Slapeloosheid. Al jarenlang is het elke nacht hetzelfde ritueel. Vol goede moed stap ik mijn bed in om vervolgens kansloos naar het plafond te staren, een mug weg te slaan of de hamsters in de kamer van dochter hun nachtelijke rondjes in het rad horen rennen.
Ik heb al zoveel tips geprobeerd. Warme melk met honing. Mediteren. Slaapthee. Een rondje in de buitenlucht. Maar ik blijf gewoon wakker en ik hoor elk half uur de kerkklok slaan. Als een kip aan het spit draai ik regelmatig om op de andere zij terwijl mijn hoofd doormaalt over wat de volgende dag allemaal op de agenda staat. Weer vergeten die mail te versturen…ohjee morgen weer paardrijles van dochter, heb ik haar lievelingsbroek wel gewassen? Ik moet trouwens de tandarts nog bellen voor een nieuwe afspraak…..en zo weigert mijn hoofd te stoppen met regelen, denken en plannen. Ach, slapen is ook zonde van je tijd. So overrated.
Op 1 van die nachtelijke vergaderingen met mijzelf besloot ik een nieuw punt op de agenda te zetten. Ik heb geen prins nodig die mij wakker kust, ik heb een prins nodig die mij in slaap kust en mij honderd jaar laat slapen! Ik hoef er ook geen extra dwergen bij want die heb ik zelf al. Een paard mag, maar hoeft niet. Hij hoeft enkel en alleen maar te zorgen dat ik in slaap val. Dat zou eigenlijk de enige eis zijn. Meer vraag ik niet. Maar waar vindt je tegenwoordig nog een prins?
Samen met Vriendinneke, die ook nog steeds haar prins zoekt, besluiten we Oostende onveilig te maken. In Nederland heb ik hem tot nu toe niet gevonden dus wordt het tijd om mijn grens verleggen naar Belgie. Vriendinneke is, zoals zij zelf zegt, een babe on wheels. Of gewoon op zun Ollands; ze heeft wielen onder d’r poezelige derierre. Geen probleem zou je denken. Fout! Probeer eens ergens in een cafe in Oostende binnen te komen met een rolstoel. Niks dan verhoogde terrassen of megadrempels. Maar wij laten ons niet kisten en met wat creatief kunst- en vliegwerk zitten we dan eindelijk bovenop een terras prinsen te keuren. Nouja, weinig prins natuurlijk anders zou ik hier ‘s nachts niet opnieuw een blog zitten te typen. Het waren vooral kikkers die blijkbaar nog uit moeten groeien tot prins maar die zeker niet door ons gekust zouden gaan worden.
Ik merkte die avond dat een rolstoel ook veel voordelen heeft. Zo mocht ik elke keer in de rij gaan staan voor de drankjes. Wat de DJ van die avond overigens heel erg leuk vond want ik kreeg iedere keer een vette knipoog van hem. Maar nee, hij leek niet op de prins die ik voor ogen had die mij in slaap zou kunnen kussen.
Na de nodige drankjes besloten we verder te gaan. Het was behoorlijk druk dus ik liep voorop met mijn grote Ollandse tetter en liet iedereen aan de kant gaan. Tot een aardige knul wat terug zei. Wacht eens….dat klinkt nie als Vlaams. Nee, jij klinkt ook niet Vlaams…..De aardige jongen bleek uit Den Haag te komen. Ik kijk Vriendinneke aan. Kom ik helemaal naar Oostende om alsnog Ollandse jongens tegen te komen? Vriendinneke wenkt de knul naar beneden. Nog voordeel van een rolstoel is dat je een man binnen 20 seconden op z’n knieen krijgt. Ze moeten wel anders is een gesprek onmogelijk. Aardige knul was aardig maar ook hij zag er niet uit alsof hij mij in slaap zou kunnen kussen. Voor Vriendinneke was het ook geen optie. Hij woonde in Den Haag in een smal trappenhuis. De rest van de avond verliep even kansloos als altijd. Uiteindelijk staakten we onze zoektocht en werden we terug naar onze auto geduwd door een aardige Fransman uit Parijs. Hij deed erg zijn best maar helaas, mijn frans is erg slecht en ik heb mijn trauma van de franse lessen op school nooit goed verwerkt.
Vriendinneke gooi ik thuis af. Ze logt in om te kijken of ze dan online nog wat heeft kunnen vinden maar daar zijn de hoffelijke heren helemaal nergens te vinden. Datingsites zijn sowieso niet aan mij besteed. Het heeft meer weg van een vleeskeuring. Ik besluit naar huis te rijden. Het zal pas tegen de ochtend zijn dat ik mijn bed zie. Trouwe beer ligt naast me en mijn kat kruipt tegen me aan. Het is ondertussen zo licht geworden dat ik mijn plafond goed kan zien. Binnenkort ga ik weer met mijn kinderen naar de Efteling. Misschien hebben ze ondertussen een nieuw sprookje. De prins die de alleenstaande moeder in slaap kust terwijl haar kinderen uit hun dak gaan in de Vliegende Hollander. Tot die tijd blijf ik naar het plafond staren en lijstjes maken.