Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik ben een Weegschaal, Libra, volgens de Westerse astrologie. Een Rat volgens de Oosterse astrologie. Eén van de meeste irritante eigenschappen van een Weegschaal is, dat ze niet kunnen kiezen. Nu was dat geen probleem toen ik nog jong was. Je had keuze de keuze tussen ja en nee, bruin en wit brood en zelfs op tv had je maar twee zenders. Het leven was mooi.
Toen ik wat ouder werd begon de keuzestress al wat erger te worden. Particulier of Ziekenfonds. Links of rechts? Kies ik voor deze opleiding of toch maar die? Om nog maar niet te spreken over de te kiezen kleur van die nieuwe trui. Uit eten gaan was ook zoiets. Het begon al bij het drankje. Daarna welk gerecht. Mensen, doe mij dit niet aan. IK…KAN…NIET…KIEZEN…. Door schade en schande werd ik wijs. Ik koos uiteindelijk voor altijd hetzelfde drankje en gerecht, in de kledingwinkel liep ik altijd naar dezelfde kleur en uiteindelijk had bruin brood de overhand, gewoon omdat het gezonder is. De keuzestress zakte wat naar de achtergrond.
Maar toen gebeurde het. Ziekenfonds en particulier verdween en we moesten jaarlijks onze eigen zorgverzekering gaan zoeken. Hoe dan? Oké, er bestaat een zorgvergelijkerwebsite. Handig! Top! Die ga ik gebruiken! Het jaar er op waren er al twee vergelijkingswebsites. De keuzestress begon toen alweer langzaam omhoog te kruipen. Ik voelde een therapiesessie aankomen maar help! Ik was daar niet voor verzekerd dus welke verzekering moest ik nu kiezen. Ondertussen is het aantal zorgverzekeringen én websites gestegen tot ongekende hoogtes. Ik heb vijftien tabbladen open staan met zorgverzekeringsvergelijkingswebsites (alleen het woord al verdient de scrabbleprijs) en allemaal geven ze verschillende verzekeringen aan, welke ik zou moeten kiezen. Omdat het geheel echt af te maken, kun je nu ook kiezen tussen restitutie en natura. Serieus, mensen, wat….de….kak?!
Na drie uur zoeken, vergelijken, zuchten en draaien op m’n stoel geef ik het op. Voor de derde keer deze maand! Ik weet het, ik moet het regelen maar gut, wat mis ik de tijd van Ziekenfonds en Particulier. Wat was het leven simpel. Je was rijk of arm. Particulier of Ziekenfonds. Je had gewoon geen keuze. Misschien ben ik gewoon oud geworden, maar dan kijk ik naar mijn negentienjarige dochter die net zo erg worstelt met alle verzekeringen en mijn zeventienjarige zoon die volgend jaar achttien wordt. Hij steekt nog even zijn kop in het zand en wil er niets van weten.
Zijn we er uiteindelijk nou echt op vooruitgegaan, meneer Rutte? Ik zie door de bomen het bos niet meer, de premies stijgen de pan uit en de vergoedingen blijven uit. Ik kan wel mijn zogenaamde bevallingen en viagra vergoeden, iets wat ik beiden niet nodig heb, maar de pil van mijn dochter moet betaald worden, zo ook mijn migraine medicijnen. Mijn bloeddruk is ondanks de bloeddrukverlagers stijgende want waarom wordt een weigerende piemel wel vergoed maar mijn medicijnen niet? Een feministisch zuchtje en een paar rollende ogen laten mijn irritatie zien. Misschien moet ik maar gewoon op goed geluk een verzekeringsmaatschappij aanklikken. Get it over with. Done. Finished. Ik zie wel wat er dan nog volgend jaar vergoed wordt en wat niet. Als ik er maar vanaf ben. Als ik nog een dag langer met deze keuzestress blijf zitten, heb ik weer extra therapie nodig, waarvoor ik weer een extra vinkje moet neerzetten en de premie nog hoger wordt.