als herinnering voordat ik vertrek. Het was een bijzonder weekend en ik heb bijzondere mensen leren kennen. Liet de media dit maar eens zien op tv, dan had men een heel ander beeld van de duizenden vluchtelingen die hun leven wagen voor vrijheid van meningsuiting en veiligheid.
