Help. Het is zo’n simpel vierletterwoord. Help. Vraag jij weleens om hulp? Of vind je het moeilijk om hulp te vragen. Psychologie zegt dat mensen die geen hulp vragen, bang zijn om een ander te vertrouwen. Ik denk dat daar heel veel wijsheid in zit. Alhoewel ik altijd klaar sta om een ander belangeloos te helpen want zo zit ik nou eenmaal in elkaar, vraag ik zelf praktisch nooit om hulp. Waarschijnlijk door dat stukje vertrouwen wat al zo vaak is kapot gemaakt. Hulp vragen maakt je kwetsbaar en als je kwetsbaar bent, kwetsbaar zijn is iets wat ik me niet kan veroorloven in mijn leven. Om te kunnen overleven moet ik sterk blijven. Pas als ik me echt geen raad meer weet, na veel twijfelen en heen en weer schuifelen, durf ik heel zachtjes ‘help’ te mompelen. Maar dan moet het ook echt de allerlaatste oplossing zijn voor mij en dan ook nog niet eens alle hulp maar gewoon een heel klein beetje hulp en steun.
Deze week was weer zo’n momentje. Ik dacht dat ik een plan had maar God dacht daar anders over. ‘Wait, what?’ hoorde ik hem tegen Lucifer zeggen, ‘Hold my beer! Ze heeft weer een plan en ik kan die weer heerlijk door de war schoppen.’ gaat hij grinniken verder en doet zijn magic.
Ik liep met verschillende problemen tegelijk compleet vast. Ik zag de oplossing gewoon even niet meer. Met m’n lieve vriend, die ik waarschijnlijk ondertussen meer durf te vertrouwen, wel met ups and downs natuurlijk want blindelings is nog wat teveel gevraagd, besprak ik wat er gaande was. Ik moest mijn verhaal toch aan iemand kwijt. Ook hij viel even stil na mijn verhaal. Ik staar naar mijn telefoon. Heel even bleef het stil voordat hij begon te typen, hulp te bieden, orde in de chaos te scheppen. Altijd weer die rots in de branding, denk ik bij mezelf. Altijd weer kom ik bij hem uit.
‘Doe nou maar.’ schrijft hij nog, ‘zo erg kunnen ze niet zijn, ze zullen echt wel helpen.’ Ik denk terug aan de vorige keer dat ik hulp vroeg aan hen. Zonder teveel in detail te treden, want het blijft toch een openbare blog, eindigde ik destijds nog dieper in de shit dan vóór mijn hulpvraag. Echt heel diep, met verstrekkende gevolgen. Ik beloofde mezelf nooit meer om hulp te vragen. Nooit meer kwetsbaar op te stellen. ‘Zelf doen’ was mijn motto. Maar we zijn nu eenmaal sociale dieren en soms hebben we elkaar nodig, hoe sterk je ook mag lijken.
Vertrouwend op hem, luisterde ik toch omdat hij heel vaak wel gelijk had. Daarom ging ik opnieuw bij hun op bezoek. Deed m’n verhaal, legde m’n hulpvraag neer, om vervolgens een enorme preek te krijgen over wat ik allemaal fout doe in mijn leven, de drama die ik veroorzaak en de last die ik ben. Ik hoorde het aan, het verbaasde me niet eens meer, ik verwonderde me slechts. Ik glimlachte en typte ondertussen een berichtje aan mijn vriend:
‘I.
Told.
You.
So!’
Met een lachend emoji. Want we delen dezelfde zwarte humor.
Met verbazing hoorde hij later mijn verhaal aan. Hij kon het nauwelijks geloven. ‘Het maakt niet uit,’ zei ik stoer, ‘ik weet nu waar ik sta en wat ik kan verwachten. Ik heb nu duidelijkheid waar ik mijn plan omheen kan gaan bouwen. Ik hou van duidelijkheid. Het zal mijn autistische brein wel zijn maar dat is wat ik nodig heb, duidelijkheid.’ Hij wenste me alle wijsheid en sterkte die ik nodig zal gaan hebben. De machteloosheid die ik al heel lang voelde in mijn lijf, maakt plaats voor strijdkracht. Ik heb in mijn leven al heel wat overwonnen, al heel wat hobbels genomen en bergen beklommen. Ook hier komen we wel weer uit. Hou je ogen op daar waar je heen wilt en niet waar je bang voor bent.
Niet veel later zit dochterlief bij me op de bank om samen een plan te bespreken. Hoe gaan we vanaf hier verder. Nog meer dan ik, heeft zij moeite met de hulpvraag want hulp vragen betekent vertrouwen en waarom zou je iemand vertrouwen als je verwacht dat diegene je in de steek laat. Wat dat betreft valt de appel niet ver van de boom. Ik luister naar haar verhaal en geef haar raad. Ik geef geen preek, ik schreeuw niet en ik zeg niet hoe dom ze is geweest. Het liefst wil ik haar een knuffel geven en zeggen dat alles wel goed komt maar ik ken haar en weet dat ik niet te dicht bij moet komen dus ik luister en samen maken we een plan. Een plan om het vertrouwen weer te herstellen. Een plan om te helen. Een plan voor de toekomst. Haar toekomst. We komen er wel maar hulp vragen? Nee, ik heb mijn lesje geleerd. Dat doe ik nu echt niet meer!
En God? God maakt nog wat extra popcorn en pakt nog een koud biertje want opnieuw kon hij het niet laten om weer met mijn plannen te fucken. Ik staar hem recht in de ogen en zeg hem dat ie slaat als een sissy. Bring it on, bitch!
‘You push on me I’m going to push back harder. I got a whole lot more than a little bit left!’
