Wanneer ik mijn omgeving weer soort van waarschuw, dat we weer een paar dagen naar Engeland gaan, krijg ik steevast het antwoord: oh lekker weer een paar dagen op vakantie. Fout! Wij doen niet aan vakantie. Wij doen aan samengestelde gezinsvorm voeren, in twee verschillende landen met een naderende Brexit die het nog moeilijk kan gaan maken.
Maar we laten ons niet zomaar uit het veld slaan en zo liet ik mijn zeventienjarige zoon goed verzorgd, met een volle koelkast achter, om onze twee dochters in Engeland op te pikken bij de andere vader. De reis is altijd in vijf minuten gepland. Een bootje hier, een AirBnB daar, koffertje pakken, broodjes smeren en gaan met die banaan.
De daadwerkelijke reis valt toch altijd weer tegen. Zo hadden we besloten een vroege boot te nemen wat betekende, dat om drie uur ’s nachts het wekkertje ging zodat we om zeven uur in Duinkerken waren. We kozen voor de vroege boot zodat we rond vier uur in Cornwall zouden zijn. Zouden….want bij de boot ging het al mis. Dikke, vette mist. Enorme vertragingen en ruim een uur later van de boot af rijden dan gepland. Van de dikke vette mist was niets meer te zien in het zonnige Engeland dus met een goedkope tank benzine en een goed humeur reden we verder. Dat ging prima totdat de eerste file zich aandiende. Uiteindelijk kwamen we pas rond zes uur (zeven uur Nederlandse tijd) aan in onze geweldige sta-caravan, die zo te zien, met ducktape bij elkaar gehouden werd. Het meest opwindende aan de hele caravan vond ik de plastic matrassen, terwijl vriendlief absoluut wild werd van de bingo in het clubhuis, terwijl we onze verkoolde kip wegspoelden met lauw bier.
Na een krakende nacht op de plastic matras, stonden we de volgende ochtend op tijd op de stoep bij de andere papa om de meisjes op te halen. Het eerste uur is altijd ongemakkelijk. Goddank voor de 50 ballonnen die ik had meegenomen om op te blazen voor de surpriseparty van vriendlief. Het ijs was gebroken tussen mij en de meisjes. Nog even de haren doen, want papa’s zijn daar erg slecht in, en het feest kon beginnen.
Na een snelle blik op de kleren die ze aan hadden en de schoenen die bij de deur stonden, wisten we genoeg, er moest geshopt worden. Omdat papa ook hier niet echt in z’n comfortzone zat, besloot ik dat ik voor heel even genoeg mezelf aan de zijlijn had gezet. Ik wist namelijk van dochterlief dat opdringerige stiefmoeders een big No-Go zijn dus mijn tactiek was ze langzaam te laten wennen.
Maar nu moest er geshopt worden. Dad, ga jij met de creditcard maar in de hoek staan, de meisjes gaan shoppen. Terwijl ze in eerste instantie nog wat ongemakkelijk op de prijskaartjes keken, draaide ik die vrolijk om en vroeg of ze het mooi vonden. Een grijns van oor tot oor zei genoeg. Na heel wat onveilige jaren, mochten ze gewoon weer even kind zijn en zich mooi voelen. Met mooie haren en een tas vol mooie jurken, propten we ons nog even vol bij MacDonalds voordat we dag alweer bijna voorbij was.
Ik ben nooit stiefmoeder geweest maar ik ben wel moeder. Als moeder kun je niet anders dan deze twee volledig in je hart sluiten alsof het je eigen kinderen zijn. Door alles wat ze hebben meegemaakt, is het vertrouwen bij hun ver te zoeken maar het gaat me wel lukken. Met ballonnen, chocoladetaart en mooie jurken. Want girls just wanna have fun.
