[:nl]‘Ga je hier ook een blogje over schrijven?’ vraagt zoon als we de deur van de Ortho achter ons dichttrekken. ‘Wil je dat ik er wat over schrijf?‘ vraag ik hem. Hij heeft altijd nogal een sterke mening gehad over het delen van foto’s en gevoelige informatie. Gewoon niet doen! Ik respecteer zijn mening door nauwelijks iets van hem online te zetten. Sommige mensen zouden kunnen denken dat Dochter mijn favoriet is maar mijn kinderen weten wel beter. Ze zijn allebei mijn favoriet want ze zijn allebei uniek op hun eigen manier. Toch leest hij stiekem altijd met veel plezier mijn blogs.
Het is natuurlijk wel weer iets wat afgevinkt kan worden. Klaar met de beugels. Net zoals het klaar was met zwemles, lagere school, Franse les. Bij iedere mijlpaal weet ik dat er steeds minder te moederen valt en steeds meer te coachen. Met weemoed kijk ik soms terug op de jaren die achter ons liggen. Het was toen ook zeker niet makkelijk maar toch zou ik ze af en toe nog even van een oude foto van vroeger willen pakken om ze nog één keer te knuffelen. Toen het nog mocht. Nu niet meer want nu zijn ze, zoals ze zo mooi genoemd worden, adolescenten. Jongvolwassenen. Die knuffelen niet meer met mama. Zelfs gezien worden met mama is al not done. Althans bij Zoon. Dochter is die fase voorbij en de hele vriendengroep kent me dan ook als ‘Mama’.
‘Met wie zit je aan de telefoon, Juul?‘
‘Met mama!’ zegt ze dan zonder schroom.
‘Ik ga straks met mama wandelen.’
‘Ga je ook mee naar mama?’
Zoon heeft die fase nog niet bereikt. Toen ik laatst met Zoon op gesprek moest komen op school, liep hij toch wel heel wat meters bij mij vandaan. Beetje awkward om met je moeder op school te zijn. Ik snap het helemaal en hou gewoon een beetje meer afstand. Ik geef het twee jaar, dan loopt hij ook weer vrolijk en vol trots naast me net zoals zijn zus tegenwoordig doet die dezelfde fase heeft gehad. Zij maakte het overigens nog bonter. Ik mocht haar wél ophalen van school maar moest een straat verder parkeren want zelfs mijn auto mocht niet gezien worden.
Zoon lacht zijn beugelloze mond bloot en haalt zijn schouders op. ‘Mwah, hoeft niet hoor.’ antwoordt hij op een argeloze toon. Van een afstandje kijk ik hem aan. De Ortho zei het net nog: ‘Het is nu geen jongetje meer, het is nu een man geworden!‘ Ze heeft gelijk, denk ik als ik naar hem kijk. Allebei zijn ze boven me uit gegroeid. Toch, heel soms nog, mis ik mijn kleine Binky en Poppetje, gewoon omdat we met z’n drietjes ook heel veel gelachen hebben en lol gehad hebben omdat we geen doorsnee gezin waren die het volgens het boekje deden. Heel even mis ik die tijd maar niet te lang want ook nieuwe fase zijn leuk om mee te maken en zo zetten we ook een vinkje achter het beugeltijdperk. Check! Op naar de volgende mijlpaal.[:]
